เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 7

แม่ทัพที่เพิ่งนำทัพออกศึกจนได้รับชัยชนะกำลังนั่งเปลือยแผงอกท่อนบน ขณะนั่งเช็ดบาดแผลให้ตนเองเงียบ ๆ อยู่ในกระโจมที่หมอกำลังรักษาทหารที่บาดเจ็บ

ฝูซิ่นฮวาช่วยหมอดูแลทหารอยู่ในกระโจม เมื่อหญิงสาวหันมาเห็นจินเกาหยางนั่งเช็ดแผลให้ตนเองตามลำพัง คิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากัน

“ท่านแม่ทัพมานั่งทำอะไรตรงนี้ แล้วเหตุใดจึงไม่มีหมอมาช่วยท่านทำแผลสักคน” ฝูซิ่นฮวาถามขณะมองหาหมอ “หมอ! มาดูแผลให้ท่านแม่ทัพหน่อย”

“ซิ่นฮวา” จินเกาหยางเรียกขณะจับมือนางเบา ๆ “แผลข้าไม่ได้ลึกมาก ให้หมอไปดูคนที่เจ็บหนักกว่าข้าก่อนเถิด”

“แต่...”

“ข้าไม่เป็นอะไรจริง ๆ แต่ถ้าเจ้าจะเมตตาก็ช่วยข้าเช็ดแผลสักหน่อย เจ้าน่าจะมือเบากว่าข้า”

ฝูซิ่นฮวาถอนหายใจเล็กน้อย แล้วจึงลงนั่งข้างจินเกาหยาง พร้อมทั้งรับผ้าขาวมาจากมือเขา หญิงสาวใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นบิดหมาด บรรจงเช็ดแผลให้ชายหนุ่ม ปากก็คอยถามเขาอยู่ตลอดเวลาว่าเจ็บหรือไม่ นางเช็ดแรงเกินไปหรือเปล่า จินเกาหยางลอบยิ้ม ใจจริงก็อยากจะแกล้งทำเป็นเจ็บหนักให้นางสงสาร ทว่ากลับทำไม่ได้ เหตุเพราะมีสายตาของเหล่าทหารนับร้อยคู่กำลังมองมา

ช่างน่าหน่ายใจนัก เป็นแม่ทัพ อ่อนแอต่อหน้าสตรีได้ แต่จะอ่อนแอให้ทหารในกองทัพเห็นไม่ได้ แล้วยามนี้เขาต้องมาอยู่ต่อหน้าสตรีกับทหารใต้บังคับบัญชาในคราวเดียวกัน

ไม่ได้การ! เขาอุตส่าห์ยอมเจ็บตัวขนาดนี้แล้ว ต้องกอบโกยจากบาดแผลนี้ให้ได้มากที่สุด!

“ข้าจะกลับไปที่กระโจม” จินเกาหยางพูดหลังจากฝูซิ่นฮวาเช็ดทำความสะอาดบาดแผลให้เขาเสร็จ

“แต่หมอยังไม่ได้มาดูแผลให้ท่านเลยนะเจ้าคะ” ฝูซิ่นฮวาแย้ง

“แผลเล็กน้อย แค่ใส่ยา พันแผลก็เรียบร้อยแล้ว จริงไหมหมอ” จินเกาหยางหันไปถามหมอที่อยู่ใกล้ ๆ

“ขอรับ เดี๋ยวข้าจะจัดยาสำหรับใส่แผล และยาสำหรับกินเพื่อบรรเทาอาการเจ็บปวดให้” ผู้เป็นหมอตอบ

“ขอบใจ” จินเกาหยางกล่าว ก่อนจะหันไปหาคนสนิทของตน “มู่จิ่ว เจ้าอยู่รอรับยาจากท่านหมอ แล้วตามกลับไปช่วยข้าทำแผลที่กระโจม”

“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง” มู่จิ่วประสานมือรับคำ

จินเกาหยางทำทีเดินออกจากกระโจมโดยไม่สนใจฝูซิ่นฮวา เขาเห็นสายตาของกุนซือสาวก็รู้ดีว่านางเป็นห่วงเขา ย่อมไม่มีทางปล่อยเขาไปทำแผลตามลำพังแน่

“ท่านแม่ทัพ” เสียงฝูซิ่นฮวาเรียกมาจากด้านหลัง

เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ

จินเกาหยางยิ้มร้าย ก่อนจะหันกลับไปหาฝูซิ่นฮวาด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“มีอะไรหรือ?” เขาแสร้งถาม

“ข้าจะไปช่วยท่านทำแผล” ฝูซิ่นฮวาตอบ

มู่จิ่วที่ถือยาและอุปกรณ์ทำแผลก้มหน้ายิ้ม เขาอยู่รับใช้จินเกาหยางมาตั้งแต่เด็ก มีหรือจะไม่รู้ว่าภายใต้สีหน้าท่าทางเช่นนั้น จินเกาหยางแอบซ่อนสิ่งใดไว้

“ไม่เป็นไร ข้าให้มู่จิ่วทำก็ได้” จินเกาหยางตอบโดยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ในน้ำเสียง

“ข้าช่วยหมอดูแลทหารในค่ายอยู่เป็นประจำ พอจะทำแผลเป็นอยู่บ้าง ให้ข้าช่วยเถิด”

จินเกาหยางนิ่งไปเล็กน้อย ทำทีเป็นครุ่นคิดราวกับเกรงใจ

“ให้ข้าช่วยเถอะเจ้าค่ะ” ฝูซิ่นฮวาพูดซ้ำ

“เช่นนั้นก็รบกวนเจ้าแล้ว” จินเกาหยางค้อมศีรษะให้นางน้อย ๆ ก่อนจะเดินนำกลับไปยังกระโจมของตน ที่อยู่ติดกับกระโจมของฝูซิ่นฮวา

เมื่อเดินเข้ามานั่งในกระโจม มู่จิ่วก็รีบวางขวดยาและอุปกรณ์ทำแผลลงบนโต๊ะ ก่อนหันมายิ้มน้อย ๆ ให้แม่ทัพและกุนซือสาว

“กระหม่อมจะไปต้มยาให้ท่านอ๋อง” มู่จิ่วกล่าวก่อนจะรีบออกจากกระโจมไปอย่างรู้หน้าที่ แต่กลับลืมหยิบยาที่อ้างว่าจะนำไปต้มออกไปด้วย ฝูซิ่นฮวาเห็นมู่จิ่วลืมก็ตะโกนเรียก แต่เด็กหนุ่มกลับไม่สนใจ รีบวิ่งออกจากกระโจมไปเสียอย่างนั้น