เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 15

ฝูซิ่นฮวาหยิบกระดาษและพู่กันออกมานั่งอยู่ที่โต๊ะหินใต้ต้นบ๊วยกลางลานกว้างในจวน ดอกเหมยสีชมพูสดใสร่วงลงมาติดอยู่ตามเสื้อผ้าสีขาวของนาง ดูราวกับเป็นลวดลายบนผืนผ้า เป็นภาพที่ชวนมองยิ่งนัก

บนโต๊ะหินมีกระดาษวางอยู่สองกอง กองหนึ่งเป็นบันทึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างการทำสงครามกับต้าเจา ส่วนอีกกองเป็นการสรุปข้อผิดพลาด จุดอ่อนและจุดแข็งของทั้งสองแคว้น ฝูซิ่นฮวานั่งอ่านสิ่งที่ตัวเองเขียนซ้ำไปซ้ำมา สลับกับการอ่านตำราพิชัยสงครามหลายต่อหลายเล่ม ทำความเข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด ครั้งต่อไป นางจะได้วางกลศึกให้เกิดจุดอ่อนน้อยที่สุด

ผ่านไปราวหนึ่งชั่วยาม น้ำชาและขนมก็ถูกนำมาให้ฝูซิ่นฮวาถึงที่ ทีแรกนางคิดว่าเป็นสาวใช้นำมาให้ แต่เมื่อเหลือบตามองก็เห็นว่า มือที่วางถาดขนมลงมานั้นหาใช่มือเล็กบอบบางของสตรี แต่เป็นมือใหญ่แข็งแกร่งที่นางจำได้ดีว่าเป็นมือของใคร

“ท่านอ๋อง!”

“ทำอะไรอยู่หรือ เหมยเหมย” จินเกาหยางถามขณะนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับฝูซิ่นฮวา และไม่รอให้นางตอบ ชายหนุ่มหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาอ่านอย่างถือวิสาสะ “เหมยเหมยของข้าช่างขยันเสียจริง แม้จบศึกไปแล้ว เจ้าก็ยังไม่ยอมหยุดพัก”

“สงครามยังไม่ยุติหรอกเพคะ พวกต้าเจาต้องแว้งกัดเราอีกแน่” ฝูซิ่นฮวากล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะหรี่ตามองจินเกาหยาง “หม่อมฉันเป็น ‘เหมยเหมยของท่าน’ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“จะเป็นเมื่อไหร่นั้นไม่สำคัญ สำคัญที่ปัจจุบันเจ้าเป็น ‘เหมยเหมยของข้า’ แล้ว” จินเกาหยางยิ้มเจ้าเล่ห์

“หม่อมฉันไม่ใช่เหมยเหมยของท่าน!”

“เช่นนั้นเจ้าเป็นอะไรล่ะ” จินเกาหยางถาม “เป็นฮูหยินของข้าหรือ?”

“เว่ยหยางอ๋อง!”

“ต้องเรียกข้าว่าท่านพี่สิ”

“หม่อมฉันไม่ใช่ฮูหยินของท่าน!” ฝูซิ่นฮวาพูดเสียงแข็งขณะลุกขึ้นยืน รู้สึกร้อนฉ่าไปทั้งหน้า แต่ไม่แน่ใจว่าตนกำลังโกรธหรือเขินอายกันแน่

“ฮูหยินอย่าได้โมโห นั่งลงก่อนเถิด”

“จินเกาหยาง!”

“มีอะไรหรือฮูหยิน”

“หยุดเรียกหม่อมฉันว่าฮูหยินเสียที!”

“ได้ ข้าจะไม่เรียกเจ้าว่าฮูหยิน แต่จะเรียกว่า ‘ฮูหยินของข้า’ แทนก็แล้วกัน”

“ท่านทำให้ข้าโมโหจริง ๆ แล้วนะ!” ฝูซิ่นฮวาเริ่มใช้คำสามัญอย่างลืมตัว แต่นั่นทำให้จินเกาหยางพอใจยิ่งนัก

เขาชอบให้นางใช้คำสามัญเช่นนี้ ฟังดูให้ความรู้สึกว่าเขากับนางสนิทสนมกันยิ่งนัก

“เจ้าอย่าได้โมโหไปเลย แค่นี้ข้าก็กลัวเจ้าจะแย่แล้ว” ชายหนุ่มพยายามปลอบ แต่พูดออกไปแล้วก็ไม่แน่ใจว่าตนกำลังปลอบหรือทำให้นางโมโหยิ่งกว่าเดิมกันแน่

“ข้าอยากจะตีท่านให้ตายยิ่งนัก!” ฝูซิ่นฮวาไม่เพียงแค่พูด แต่นางอยากจะทำเช่นนั้นจริง ๆ

“ตีได้ แต่อย่าให้ถึงตายเลย ข้ายังอยากอยู่กับเจ้าไปอีกนาน” จินเกาหยางยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“อ๋องบ้า!”