เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 6

ทัพไป๋หู่วิ่งหนีล้มลุกคลุกคลานถอยกลับสู่ที่มั่น โดยมีทัพต้าเจาไล่ตามมาติด ๆ ส่วนจินเกาหยางนั้น หลังตีฝ่าพาทหารของตนออกจากวงล้อมของข้าศึกได้สำเร็จ แม่ทัพหนุ่มก็ถอยกลับมารั้งท้าย ให้เหล่าพลทหารรุดหน้านำไปก่อน ฝูซิ่นฮวายืนมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดจากหอสังเกตการณ์ที่เพิ่งถูกสร้างขึ้นใหม่ นางเห็นกองทัพของตนกำลังควบม้ามุ่งหน้ากลับมายังฐานทัพ ทันใดนั้นกุนซือสาวก็ยิ้มที่มุมปาก

ทุกครั้งในการรบ นางเท่านั้นที่เป็นผู้บัญชาการศึก ไม่ว่าศัตรูหน้าไหนก็อย่าหวังจะบัญชาการให้นางทำตามความต้องการของพวกมันได้

“เตรียมตัวตั้งรับ” น้ำเสียงของฝูซิ่นฮวาแทบจะเป็นเสียงกระซิบ ทว่าหนักแน่นดุดัน น่าเกรงขาม จนคนฟังที่เป็นคนสนิทของนางแท้ ๆ ยังรู้สึกขนลุกไปทั้งร่าง

“เตรียมตัวตั้งรับ!” นายกองที่คอยคำสั่งอยู่หันไปตะโกนสั่งการต่อจากฝูซิ่นฮวา

ทหารกล้าแห่งทัพไป๋หู่นั่งตัวตรงอยู่บนหลังม้า กระชับอาวุธในมืออย่างมั่นคง เตรียมพร้อมต่อสู้กับทหารต้าเจาที่จินเกาหยางวางแผน ‘ลวง’ มาให้

จินเกาหยางรั้งท้ายกองทัพของตน รอจนกระทั่งแน่ใจแล้วว่าทหารต้าจินทั้งหมดเข้าสู่เขตแดนที่วางแผนไว้ แม่ทัพหนุ่มจึงยิงพลุขึ้นฟ้า

ทันทีที่พลุไฟถูกจุด ธนูของต้าจินก็พุ่งออกมาจากทุกทิศทุกทางของป่า พุ่งเข้าใส่ทหารต้าเจาอย่างไม่ปรานี กว่าเสวียนชิวจะรู้ตัวว่าถูกลวงออกจากฐานที่มั่น ตัวเขาและกองทัพก็ตกอยู่ในวงล้อมของศัตรูเสียแล้ว

‘เสืออยู่ในถ้ำเมื่อใดก็แข็งแกร่ง หากจะจัดการกับเสือก็ต้องลวงให้มันออกจากถ้ำให้ได้’ จินเกาหยางพูดกับฝูซิ่นฮวาขณะวางแผนการศึก

‘ท่านพูดราวกับมีแผนอยู่ในใจ’ ฝูซิ่นฮวาถาม

‘ข้าเชื่อว่าเจ้ารู้จักกลยุทธ์ยามพ่ายดี’

ฝูซิ่นฮวามองจินเกาหยางอย่างไม่ไว้ใจ ‘ท่านคงมิได้หมายถึง...’

‘กลยุทธ์ทุกข์กาย ข้าจะใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อให้เสวียนชิวตามมาติดกับ’

‘ท่านมันบ้าไปแล้ว!’ นางพูดเสียงดังอย่างที่แทบไม่เคยใช้กับใคร ‘ท่านเป็นแม่ทัพใหญ่ หากพลาดพลั้งเกิดอะไรขึ้นกับท่าน จะให้ข้าขี่ม้านำทัพออกศึกแทนท่านหรือไร!’

ทว่าจินเกาหยางกลับยิ้ม

‘ข้าขอบคุณในความเป็นห่วงของกุนซือ แต่หากไม่ใช่ข้า เกรงว่าเสวียนชิวจะไม่ยอมเชื่อ’

‘ท่านก็เลยคิดจะให้เสวียนชิวเชือดเล่นสักแผลสองแผลอย่างนั้นหรือ!’

‘ก็คงอย่างนั้น’

‘ท่านมันบ้าไปแล้ว เว่ยหยางอ๋อง!’

‘ฝูซิ่นฮวา’ จินเกาหยางจับที่บ่าข้างหนึ่งของนาง ‘ไหนเจ้าบอกว่าเชื่อใจข้า’

‘ข้าอยากจะถอนคำพูดนั้นยิ่งนัก!’ นางชักเสียงแข็งใส่ แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด น้ำเสียงแข็ง ๆ ของนางจึงทำให้จินเกาหยางอารมณ์ดีจนน่าโมโห

‘เอาเถิด ข้าสัญญาว่าจะต้องกลับมาพบเจ้าอีกครั้งอย่างแน่นอน’