เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 52

ฝูซิ่นฮวาและจินเกาหยางนั่งจิบชาอยู่ในอุทยานของพระตำหนักฤดูร้อนอย่างสบายอารมณ์ ชมดอกเหมยที่กำลังผลิบาน พลางต่อคำกลอนหยอกเย้ากันไปมาราวคู่สามีภรรยาข้าวใหม่ปลามัน พลทหารคนหนึ่งวิ่งเข้ามากระซิบรายงานบางอย่าง ฝูซิ่นฮวายิ้มบาง หาได้มีท่าทีกริ่งเกรงแม้แต่น้อย หญิงสาวยกชาขึ้นมาจิบอีกครั้ง ก่อนวางถ้วยชาลงด้วยอาการสงบนิ่ง

ไม่ถึงอึดใจ เสียงฝีเท้าหนัก ๆ จำนวนนับไม่ถ้วนก็ดังขึ้น พระตำหนักฤดูร้อนถูกโอบล้อมด้วยทหารของเหล่าขุนนางที่ไม่ไว้วางใจในตัวจินเกาหยาง ทว่าทั้งเว่ยหยางอ๋องและพระชายากลับยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมเมื่อทหารจำนวนหนึ่งวิ่งเข้ามาล้อมพวกตนไว้เพื่อควบคุมตัว

“เว่ยหยางอ๋อง!” ขุนนางสี่คนที่นำกองทหารเข้ามาเดินมาเบื้องหน้าทหารที่ถืออาวุธ “เพื่อความปลอดภัยของฝ่าบาท วันนี้คงต้องล่วงเกินท่านแล้ว”

“ฉีฟู่” จินเกาหยางทักทายอย่างอารมณ์ดี “เจ้ามาช้ากว่าที่ข้ากับชายาคาดการณ์ไว้ถึงสองชั่วยามทีเดียว ดูเหมือนเจ้าจะชราเกินไปสำหรับงานเช่นนี้”

“เรารอเสียจนคิดว่าพวกท่านเปลี่ยนใจ ไม่อยากจับเราแล้วเสียอีก” ฝูซิ่นฮวากล่าวเสียงเรียบสำทับคำของสามี

ขุนนางทั้งสี่หันมามองหน้ากัน ก่อนจะมองเว่ยหยางอ๋องและพระชายาที่ดูไม่เป็นทุกข์เป็นร้อนใด ๆ ในการถูกควบคุมตัว แต่เพียงไม่นานนัก พวกเขาก็เข้าใจว่าเพราะเหตุใดสองสามีภรรยาคู่นี้จึงดูสบายใจยิ่งนัก

ทหารในชุดเกราะสีขาวเงิน รูปร่างสูงใหญ่กำยำ ภายใต้ตราสัญลักษณ์ประจำทัพไป๋หู่กระโดดลงมาจากที่สูงด้วยวิชาตัวเบาที่เลิศล้ำ ก่อนชักดาบออกมาล้อมทหารร่างเล็กที่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นทหารชั้นปลายแถวและขุนนางทั้งสี่

“ไม่ต้องห่วงฝ่าบาท ไทเฮา และสือกุ้ยเฟยหรอก ข้าวางกำลังอารักขาครอบครัวของข้าก่อนใครเสมอ” จินเกาหยางลุกขึ้นยืน “ข้าขอแนะนำให้ทุกคนวางอาวุธลง เพราะระหว่างทหารที่แทบไม่ได้รับการฝึกฝนกับทหารที่ฝึกซ้อมอยู่ในกองทัพทุกวัน พวกเจ้าคงพอจะรู้ผลลัพธ์ของการต่อสู้โดยไม่ต้องลงมือ”

“การครั้งนี้เราทำเพื่อฝ่าบาท แม้ต้องแลกด้วยชีวิต ข้าก็จะขอสู้จนตัวตายเพื่อปกป้องพระองค์!”

“ข้าขอบใจในความภักดีของพวกเจ้า แต่ความภักดีควรมาพร้อมความไว้วางใจในตัวข้าด้วย” เสียงของจินหยางหลงดังขึ้น

เมื่อทุกคนหันไปมองก็เห็นองค์ฮ่องเต้กำลังเสด็จมา ข้างพระวรกายมีสือกุ้ยเฟยคอยประคอง และมีทหารองครักษ์คอยถวายการอารักขา

ทุกคนต่างพากันคุกเข่าลงกับพื้นทันที

“ถวายบังคมฝ่าบาท ขอจงทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น ๆ ปี”

“เวลาเช่นนี้ยังจะต้องมากพิธีอันใดอยู่อีก ลุกขึ้นเถิด” จินหยางหลงโบกพระหัตถ์

“ฝ่าบาท กระหม่อมมาเพื่อถวายการอารักขา” ฉีฟู่กล่าวขณะประสานมือขึ้น

“อารักขาข้า ด้วยการพยายามจับตัวน้องชายกับน้องสะใภ้ของข้าอย่างนั้นรึ?”

“ทูลฝ่าบาท เว่ยหยางอ๋องและพระชายาไม่เป็นที่น่าไว้วางใจ ยามนี้ฝ่าบาทกำลังประชวร พวกเราเกรงว่า...”

“ไม่ต้องเกรงว่าอะไรทั้งนั้น” จินหยางหลงตัดบท “เว่ยหยางอ๋องไม่คิดจะแย่งชิงสิ่งใดไปจากข้าหรอก ขนาดตัวข้าพยายามยัดเยียดทุกสิ่งใส่มือเขา เขายังลังเลที่จะรับมันเลย”