เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 16

จินเกาหยางเดินตามฝูซิ่นฮวามาจนถึงห้องหนังสือของนาง โดยไม่สนใจว่าจะถูกมองค้อนสักกี่ครั้ง หญิงสาวรับกระดาษทั้งหมดจากจินเกาหยางมาวางลงบนโต๊ะเขียนหนังสือ แล้วเก็บตำราต่าง ๆ เข้าที่อย่างเงียบ ๆ

จินเกาหยางมองไปรอบ ๆ ห้องหนังสือแห่งนี้น่าจะใหญ่โตที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น บางทีที่นี่อาจจะมีหนังสือมากกว่าหอตำราในวังหลวงเสียด้วยซ้ำ จินเกาหยางมองดูหนังสือบนชั้นวางอย่างทึ่งจัด นึกสงสัยว่าต่อให้ใช้เวลาทั้งชีวิต เขาจะอ่านหนังสือพวกนี้ครบทุกเล่มหรือไม่

ชายหนุ่มเดินดูรอบ ๆ ด้วยความสนใจ ตำราส่วนใหญ่เป็นเรื่องเกี่ยวกับการศึกสงคราม การวางแผนรบ อาวุธยุทโธปกรณ์ต่าง ๆ ตำราเกี่ยวกับภูมิประเทศและภูมิอากาศ รวมไปถึงตำราฝึกวรยุทธ์ และนั่นทำให้จินเกาหยางถึงกับลอบกลืนน้ำลาย

สตรีที่ศึกษาเรื่องราวเกี่ยวกับการสู้รบมากมายถึงเพียงนี้ บางทีนางอาจจะน่ากลัวยิ่งกว่าบุรุษที่ถือดาบต่อสู้อยู่ในสนามก็เป็นได้

“ฮูหยิน เจ้าอ่านหนังสือในห้องนี้ครบทุกเล่มแล้วหรือ?” จินเกาหยางถาม

ฝูซิ่นฮวากลอกตาอย่างเอือมระอา คร้านจะเถียงแล้วว่านางหาใช่ฮูหยินของเขา

“ข้าอ่านหมดแล้ว” หญิงสาวตอบเสียงห้วน

“แล้วจำได้หมดหรือไม่”

“ส่วนใหญ่ก็จะจำได้ เพราะข้าอ่านทวนอยู่เรื่อย ๆ”

“มิน่าล่ะ ฮูหยินของข้าถึงได้เชี่ยวชาญด้านการวางกลศึกยิ่งนัก” จินเกาหยางชื่นชมด้วยใจจริง “เห็นทีข้าคงจะต้องมาขอความรู้จากฮูหยินบ้างแล้ว”

“ข้าไม่มีอะไรจะสอนท่าน อยากรู้สิ่งใดก็หาอ่านเอาเองเถิด”

“เหตุใดเจ้าจึงใจร้ายกับข้านัก” จินเกาหยางทำเสียงเศร้าราวกับตัดพ้อ แต่นอกจากจะดูไม่น่าสงสารแล้ว ยังชวนให้หมั่นไส้อีกต่างหาก

ฝูซิ่นฮวาหันมามองค้อนเขา

นี่น่ะหรือแม่ทัพผู้องอาจของนาง แม่ทัพที่ทหารฝ่ายตรงข้ามให้ฉายาว่ามัจจุราชแห่งสนามรบ มองอย่างไรก็เหมือนลูกแมวน้อยชัด ๆ

“ก็ได้ เจ้าไม่ต้องสอนอะไรข้าก็ได้” จู่ ๆ จินเกาหยางก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ “เจ้าพูดแล้วนะว่า หากข้าอยากรู้สิ่งใดก็ให้หาอ่านเอาเอง”

ฝูซิ่นฮวามองจินเกาหยางอย่างไม่ไว้ใจ

“จากนี้ไปข้าจะมาหาความรู้อยู่ในห้องหนังสือที่จวนของเจ้านี่แหละ”

“นี่ท่าน!” ฝูซิ่นฮวาเริ่มจะเหนื่อยใจกับจินเกาหยาง “ท่านจะไปอ่านที่ไหนก็ไปสิ เหตุใดต้องเป็นที่จวนของข้า”

“ก็ข้าอยากมาที่จวนของเจ้า อยากเจอเจ้าบ่อย ๆ”

“แล้วท่านไม่คิดบ้างหรือว่า ข้าไม่อยากเจอท่าน”

“หืม?” จินเกาหยางส่งเสียงในลำคอเป็นเชิงถาม พลางขยับกายเข้าใกล้ฝูซิ่นฮวา “แน่ใจหรือว่าไม่อยากเจอข้า”

“ท่าน! คนเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ!” ฝูซิ่นฮวาต่อว่าพลางฟาดมือลงบนแผงอกแกร่ง

“ใช่ ข้ามันคนเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ” จินเกาหยางยอมรับอย่างภาคภูมิใจ “แม้เจ้าจะเก่งเรื่องวางกลศึกสู้รบกับศัตรู แต่เชื่อเถอะว่าเรื่องเช่นนี้ เจ้ากับข้ายังห่างไกลกันนัก”

“เฮอะ!” ฝูซิ่นฮวาแค่นหัวเราะ “เว่ยหยางอ๋อง อ๋องหนุ่มเจ้าสำราญคงจะเชี่ยวชาญเรื่องสตรีมากสินะ!”

“ทำไม เจ้าหึงรึ?” จินเกาหยางยิ้มกรุ้มกริ่ม

“ข้าไม่ได้หึง!”

“เจ้าหึง”

“ข้าบอกว่าไม่ก็คือไม่!”

“แต่ข้าว่าใช่”

“จินเกาหยาง!” ฝูซิ่นฮวาเรียกชื่ออ๋องหนุ่มอย่างหมดความอดทน “ท่านจะกวนประสาทข้าไปถึงไหน!”

“ก็จนกว่าเจ้าจะชอบข้า เหมือนที่ข้าชอบเจ้านั่นแหละ”