เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 40
พี่ลีวายดึงผ้าห่มมาคลุ่มเรือนร่างเปลือยเปล่าของฉันเอาไว้
แล้วลุกขึ้นจากเตียงพร้อมจ้องหน้าฉันเขม็งอยู่ครู่ใหญ่
“หยุดร้องมันน่ารำคาญ!!”
“อึก~”
“คิดว่าฉันอยากทำกับเธอมากหรือไง ต่อให้ไม่มีเธอ ฉันจะไปทำกับผู้หญิงคนไหนก็ได้!!” เขาตวาดบอกอย่างไม่สนใจความรู้สึกของฉันเลยว่ามันจะรู้สึกเจ็บปวดมากขนาดไหน
“อึก~ ขะ... เข้าใจแล้วค่ะ”
“เข้าใจ? หมายความว่ายังไงฮะ!!”
“มิลินอยากอยู่คนเดียว พี่ลีวายออกไปได้แล้ว”
“ไล่?”
ฉันไม่ยอมตอบอะไรทำให้พี่ลีวายพ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ อย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินออกไปแถมยังปิดประตูห้องเสียงดังลั่น
หลังจากพี่ลีวายออกไปแล้วฉันก็ขดตัวนอนร้องไห้อยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่
ได้แค่บอกตัวเองว่าพอได้แล้ว… พอกันทีมิลิน ความรู้สึกของฉันมันเดินทางมาไกลมากพอแล้ว แต่ทุกอย่างก็สูญเปล่า ฉันอดทนได้เก่งไม่ได้แปลว่ามันไม่เหนื่อย การที่ฉันคิดว่าจะใช้ร่างกายผูกมัดนั้นเป็นอะไรที่โง่สิ้นดีเพราะพี่ลีวายก็ยังเกลียดฉันเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
“อึก~”
หลังจากร้องไห้อยู่นานฉันก็ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียงแล้วหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้เรียบร้อย แล้วเก็บเสื้อผ้า
ใส่กระเป๋าต่อ พยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้อีก คิดซะว่าอีกสองวันก็จะ
ไปต่างประเทศแล้ว อีกแค่แป๊บเดียว
@สองวันผ่านไป
รู้สึกแปลกนิดหน่อยที่สองวันมานี้ไม่เห็นพี่ลีวายอยู่ที่บ้าน
เพราะตั้งแต่คุณท่านไปต่างประเทศเขาก็อยู่ที่บ้านตลอด แต่ก็ดีแล้ว
ที่ไม่ได้เจอหน้ากันแบบนี้
“ป้าคงเหงาแย่” ป้าช่อบอกขณะกำลังเดินมาส่งฉันที่หน้าบ้าน
“หนูไปแค่สามเดือนเองค่ะ”
“สามเดือนก็นานเหมือนกันนะ เห็นมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย”
“หนูจะโทรมาหาป้าบ่อย ๆ นะคะ” พูดจบฉันก็โน้มตัวลงกอด
“ครับ”
เพราะเห็นว่าพี่ลีวายกำลังเดินมา ฉันจึงรีบเดินไปที่ประตูรถ
แต่ทว่า! กลับถูกมือหนาคว้ามาจับแขนไว้ซะก่อน
“ไปขึ้นรถฉัน”
“…” ฉันมองพี่ลีวายด้วยความสับสน จู่ ๆ จะให้ไปขึ้นรถตัวเองทำไม คงไม่ใช่เพราะจะไปส่งที่สนามบินแน่ ๆ
“ฉันจะไปส่งเธอเอง”
“ม… ไม่ต้อง”
“เอากระเป๋าไปขึ้นรถของผมเลยนะครับลุง”
“เอ่อ… ครับ” คุณลุงทำหน้างุนงงแต่ก็ยอมยกกระเป๋าของฉันย้ายไปที่รถของพี่ลีวายอย่างว่าง่าย
“มิลินบอกว่าไม่ต้องไงคะ”
“ก็แค่ไปส่งจะอะไรนักหนาฮะ!! ทำเป็นเล่นตัวไปได้”
บทใหม่
ตอนฟรี
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD