เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 18

จินเกาหยางยังไม่วายยิ้มให้ฝูซิ่นฮวาที่ทำหน้าราวกับอยากจะตีเขาให้ตายคามือ ฮูหยินผู้เฒ่ามองเด็กรุ่นหลานทั้งสองแล้วพาให้อารมณ์ดียิ่งนัก นานแล้วที่นางพยายามหาคู่ครองที่เหมาะสมให้ฝูซิ่นฮวา แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จเสียที หากยามนี้กลับมีคนหนุ่มที่เพียบพร้อมทุกด้านอย่างเว่ยหยางอ๋องเดินมาหาถึงในจวน เช่นนี้แล้ว จะกล่าวว่าเป็นเพราะฟ้าลิขิตไว้ได้หรือไม่

“รู้หรือไม่เหมยเหมย สมัยก่อนพ่อเจ้าก็ชอบเย้าแม่เจ้าเช่นนี้” ฮูหยินผู้เฒ่าเล่า

“ท่านพ่อน่ะหรือเจ้าคะ” ฝูซิ่นฮวาถามอย่างแปลกใจ

ตั้งแต่เล็กจนโต ฝูซิ่นฮวาเห็นท่านพ่อเป็นคนเข้มงวดน่าเกรงขาม ไม่คิดว่าท่านพ่อจะเคยเย้าท่านแม่เช่นที่จินเกาหยางทำกับนาง

“ใช่ พ่อเจ้าสมัยหนุ่ม ๆ ก็คล้ายกับท่านอ๋องนี่แหละ ขี้เล่นแล้วก็ชอบแกล้งแม่เจ้าเป็นที่สุด แต่พอแม่เจ้าตาย พ่อเจ้าก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ทั้งเข้มงวด ดุดัน จนข้าเองยังคิดว่ามีใครแอบมาเปลี่ยนตัวกับบุตรชายข้าหรือเปล่า” ฮูหยินผู้เฒ่าเล่าติดตลกในตอนท้ายเพื่อไม่ให้เสียบรรยากาศ จินเกาหยางมองหญิงชราแล้วกล่าวอย่างนอบน้อม

“เมื่อท่านย่ามองข้าเป็นดังลูกหลานแล้ว ก็อย่าเรียกข้าว่าอ๋องอีกเลยขอรับ เรียกข้าว่าเกาหยางจะดีกว่า”

“เอาเช่นนั้นรึ?” ฮูหยินผู้เฒ่าถาม ด้วยทราบดีว่าพระนามของเชื้อพระวงศ์นั้น ใช่ว่าจะให้ผู้ใดเรียกขานกันได้ง่ายๆ

“ขอรับ” จินเกาหยางตอบพร้อมรอยยิ้ม จนฮูหยินผู้เฒ่าต้องยิ้มตาม

“ในเมื่อเจ้าเป็นลูกหลานของข้าแล้ว ก็มาหาย่าได้ทุกเวลานะ เกาหยาง”

“ด้วยความยินดีขอรับท่านย่า”

แล้วจินเกาหยางก็ทำตามที่ได้กล่าวไว้จริง ๆ

ข่าวเรื่องที่จินเกาหยางไปจวนสกุลฝูอยู่บ่อย ๆ กลายเป็นเรื่องที่เหล่าขุนนางราชสำนักต่างลอบจับตามอง แม้จินเกาหยางจะบอกคนอื่น ๆ ว่าเขาไปเยี่ยมฝูซิ่นเล่อที่ยังไม่หายดี แต่ก็มีน้อยคนนักที่จะเชื่อ ผู้ใดที่มีตาต่างก็เห็นตรงกันทั้งสิ้นว่า เว่ยหยางอ๋องมักคอย ‘กันท่า’ ขุนนางคนอื่นที่คิดจะสานสัมพันธ์กับหมิงยู่โหว เช่นนี้แล้วจะให้คิดเป็นอื่นไปได้อย่างไร

เสร็จจากการประชุมในท้องพระโรง จงหุยก็ขอเข้าเฝ้าฮองเฮาผู้เป็นบุตรีของตน ฮ่องเต้ไม่ทรงคัดค้านแต่อย่างใด ความจริงแล้วพระองค์ไม่รับสั่งอะไรเลยเสียด้วยซ้ำ จงหุยรออยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุดเขาก็ได้เข้าเฝ้าฮองเฮา

“ท่านพ่อสบายดีหรือไม่เจ้าคะ” ฮองเฮาเอ่ยถามทันทีที่เห็นบิดา

“พ่อสบายดี เจ้าล่ะฮองเฮา”

“กายข้าสบายดีทุกประการ ที่ไม่สบายก็เห็นจะเป็นเรื่องใจ”

“ฝ่าบาททรงละเลยเจ้าเช่นนั้นหรือ?”

“จะอะไรเสียอีกล่ะเจ้าคะ นอกจากออกว่าราชการแล้ว วัน ๆ ฝ่าบาทก็มัวแต่ขลุกอยู่กับนังกุ้ยเฟยแพศยานั่น!”

“ฮองเฮา อย่าได้เสียงดังไป” จงหุยเตือน “เกิดมีใครมาได้ยินเข้าจะไม่ดี”