เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 6

การที่ได้เห็นคาแลนเก็บทุกอย่างของฉันเอาไว้เหมือนเดิมแบบนี้มันยิ่งชาหนึบในใจ เขาไม่เคยลืมทุกเรื่องราวของเราเลย ทำไมถึงยังจมปลักทั้งที่ฉันทำให้เจ็บปวดขนาดนั้น

“ฉันแค่เก็บทุกอย่างเอาไว้เพื่อเตือนตัวเองว่าอย่าโง่ไปรักใครมากกว่าตัวเองอีก”

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เข้าใจในสิ่งที่คาแลนพ่นมันออกมา ยินดีให้เขาเกลียดโดยไม่มีคำแก้ตัวใด ๆ

“ดีแล้วค่ะ คุณต้องรักตัวเองให้มาก ๆ”

“หึ แล้วเธอล่ะยังเก็บของสำคัญของฉันเอาไว้รึเปล่า หรือทิ้งมันไปแล้ว”

“ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้คืนให้ เดี๋ยวฉันจะรีบนำมันมาคืนให้คุณ แต่คงต้องขอเวลาหาก่อนเพราะไม่รู้ว่าเก็บไว้ที่ไหน”

ของสำคัญที่ว่ามันคือสร้อยรูปเสี้ยวพระจันทร์ เป็นสัญลักษณ์ประจำตระกูลของคาแลน แน่นอนว่าฉันยังเก็บมันเอาไว้อย่างดีและหยิบมันขึ้นมาอยู่บ่อย ๆ ยามคิดถึง แต่ไม่เคยกล้าจะสวมใส่มันสักครั้งเพราะความรู้สึกผิดและคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับมันอีกแล้ว

“มาคุยเรื่องการเซ็นเอกสารกันดีไหมคะ”

“อืม”

ร่างหนาเดินออกจากห้อง ส่วนฉันก็มองทุกอย่างที่เป็นความทรงจำของเราอีกครั้งและย้ำเตือนกับตัวเองว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว ก่อนจะเดินตามมายังโซฟาตัวเดิม

“นี่สัญญาการค้าค่ะ หากไม่พอใจในข้อเสนอก็แจ้งมาได้เลยฉันจะลองคุยกับคุณมาลิคให้” ฉันยื่นเอกสารแผ่นสีขาวให้คาแลน แต่สายตาคู่นั้นกลับไม่ได้มองมันเลย เขาเอาแต่มองหน้าฉัน… อีกแล้ว

“รู้จักกับมันนานหรือยัง”

“ขอคุยแค่เรื่องงานนะคะ” ฉันพยายามบ่ายเบี่ยงไม่ตอบ แต่เหมือนยิ่งถูกคนตรงหน้าสงสัย

“ทำงานให้มันตั้งแต่เมื่อไร”

“คุณคาแลนคะช่วยอ่านเอกสารด้วยค่ะ”

เมื่อฉันไม่ยอมตอบเขาก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเอนหลังพิงโซฟาไม่ยอมหยิบเอกสารขึ้นมาอ่าน

“ขึ้นมานั่งบนตักแล้วอ่านฉันฉันฟังสิ”

“มันคงไม่เหมาะสม”

“ถือตัวจังเลยนะ ทำเหมือนคนไม่เคยเอากันไปได้”

“…”

“ถ้าไม่ทำตามที่ฉันต้องการ ก็เก็บเอกสารของเธอแล้วออกไปจากห้องนี้ซะ”

หากไม่มีอาการป่วยของน้องสาวเข้ามาเกี่ยวข้องฉันคงดีใจที่ได้ยินเขาบอกแบบนี้ แต่ถ้าคาแลนไม่เซ็นมินลี่จะแย่แน่ ๆ

“ต้องทำยังไงมิลา ต่อให้เกลียดแค่ไหนในความทรงจำของฉันมันก็ยังมีเธออยู่ข้างในนั้น”

อย่าเจ็บปวดไปมากกว่านี้อีกเลย

“ฉันไม่สามารถลืมความเจ็บปวดที่เธอทำได้เลย ยิ่งเห็นว่าตอนนี้เธอกลายเป็นคนของไอ้มาลิค ฉันยิ่งเกลียด แต่ความเกลียดนั้นมันทำให้ฉันเจ็บปวด”

ขอโทษที่มิลาทำให้เฮียต้องเจ็บปวดขนาดนี้

แววตาที่ถูกความเจ็บปวดกัดกินจนว่างเปล่าคู่นั้นทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบไหว ทุกคำพูดที่คาแลนเอ่ยมาฉันสัมผัสได้ว่าเขาทรมานขนาดไหน

“พูดมาสิว่าอยากกลับมา ถ้าเธอยอมเลือกฉัน ฉันจะลืมทุกเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วเริ่มต้นมันใหม่อีกครั้ง”

“…” ฉันเม้มริมฝีปากแน่นไร้คำตอบ

“ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ แต่ในเมื่อเลือกที่จะอยู่ข้างมันก็อย่ามาว่าฉันใจร้าย”

“นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้เห็นความเจ็บปวดของฉัน”

คาแลนผลักตัวฉันออกก่อนที่เขาจะหยิบเอกสารมาเซ็นแล้วปามันมาใส่หน้าของฉัน แววตาที่เคยเศร้าหมองและว่างเปล่าเปลี่ยนเป็นจ้องเขม็งด้วยความแค้น

“ไสหัวกลับไปซะ” ฉันก้มลงเก็บเอกสารไม่ทันได้ระวังตัวถูกฝ่ามือหนาคว้ามาบีบที่ปลายคางแน่นจนต้องนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ “ฝากบอกเจ้านายของเธอด้วยว่าฉันไม่ได้โง่ขนาดที่จะไม่รู้ว่ามันคิดทำเรื่องสกปรกอะไร”