เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 83

ทหารองครักษ์ของฝูซิ่นฮวาที่ไม่ได้ต่อสู้กับทหารของเสวียนชิว รีบคุ้มกันผู้เป็นนายขี่ม้ามุ่งหน้าไปยังรถม้าบรรทุกกลองรบของทัพไป๋หู่ เสวียนชิวทำท่าจะตามนางไป หากไม่ใช่เพราะว่าจินเกาหยางเข้ามาขวางไว้

“เรายังสู้กันไม่รู้แพ้รู้ชนะ แล้วข้าจะปล่อยให้เจ้าชิงหนีไปได้อย่างไรเล่า ชิวเอ๋อร์!”

“สารเลว! กล้าดีอย่างไรจึงเรียกข้าเช่นนั้น!”

“หรือจะให้ข้าเรียกเจ้าว่าเสี่ยวชิวล่ะ”

ทหารองครักษ์ที่ยังต่อสู้เคียงข้างจินเกาหยางต่างพากันหัวเราะ เรื่องยั่วยุศัตรูให้โมโหจนเผยจุดอ่อนของตนออกมา เป็นเรื่องที่ท่านอ๋องถนัดนัก

“ข้าจะฆ่าเจ้าเสียก่อนแล้วค่อยตามไปฆ่าฝูซิ่นฮวาทีหลัง!”

“ฝันไปเถอะ ว่าข้าจะยอมให้เจ้าเข้าใกล้ชายาของข้า!”

ว่าแล้วทั้งจินเกาหยางและเสวียนชิวต่างก็ต่อสู้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร ทั้งดุดันและโหดเหี้ยม ต่างฝ่ายต่างหมายจะเอาชีวิตของกันและกันให้จงได้ แม้กระทั่งทหารของทั้งสองก็ต่อสู้กันอย่างดุเดือดไม่แพ้ผู้เป็นนาย

เห็นทีหากไม่ตายกันไปข้างหนึ่ง ก็คงไม่มีอะไรหยุดยั้งการต่อสู้ครั้งนี้ได้อีกแล้ว

ทางด้านของฝูวิ่นฮวานั้น ทันทีที่มาถึงรถม้าที่มีกลองรบของตนอยู่ นางก็รีบปีนขึ้นรถม้า ดึงเอาไม้กลองมาจากมือของพลทหารที่ตายแล้ว แล้วลงมือรัวกลองด้วยตัวเอง

ทันทีที่ได้ยินเสียงกลองของฝ่ายตนดังขึ้น พลทหารแห่งทัพไป๋หู่ที่อยู่ไกลก็ออกไปก็เข้าใจว่าทัพของตนกลับมาได้เปรียบอีกครั้ง ในใจจึงบังเกิดความกล้าลุกขึ้นสู้อย่างไม่เกรงกลัว

องครักษ์ของฝูซิ่นฮวาพยายามคุ้มกันผู้เป็นนายที่กำลังรัวกลองรบด้วยกำลังทั้งหมดที่มี เสียงกลองรบของทัพไป๋หู่ดังกึกก้องก่อนจะหยุดชะงัก เมื่อเกาทัณฑ์ดอกหนึ่งพุ่งเข้ามาปักที่ไหล่ของฝูซิ่นฮวา

“พระชายา!” องครักษ์หญิงคนหนึ่งร้องขึ้นอย่างตกใจ ขณะเข้าไปหาร่างบอบบางที่กำลังจะทรุด

ความเจ็บปวดที่ฝูซิ่นฮวาไม่เคยลิ้มรสแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย ทว่าหญิงสาวกลับไม่ยอมแพ้ ยืนหยัดขึ้นมาอีกครั้งเพื่อตีกลองที่อยู่เบื้องหน้า

เสียงกลองรบจะขาดหายไปไม่ได้!

“หักธนูนั่นให้ข้า” ฝูซิ่นฮวาสั่ง

“แต่...”

“ข้าสั่งให้หักมันทิ้ง!”

ยังไม่ทันที่องครักษ์ของฝูซิ่นฮวาจะได้ทำตามคำสั่ง องครักษ์สาวก็ถูกยิงจนล้มลง องครักษ์ที่คอยคุ้มกันอยู่เบื้องล่างเองก็ได้รับบาดเจ็บ แต่ยังคงสู้ไม่ถอย

“พระชายา หม่อมฉันจะตีกลองแทนท่านเอง” องครักษ์หญิงที่ถูกยิงกล่าว

“ไม่” ฝูซิ่นฮวาปฏิเสธ “ข้าเท่านั้นที่เรียกขวัญและกำลังใจของทหารได้!”

มีเพียงผู้นำทัพที่สามารถสร้างขวัญและกำลังใจแก่เหล่าทหาร นางจะแสดงท่าทีอ่อนแอกลางสนามรบเช่นนี้ไม่ได้ ดังนั้นฝูซิ่นฮวาที่ยังคงมีธนูปักอยู่บนไหล่จึงข่มความเจ็บปวดแล้วเริ่มรัวกลองรบซ้ำ

องครักษ์หญิงของนางที่ถูกยิงเห็นเช่นนั้นก็หันหน้ากลับมาคอยอารักขาฝูซิ่นฮวา ทั้งปัดป้องและเอาตัวรับอาวุธร้ายแทนนางจนล้มลงไปกองกับพื้นอีกคน

ฝูซิ่นฮวาน้ำตาไหลขณะมององครักษ์ที่ซื่อสัตย์ล้มลง สองมือของนางยังไม่หยุดรัวกลอง แม้ว่าร่างกายจะเหนื่อยล้าเป็นอย่างยิ่งก็ตาม

แม้ร่างกายของนางจะอ่อนแอ หากจิตใจนางแข็งแกร่งยิ่งนัก นางไม่ยอมหยุดตีกลองแม้เพียงชั่วอึดใจ บาดแผลของนางเริ่มคลายความเจ็บ แทนที่ด้วยความชาและความเหน็บหนาวจากการเสียเลือด เหล่าพลทหารรีบตรงเข้ามาคุ้มกันกุนซือของตน และไล่ฆ่าพวกต้าเจาที่บังอาจทำเช่นนี้กับกุนซือของพวกเขา

ฝูซิ่นเล่อตวัดทวนตัดศีรษะทหารของเสวียนชิงอย่างไร้ซึ่งความปรานี เสวียนชิงเห็นท่าไม่ดีจึงรีบควบม้าหนี ยามนี้ทัพต้าเจากลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบถอยร่นหนีตายเอาตัวรอด ในขณะที่ทหารต้าจินยังคงไล่ตามไป ตามเสียงกลองรบที่บอกให้พวกเขาบุกไปข้างหน้า

“ท่านกุนซือ” พลทหารคนหนึ่งปีนขึ้นรถม้าบรรทุกกลองรบ “ข้าจะตีกลองต่อจากท่านเองขอรับ”

ฝูซิ่นฮวาที่เหนื่อยหอบมองไปรอบ ๆ ทหารของนางได้รับขวัญและกำลังใจจากการที่นางเป็นผู้ลั่นกลองรบด้วยตัวเองมากพอที่จะสู้กับพวกต้าเจา พลิกสถานการณ์มาเป็นฝ่ายได้เปรียบแล้ว

เมื่อบรรลุแก่หน้าที่ ฝูซิ่นฮวาจึงพยักหน้ารับแล้วส่งไม้ต่อให้พลทหารที่ขึ้นมารัวกลองรบแทนนาง ทหารองครักษ์ที่บาดเจ็บประคองฝูซิ่นฮวาและเพื่อนที่ถูกยิงจนสลบไปลงจากรถม้า แล้วปล่อยให้คนบังคับรถม้าบรรทุกกลองศึกไล่ตามพวกต้าเจาไป

“พระชายาปลอดภัยแล้วเพคะ” องครักษ์คนหนึ่งกล่าว เมื่อทหารต้าจินไล่ทหารต้าเจาออกไปจากสนามรบได้ เหลือเพียงฝูซิ่นเล่อ จินเกาหยาง และเสวียนชิวเท่านั้นที่ยังอยู่ในยามนี้

“ท่านพี่!” ฝูซิ่นเล่อควบม้ามาหาพี่สาว

“ไม่ต้องสนใจข้า ตามพวกต้าเจาไป!” ฝูซิ่นฮวาสั่งเสียงแข็ง

ฝูซิ่นเล่อเห็นดังนั้นก็พยักหน้ารับ เขายังมีหน้าที่ในฐานะผู้นำทัพที่ต้องปฏิบัติอยู่ ชายหนุ่มจึงควบม้าตะบึงไปหาทหารต้าเจาที่กำลังหนีเอาตัวรอด

“หักธนูให้ข้า” ฝูซิ่นฮวาสั่งทหารองครักษ์

องครักษ์หญิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนยอมหักก้านธนูออกให้ฝูซิ่นฮวา หญิงสาวลุกขึ้นยืนแล้วกระโดดขึ้นหลังม้า มุ่งหน้าไปหาสามีและศัตรูที่ยังคงต่อสู้กันอยู่