เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 16

จินเกาหยางเดินตามฝูซิ่นฮวามาจนถึงห้องหนังสือของนาง โดยไม่สนใจว่าจะถูกมองค้อนสักกี่ครั้ง หญิงสาวรับกระดาษทั้งหมดจากจินเกาหยางมาวางลงบนโต๊ะเขียนหนังสือ แล้วเก็บตำราต่าง ๆ เข้าที่อย่างเงียบ ๆ

จินเกาหยางมองไปรอบ ๆ ห้องหนังสือแห่งนี้น่าจะใหญ่โตที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น บางทีที่นี่อาจจะมีหนังสือมากกว่าหอตำราในวังหลวงเสียด้วยซ้ำ จินเกาหยางมองดูหนังสือบนชั้นวางอย่างทึ่งจัด นึกสงสัยว่าต่อให้ใช้เวลาทั้งชีวิต เขาจะอ่านหนังสือพวกนี้ครบทุกเล่มหรือไม่

ชายหนุ่มเดินดูรอบ ๆ ด้วยความสนใจ ตำราส่วนใหญ่เป็นเรื่องเกี่ยวกับการศึกสงคราม การวางแผนรบ อาวุธยุทโธปกรณ์ต่าง ๆ ตำราเกี่ยวกับภูมิประเทศและภูมิอากาศ รวมไปถึงตำราฝึกวรยุทธ์ และนั่นทำให้จินเกาหยางถึงกับลอบกลืนน้ำลาย

สตรีที่ศึกษาเรื่องราวเกี่ยวกับการสู้รบมากมายถึงเพียงนี้ บางทีนางอาจจะน่ากลัวยิ่งกว่าบุรุษที่ถือดาบต่อสู้อยู่ในสนามก็เป็นได้

“ฮูหยิน เจ้าอ่านหนังสือในห้องนี้ครบทุกเล่มแล้วหรือ?” จินเกาหยางถาม

ฝูซิ่นฮวากลอกตาอย่างเอือมระอา คร้านจะเถียงแล้วว่านางหาใช่ฮูหยินของเขา

“ข้าอ่านหมดแล้ว” หญิงสาวตอบเสียงห้วน

“แล้วจำได้หมดหรือไม่”

“ส่วนใหญ่ก็จะจำได้ เพราะข้าอ่านทวนอยู่เรื่อย ๆ”

“มิน่าล่ะ ฮูหยินของข้าถึงได้เชี่ยวชาญด้านการวางกลศึกยิ่งนัก” จินเกาหยางชื่นชมด้วยใจจริง “เห็นทีข้าคงจะต้องมาขอความรู้จากฮูหยินบ้างแล้ว”

“ข้าไม่มีอะไรจะสอนท่าน อยากรู้สิ่งใดก็หาอ่านเอาเองเถิด”

“เหตุใดเจ้าจึงใจร้ายกับข้านัก” จินเกาหยางทำเสียงเศร้าราวกับตัดพ้อ แต่นอกจากจะดูไม่น่าสงสารแล้ว ยังชวนให้หมั่นไส้อีกต่างหาก

ฝูซิ่นฮวาหันมามองค้อนเขา

นี่น่ะหรือแม่ทัพผู้องอาจของนาง แม่ทัพที่ทหารฝ่ายตรงข้ามให้ฉายาว่ามัจจุราชแห่งสนามรบ มองอย่างไรก็เหมือนลูกแมวน้อยชัด ๆ

“ก็ได้ เจ้าไม่ต้องสอนอะไรข้าก็ได้” จู่ ๆ จินเกาหยางก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ “เจ้าพูดแล้วนะว่า หากข้าอยากรู้สิ่งใดก็ให้หาอ่านเอาเอง”

ฝูซิ่นฮวามองจินเกาหยางอย่างไม่ไว้ใจ

“จากนี้ไปข้าจะมาหาความรู้อยู่ในห้องหนังสือที่จวนของเจ้านี่แหละ”

“นี่ท่าน!” ฝูซิ่นฮวาเริ่มจะเหนื่อยใจกับจินเกาหยาง “ท่านจะไปอ่านที่ไหนก็ไปสิ เหตุใดต้องเป็นที่จวนของข้า”

“ก็ข้าอยากมาที่จวนของเจ้า อยากเจอเจ้าบ่อย ๆ”

“แล้วท่านไม่คิดบ้างหรือว่า ข้าไม่อยากเจอท่าน”

“หืม?” จินเกาหยางส่งเสียงในลำคอเป็นเชิงถาม พลางขยับกายเข้าใกล้ฝูซิ่นฮวา “แน่ใจหรือว่าไม่อยากเจอข้า”