เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 112

หวังหยวนหยวนก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีเด่อะไร!

ก่อนที่เย่เฉินจะบอกว่าตนเองเป็นประธานบริษัท หล่อนรังเกียจและดูถูกเขามากกว่าหวังเจียเหยาเสียอีก!

บอกเขาว่าแอบรักเขามาสามปีเป็นยิ่งกว่าคำโกหกเสียอีก!

ถ้าเย่เฉินเป็นคนจนจริงๆ อย่างน้อยหวังเจียเหยาอาจจะยังยอมให้หล่อนเป็นตัวสำรอง แต่หวงหยวนหยวนไม่แม้แต่จะเหลือบแลเขา!

ตอนนี้เย่เฉินเองก็ตัดสินใจแน่วแน่ ในเมื่อเจ้าตัวคิดว่าเราสองคนควรคบหากัน แถมยังตั้งใจแต่งตัวมาพบฉันขนาดนี้เพื่อจะขอความรักจากฉัน งั้นฉันจะทำให้สมหวังแล้วกัน!

การทรยศของภรรยาทำให้เย่เฉินเสียสติไป

ในวินาทีนี้เขาเพียงแต่อยากจะแก้แค้นหวังเจียเหยา แก้แค้นคนตระกูลหวังให้สาสมเท่านั้น!

ทว่าสิบนาทีต่อมาเย่เฉินก็ผลักหวังหยวนหยวนออก

เขาไม่ยอมปล่อยให้ความโง่เง่านี้ดำเนินต่อไป และไม่ปล่อยตัวปล่อยใจกับหวังหยวนหยวนจนกู่ไม่กลับ

เย่เฉินนั่งลงบนพื้นแล้วตบหน้าผากตนเอง แล้วมีเสียงดังขึ้นในใจเขาทำแบบนี้มันไม่ถูกต้อง

“เป็นอะไรไปคะ?” หวังหยวนหยวนถามเสียงแผ่ว

เย่เฉินกล่าว “ผมไม่สามารถทำเรื่องที่ทรยศต่อการแต่งงานของผมได้”

หวังหยวนหยวนกล่าว “แต่หวังเจียเหยาทำไปแล้วนะคะ”

เย่เฉินส่ายหน้าพลางกล่าว “ผมหย่าได้แต่ผมจะทำเรื่องแบบเดียวกันกับที่หล่อนทำไม่ได้ ถ้าผมทำแบบนี้ล่ะก็จะต่างอะไรกับพี่สาวคุณกัน? ก็จะกลายเป็นคนที่ทรยศต่อการแต่งงานเหมือนๆ กัน”

เย่เฉินรู้ว่าในชีวิตจริงมีคู่สามีภรรยามากมาย โดยเฉพาะผู้หญิงที่หลังจากรู้ว่าสามีตนเองมีน้อยแล้ว ก็เกิดอยากล้างแค้นขึ้นมา นั่นก็คือหาคนอื่นเหมือนกัน

แต่ว่านี่ไม่ใช่วิธีการที่ถูกต้อง

หล่อนเลือกจะหย่าได้แต่ไม่สามารถทำเรื่องผิดพลาดแบบเดียวกันได้

การอบรมที่เขาได้รับมาตลอดยี่สิบกว่าปี ไม่ปล่อยให้เย่เฉินต้องทำเรื่องที่ผิดต่อหลักศีลธรรมแบบนี้!

หวังหยวนหยวนผิดหวังอย่างมากหล่อนติดกระดุมชุดกี่เพ้าใหม่อีกครั้ง แล้วจัดชุดกี่เพ้าที่เละเทะ ยับยู่ยี่ถึงขนาดที่เปรอะเปื้อนเล็กน้อยนั้นใหม่ให้เรียบร้อยจากนั้นก็ค้อมตัวลงหน้าเย่เฉินคว้ามือเขาแล้วกล่าว

“พี่เย่เฉิน ฉันจะรอพี่หย่ากับหล่อน พอหย่ากันแล้วพวกเราก็จะได้อยู่ด้วยกันอย่างเปิดเผย!”

เย่เฉินระบายยิ้ม เขาย่อมต้องหย่ากับหวังเจียเหยาอยู่แล้ว การสมรสครั้งนี้เขาหย่าแน่!

ทว่าตามแผนที่เขาวางไว้ เขาจะให้หวังเจียเหยาเป็นฝ่ายขอหย่าเอง

ตอนนั้นเย่เฉินจะถูกเตะ ออกจากตระกูลกลายเป็นคนธรรมดาทั่วๆ ไป

เย่เฉินกล่าวพลางยิ้ม “เกรงว่าตอนนั้นเธอก็อาจจะไม่อยากคบกับฉัน”

หวังหยวนหยวนกล่าวว่า “จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง ฉันชอบพี่มาตั้งสามปี ถ้าพี่หย่ากับหวังเจียเหยา ฉันจะแย่งพี่มาทันที!”

เย่เฉินไม่ได้เถียงกับหล่อนเรื่องนี้จึงกล่าวถาม “หยวนหยวน เรื่องของเจียเหยาเธอได้บอกใครบ้างไหม? ทำไมไม่บอกฉัน?”

หวังหยวนหยวนก็ตอบตามตรง “ฉันไม่ได้บอกใครเลย พี่ชายฉัน พ่อฉันและคุณย่าฉันยังไม่บอกเลย เดิมทีอยากจะหาเวลามาบอกพี่ก่อน แต่เพราะช่วงนี้บริษัทพี่มีปัญหา ฉันเห็นพี่ไม่มีเวลาก็เลยว่าจะรอให้พี่ว่างแล้วค่อยบอกพี่”

“อ้อ” เย่เฉินผงกศีรษะ “เรื่องนี้อย่าเพิ่งบอกใครแล้วกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งห้ามให้หวังเจียเหยารู้ว่าฉันจับได้แล้ว”

“ได้ค่ะ” หวังเจียเหยารับคำอย่างว่าง่าย “สบายใจเถอะค่ะ ฉันไม่บอกใครหรอกค่ะ”

เย่เฉินผงกศีรษะแล้วกล่าว “เธอไปก่อนเถอะ มีอะไรเดี๋ยวฉันจะเรียกเอง ส่วนเรื่องเมื่อครู่ขอโทษด้วยนะ…”

บนใบหน้าหวังหยวนหยวนเต็มไปด้วยความสุข “ขอโทษอะไร ฉันดีใจมากเลยนะคะ เมื่อกี้เป็นจูบแรกของฉันเลยนะคะ!”

สามปีมานี้เย่เฉินอยู่บ้านตระกูลหวัง รู้ว่าหวังจื้อเฉียงเข้มงวดอย่างมาก เขาไม่อนุญาตให้บุตรสาวคบหากับผู้ชายสักคน

คำพูดของหล่อนเชื่อถือได้

แต่พูดไปแล้วก็น่าเจ็บใจ เขาไม่ได้ครอบครองจูบแรกของหวังเจียเหยา แต่กลับเป็นจูบแรกของน้องสาวของหล่อน

หวังหยวนหยวนเดินออกจากห้องทำงานด้วยท่าทีลำพองใจ ส่วนสภาพของเย่เฉินก็ไม่ได้ย่ำแย่ขนาดนั้นแล้ว

บางทีเพราะเรื่องที่เกิดในสิบกว่านาทีก่อนเมื่อกี้ ทำให้เย่เฉินรู้สึกผิดกับหวังเจียเหยา