เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 17

ฝูซิ่นฮวานิ่งไปอย่างนึกไม่ถึง นางมองจินเกาหยางด้วยแววตาประหม่า สองแก้มเริ่มแดงเรื่อขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ แม้เขาจะแสดงออกชัดเจนว่ารู้สึกเช่นไรกับนาง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดออกมาตรง ๆ ต่อให้เป็นฝูซิ่นฮวาที่ไม่เคยสนใจบุรุษใด ก็มิอาจห้ามความรู้สึกหรือควบคุมหัวใจของตนไม่ให้เต้นรัวเร็วอย่างที่เป็นอยู่ได้

ทั้งสองมองสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เป็นฝูซิ่นฮวาที่เป็นฝ่ายก้มหน้าหลบสายตาของจินเกาหยาง ชายหนุ่มเห็นสายตาของหญิงสาวมองสองแขนที่ยังโอบกอดนางเอาไว้ เขาจึงคลายอ้อมกอดจากร่างนุ่มแล้วถอยหลังก้าวหนึ่ง พร้อมทั้งค้อมศีรษะให้นาง

“ขออภัย ข้ามิควรล่วงเกินเจ้า” เขากล่าว ในน้ำเสียงไม่มีเค้าความเจ้าเล่ห์หลงเหลืออยู่แม้แต่น้อย

ฝูซิ่นฮวาพยายามตั้งสติ นางกระแอมเบา ๆ หนึ่งครั้ง จากนั้นจึงพยายามหาเรื่องพูดเพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย

“เราไปดื่มน้ำชากับท่านย่าดีหรือไม่” หญิงสาวถาม นึกแปลกใจตัวเองเช่นกันที่ไม่ถือโทษโกรธเขา ทั้งที่ควรจะโกรธ

“เอาสิ ข้ากำลังกระหายอยู่พอดี” จินเกาหยางตอบโดยแทบไม่ต้องคิด

“เช่นนั้นเชิญท่านอ๋อง” ฝูซิ่นฮวาผายมือให้จินเกาหยางเดินออกจากประตู

ทั้งสองเดินไปยังเรือนตะวันตกด้วยกัน ฮูหยินผู้เฒ่ากำลังนั่งสนทนากับสาวใช้อาวุโสนางหนึ่ง ครั้นเห็นฝูซิ่นฮวาและจินเกาหยางเดินเข้ามาในเรือนก็แย้มยิ้มให้การต้อนรับ

“ท่านอ๋อง” ฮูหยินผู้เฒ่ากำลังจะลุกขึ้นยืนคำนับ แต่จินเกาหยางรีบห้ามไว้ก่อน

“ฮูหยินผู้เฒ่าเป็นผู้ใหญ่ อย่าได้คำนับข้าเลย” จินเกาหยางกล่าวอย่างนอบน้อม “หากจะให้ดี ฮูหยินผู้เฒ่าโปรดมองข้าเป็นลูกเป็นหลาน แล้วให้ข้าเป็นฝ่ายคำนับท่านจะดีกว่า”

“หากท่านอ๋องปรารถนาเช่นนั้น ข้าก็จะไม่ขัด” ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มอย่างใจดี “ในเมื่อท่านอ๋องให้ข้ามองท่านเป็นลูกเป็นหลาน เช่นนั้นก็เรียกข้าว่าท่านย่าเถิด”

“ขอรับ ท่านย่า” จินเกาหยางรับคำทันที

“ท่านอ๋องให้เกียรติมาเยี่ยมข้าทั้งที เราออกไปนั่งดื่มชาในสวนดอกไม้ดีหรือไม่”

“ขอรับ”

จินเกาหยางและฝูซิ่นฮวารีบตรงเข้าประคองฮูหยินผู้เฒ่าคนละข้าง ท่าทางนอบน้อมทำให้ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มให้เขาอย่างใจดี ก่อนจะหันไปสั่งการกับสาวใช้สองคน

“พวกเจ้าไปเอาขนมกับน้ำชา แล้วตามข้าไปที่สวน”

“เจ้าค่ะ” สาวใช้ทั้งสองรับคำ หนึ่งในนั้นมีคนที่ฝูซิ่นฮวาเห็นว่าแอบมองจินเกาหยางแล้วใบหน้าแดงซ่าน แต่ดูเหมือนว่าจินเกาหยางจะไม่ได้ใส่ใจมองสาวใช้คนงามผู้นั้นแม้แต่น้อย

ไม่นานทั้งสามก็เดินมาถึงสวนดอกไม้ของเรือนตะวันตก ในสวนมีสระน้ำที่มีปลาแหวกว่ายอยู่มากมาย ดอกไม้ที่ปลูกอยู่โดยรอบล้วนเป็นดอกไม้งามที่พบเห็นได้ไม่ยาก มองผิวเผินดูเหมือนเป็นดอกไม้ริมทาง แต่กลับให้ความงามที่ดูเรียบง่าย มองแล้วรู้สึกสบายตาสบายใจยิ่งนัก

“ทุกครั้งที่ซิ่นเล่อกับเหมยเหมยกลับมาจากชายแดนก็จะมาช่วยข้าปลูกดอกไม้ จนสวนของข้ามีดอกไม้เยอะแยะไปหมด” ฮูหยินผู้เฒ่าเล่า “ดอกไม้พวกนี้ขึ้นง่ายแต่ตายยาก เพราะเหมยเหมยกลัวว่าหากนางไปอยู่ชายแดนแล้วเกิดต้นไม้ต้นหนึ่งตาย จะไม่มีใครมาปลูกต้นใหม่ให้ข้า”

“ข้าเพิ่งรู้ว่าเหมยเหมยชอบปลูกดอกไม้” จินเกาหยางมองฝูซิ่นฮวาเป็นเชิงถาม

ฝูซิ่นฮวาลอบถอนใจ ถึงเขาจะเรียกนางว่าเหมยเหมย แต่ก็ยังดีกว่าให้เขาเรียกนางว่าฮูหยินยามอยู่ต่อหน้าท่านย่า

“ข้าแค่ปลูกเล่นยามว่าง” หญิงสาวตอบ สบตากับจินเกาหยางเพียงแวบเดียว