เหมยฮวาบัญชาการ บทที่ 59 กบฏที่ยังแอบแฝง

เมื่อเห็นสัญญาณพลุไฟ เหล่าทหารที่ซุ่มอยู่ก็กรูกันออกมาต่อตีกับต้าเจา เสียงลั่นกลองรบดังกระหึ่มดุจพายุโหมกระหน่ำ นักรบในชุดเกราะสีเงินควบม้าพุ่งทะยานออกมาดูราวฝูงพยัคฆ์ที่ตรงจู่โจมตะครุบเหยื่อ ฝ่ายต้าเจารู้ว่าตนต้องกลลวงก็รีบถอยทัพกลับเข้าเมือง หากทหารทัพไป๋หู่ก็ไล่ตามไปไม่หยุดหย่อน กว่าจะปิดประตูเมืองได้ก็ทำเอาทหารต้าเจาบาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน มิหนำซ้ำฝูซิ่นเล่อยังส่งหนังสือเยาะเย้ยเข้ามาในเมือง ดูถูกเหยียดหยันว่าฝ่ายต้าเจาทั้งขลาดทั้งเขลา ต่อให้รบอีกร้อยครั้ง ก็ย่อมพ่ายแพ้ทั้งร้อยครั้ง

“ท่านแม่ทัพจะทำอย่างไรต่อไปขอรับ” นายกองคนหนึ่งถามฝูซิ่นเล่อ หลังขับไล่ทหารต้าเจาออกไปจนหมดสิ้น

“ยามนี้เสบียงเราใกล้หมดเต็มที ข้าจะแจ้งไปยังทัพใหญ่เพื่อขอเสบียงเพิ่ม” นายกองอีกคนว่า

“ไม่ต้อง” ฝูซิ่นเล่อปฏิเสธ “เราจะถอนทัพกลับไปรวมกับทัพใหญ่”

เจตนาของฝูซิ่นเล่อและฝูซิ่นฮวานั้นมิได้หมายจะเข้ายึดครองเมืองหยินเจาในยามนี้ หยินเจาเป็นเมืองใหญ่ หากจะยึดครองต้องใช้ทั้งเวลาและกำลังพล ดังนั้นสองพี่น้องสกุลฝูจึงยกทัพมาเพียงเพื่อให้เป็นไปตามแผนการรบที่ซินเอ๋อร์ได้ไป เพื่อให้เสวียนชิวเชื่อว่าแผนการรบที่ได้รับนั้นเป็นของจริง

“แต่หากเราถอนทัพ เกรงว่าพวกต้าเจาอาจตามออกมาอีก”

“พวกมันไม่กล้าตามออกมาหรอก” ฝูซิ่นเล่อหัวเราะในลำคออย่างดูแคลน ขณะมองกำแพงเมืองหยินเจาที่อยู่เบื้องหน้า “เชื่อข้าสิ คนขลาด อย่างไรก็เป็นเพียงคนขลาด มันไม่มีวันออกมาจากกำแพงเมืองเป็นครั้งที่สองแน่”

แล้วก็เป็นไปตามที่ฝูซิ่นเล่อคาดการณ์ เมื่อเขาสั่งถอนทัพ เคลื่อนย้ายกองทหารหนึ่งหมื่นออกจากหยินเจา ฝ่ายต้าเจาก็เกรงจะเป็นกลลวงอีก จึงไม่ได้นำทัพออกมาไล่ตาม ทำให้ฝูซิ่นเล่อเดินทางกลับไปรวมกับทัพใหญ่ได้อย่างราบรื่น ท่ามกลางความขบขันของทหารทัพไป๋หู่ที่สามารถลวงพวกต้าเจาได้สำเร็จ

ในขณะเดียวกันเมืองหลวงแห่งต้าจินก็กำลังเกิดความวุ่นวาย แต่ละวันมีคนล้มตายจากการถูกกลุ่มคนไม่ทราบฝ่ายเข้าทำร้ายอย่างไม่มีเหตุผล สร้างความปั่นป่วนไปทั้งเมือง จนจินเกาหยางต้องเรียกทหารทัพไป๋หู่ส่วนหนึ่งมาคอยเฝ้าระวังอยู่ในเมือง และอีกส่วนหนึ่งให้คอยถวายอารักขาองค์ฮ่องเต้ในวังหลวง

“พวกมันปะปนอยู่กับชาวบ้าน แยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร ทหารของฝ่ายเราจำต้องยั้งมือ เพราะหากลงมือส่งเดชอาจทำร้ายชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ได้” นายกองหลิน ผู้คุมกองทหารในเมืองหลวงรายงานต่อจินเกาหยาง ซึ่งขณะนี้เป็นผู้สำเร็จราชการแทนฮ่องเต้

“เป็นไปได้หรือไม่ว่านี่อาจเป็นฝีมือของพวกต้าเจา” ฉีฟู่ออกความเห็น

“ไม่น่าจะใช่ขอรับ” นายกองหลินตอบ “ดูจากลักษณะอาวุธที่ใช้ ไม่ใช่อาวุธของต้าเจา แต่เป็นอาวุธของชาวต้าจิน และจากบาดแผลที่พบบนศพของชาวบ้าน ผู้ใช้อาวุธมีความชำนาญสูง หากแม้มิใช่ชาวต้าจิน ก็ต้องเป็นผู้ที่คลุกคลีอยู่กับอาวุธต้าจินมาแต่เล็กแต่น้อย”

จินเกาหยางครุ่นคิด คนที่จะใช้อาวุธของต้าจินทำร้ายชาวต้าจินด้วยกันได้นั้นมีอยู่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น และในหัวของเขาก็มีเพียงชื่อเดียว

“จงหยวน!” จินเกาหยางเอ่ยขึ้น “ข้าแน่ใจว่าผู้ที่กำลังสร้างความปั่นป่วนในยามนี้ จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากผู้คิดคดเป็นกบฏต่อแผ่นดินที่เรายังจับกุมตัวไม่ได้!”

“เช่นนั้นจะจัดการอย่างไรดีพ่ะย่ะค่ะ” ขุนนางผู้หนึ่งถาม

“เรื่องนี้ต้องวางแผนให้ดี หากพลาดพลั้งแม้แต่นิดเดียว อาจทำร้ายผู้บริสุทธิ์ได้” จินเกาหยางกล่าว “วันนี้เลิกประชุมเพียงเท่านี้ก่อน”

“แต่เรายังไม่ได้...”

“เลิกประชุม!” จินเกาหยางย้ำ