เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 59

หลังจากที่นายกองหลินออกจากวังหลวง ชายหนุ่มก็กลับเข้ากองทัพ เลือกทหารที่ไว้ใจได้มาสั่งการตามที่จินเกาหยางบอก แม้ทหารทัพไป๋หู่จะขึ้นชื่อเรื่องฝีมือและความจงรักภักดี แต่กระนั้นก็ยังต้องระวังให้มาก แม้แต่ทหารในกองทัพก็ต้องคอยสอดส่องซึ่งและกัน เพราะคนร้ายอาจแฝงตัวมาได้ทุกเมื่อ

ฝ่ายจินเกาหยางนั้น ยามนี้มาพำนักอยู่ในวังหลวงเพื่อจัดการงานต่าง ๆ แทนพระเชษฐาที่กำลังประชวร พระสนมหลายคนของฮ่องเต้ทำให้เขารำคาญใจอยู่บ้าง เพราะตั้งแต่จินหยางหลงประกาศว่าจินเกาหยางคือผู้ที่จะเป็นฮ่องเต้องค์ต่อไป พระสนมเหล่านั้นก็ทำราวกับฮ่องเต้องค์ปัจจุบันสิ้นพระชนม์ไปแล้ว จึงผลัดเปลี่ยนเวียนกันมาเอาอกเอาใจเขามิได้หยุดหย่อน

จินเกาหยางระบายลมหายใจขณะเอนกายพิงเก้าอี้ ยามนี้มีศึกทั้งภายนอกและภายใน ศัตรูในกำแพงยังคงลอยนวล ชาวเมืองตกอยู่ในอันตราย เดิมทีเขามีแผนการที่จะอพยพชาวเมืองบางส่วนไปยังเมืองเว่ยหยางในขณะที่เมืองหลวงยังไม่ปลอดภัย แต่จะต้องใช้วิธีการใด จึงจะอพยพคนบริสุทธิ์ไปได้โดยไม่มีคนร้ายปะปนไปด้วย

หากเป็นฝูซิ่นฮวา นางจะทำเช่นไร?

จินเกาหยางพรมนิ้วลงบนโต๊ะเหมือนเวลาที่ฝูซิ่นฮวาใช้ความคิด มันต้องมีสักทางที่จะสามารถแยกระหว่างคนร้ายกับผู้บริสุทธิ์ได้ ต้องมีสักทางที่เขาจะสามารถลวงให้หมาป่าที่กำลังซุ่มอยู่กระโจนเข้ามาติดกับ

ฉับพลันนิ้วมือของจินเกาหยางก็หยุดชะงัก ชายหนุ่มใคร่ครวญความคิดของตนเองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเผยรอยยิ้มร้ายที่มองดูคล้ายกับรอยยิ้มของฝูซิ่นฮวาออกมา

ดูเหมือนว่าการมีชายาเจ้าเล่ห์ จะทำให้เขากลายเป็นคนเจ้าเล่ห์ตามไปด้วยเสียแล้ว

วันต่อมา จินเกาหยางก็ออกคำสั่งให้จับกุมชาวบ้านจำนวนมากที่ทหารทัพไป๋หู่อ้างว่าเป็นผู้ต้องสงสัยไปคุมขัง บรรดาผู้ที่ถูกจับกุมต่างร้องโอดครวญว่าตนถูกใส่ความ แต่จินเกาหยางก็ไม่สนใจ ยังคงให้ทหารทัพไป๋หู่เดินหน้าจับกุมประชาชนต่อไปเรื่อย ๆ เป็นเช่นนี้อยู่หลายวัน ชาวบ้านก็ยังถูกจับกุมไม่จบไม่สิ้น ไม่เว้นแม้กระทั่งเด็กเล็ก ๆ ยามนี้จึงมีเสียงก่นด่าเว่ยหยางอ๋องดังระงมไปทั้งเมืองหลวง ชาวบ้านคนแล้วคนเล่าถูกจับเข้าคุกโดยไร้ซึ่งความผิด แต่ไม่ว่าจะจับกุมผู้คนไปมากมายเพียงใด ก็ยังมีคนถูกทำร้ายอยู่ดี

ขุนนางหลายคนเริ่มไม่พอใจในการกระทำของจินเกาหยาง แต่ก็ไม่สามารถทำสิ่งใดได้ เมื่อยอดทหารจำนวนนับหมื่นของทัพไป๋หู่ยังคงอยู่ใต้การบังคับบัญชาของเว่ยหยางอ๋อง ในขณะที่ฝ่ายคนร้ายพอใจอย่างยิ่ง เมื่อสามารถสร้างความร้าวฉานระหว่าง ‘ว่าที่ฮ่องเต้’ กับประชาชนได้ ยามนี้ไม่ว่าจะก้าวขาไปที่ใด ก็ล้วนแต่ได้ยินเสียงสาปแช่งจินเกาหยางดังไปทั่วทุกหย่อมหญ้า

“นายท่าน” หนึ่งในคนร้ายวิ่งเข้ามาหาจงหยวนที่กบดานอยู่ในวัดร้างแห่งหนึ่ง “ทหารทัพไป๋หู่จับคนไปอีกแล้วขอรับ”

“อย่างนั้นรึ” จงหยวนมีสีหน้าเคร่งขรึม ไม่บ่งบอกซึ่งอารมณ์ใด ๆ “นี่เป็นวันที่เท่าไหร่แล้ว ที่เว่ยหยางอ๋องมีคำสั่งให้จับกุมประชาชน”

“น่าจะราว ๆ สิบวันแล้วขอรับ”

“สิบวัน” จงหยวนทวนคำ พลางครุ่นคิด “แต่ละวันทหารจับชาวบ้านไปนับร้อยคน ผ่านไปสิบวันย่อมมีคนถูกจับนับพัน คุกหลวงมีที่ให้คุมขังชาวบ้านมากถึงเพียงนั้นเชียวหรือ”

“จะว่าไปก็จริงของนายท่าน”

“นี่ต้องเป็นกลลวงของจินเกาหยางแน่”

“เช่นนั้นเราจะทำอย่างไรดีขอรับ”

“ทำตามแผนที่พวกมันต้องการ!”

วันต่อมาทหารทัพไป๋หู่ก็ยังไม่เลิกกวาดต้อนชาวบ้านไปยังคุกหลวง ชาวบ้านหลายคนเริ่มลุกขึ้นจับอาวุธขึ้นสู้ แต่ก็มิอาจสู้ทหารที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีได้ เป็นเหตุให้เสียงสาปแช่งเว่ยหยางอ๋องยิ่งดังก้องไปทั้งเมือง

จงหยวนที่สวมหน้ากากปลอมตัวเป็นผู้อื่นและคนของเขาที่เป็นชายฉกรรจ์อีกสามสิบคนลอบปะปนไปกับชาวบ้านที่ถูกจับ จากการคาดการณ์ของจงหยวน เขาเดาว่าชาวบ้านที่ถูกจับกุมมาน่าจะถูกปล่อยตัวไป หรืออพยพไปเมืองอื่น ซึ่งหากเป็นเช่นนั้น เขาก็จะตามไปทำร้ายและเข่นฆ่าคนพวกนั้นที่บังอาจตะโกนสาปแช่งบิดาของเขาในวันประหาร

ทั้งหมดถูกพามายังคุกหลวง ทว่าคุกที่ได้เห็นนั้นกลับว่างร้างกว่าที่ควรจะเป็น ไร้วี่แววของชาวบ้านนับพันที่ถูกจับกุมมาก่อนหน้านี้ดังที่จงหยวนคาดการณ์เอาไว้

ในที่สุดทหารที่คุมตัวพวกเขามาก็ออกคำสั่งให้ทุกคนหยุด แล้วจับแต่ละคนแยกไปเข้าคุกต่าง ๆ พวกของจงหยวนพยายามหาทางกระจายกันออกไป ทว่ากลับถูกทหารต้อนมารวมกันไว้ในคุกเดียวกันจนได้

ยามนั้นเองที่จงหยวนคิดได้ว่าต้องกลของจินเกาหยางเข้าเสียแล้ว!