เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 117

ซูหลานเห็นหวังจื้อหย่วนเสียมารยาทกับเย่เฉินก็กลอกตาใส่สามีแล้วกล่าว “มีเรื่องอะไรต้องมาถามตอนนี้ด้วย? เสี่ยวเฉินเขาทำงานมาทั้งวันรอเขาดื่มชาเสร็จถ่อยถามสิ!”

หวังจื้อหย่วนกลอกตาใส่ภรรยา เหยียดหยามที่หล่อนไม่สนใจข่าวธุรกิจแม้แต่น้อย

หวังจื้อหย่วนไม่สนใจซูหลานเขาถามต่อว่า “เสี่ยวเฉินฉันเห็นข่าาวบอกว่าเธอลาออกจากตำแหน่งประธานบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ปแล้วจริงไหม?”

ซูหลานเพิ่งจะตกใจ “อะไรนะ? เสี่ยวเฉินไม่เป็นประธานของหัวเซิ่งแล้วเหรอ? ฮ่าๆ เพราะปู่ของเธอคิดว่าอวิ๋นโจวเล็กเกินไป จะส่งไปเมืองหลวงหรือเทียนไห่ล่ะจ๊ะ? ฉันอยากไปเมืองหลวงตั้งนานแล้ว เธอไปตอนไหนพวกเราไปด้วยกัน!”

ซูหลานไพล่คิดไปว่าเย่เฉินลาออกจากตำแหน่งประธานบริษัทที่นี่ ก็เพราะมีตำแหน่งประธานบริษัทที่ยิ่งใหญ่กว่ารอเขาอยู่

เย่เฉินไม่พูดพร่ำทำเพลงเขากล่าวด้วยท่าทีเศร้าสร้อย “พ่อครับ แม่ครับ ผมโดนคุณปู่ขับออกจากตระกูลแล้ว”

“อะไรนะ?”

หวังจื้อหย่วนและซูหลานตื่นตระหนก!

ที่พวกเขาสองคนดูแลลูกเขยคนนี้เหมือนลูกชายตนเองนั่นก็เพราะชาติกำเนิดอันยิ่งใหญ่ของเย่เฉิน

ถ้าเย่เฉินโดนขับออกจากตระกูล เกรงว่าพวกเขาคงจะรังเกียจลูกเขยคนนี้เหมือนที่ผ่านมา!

กว่าเย่เฉินจะเปิดปากเล่าก็ดูยากลำบาก ดังนั้นจึงเป็นหวังเจียเหยาที่เล่าเรื่องที่เกิดเมื่อครู่ที่บริษัทให้พ่อแม่ฟัง

ซูหลานโอดครวญอย่างเจ็บปวด “แย่แล้ว เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง! ลูกสาวของแม่น่าสงสารเหลือเกิน เพิ่งจะท้องเด็กตระกูลเย่ก็ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้!”

หวังเจียเหยากระตุกเสื้อมารดาเพื่อไม่ให้หล่อนพูดจาอัปมงคลแบบนี้

เย่เฉินกล่าวต่อ “พ่อครับ แม่ครับ พวกเรากลับมาเก็บของ วันนี้ตอนบ่าย พ่อบ้านฟาง… อ้อไม่สิ นายท่านฟางจะส่งคนมารับช่วงดูแลวิลล่าแห่งนี้ต่อ ผมกับเจียเหยาจะย้ายไปที่เขตซินเฉิง พวกคุณก็ย้ายกลับไปเถอะครับ”

ก่อนหน้าที่หวังเจียเหยาจะตั้งท้อง หวังจื้อหย่วนและซูหลานจะไปเช้าเย็นกลับบ้านนี้

แต่หลังจากที่ลูกสาวพวกเขาท้องแล้ว ซูหลานก็ตีเนียนย้ายมาที่นี่

สองวันมานี้พวกเขาสองคนเห็นบ้านหลังนี้เป็นบ้านของตัวเองแล้ว

หลังจากที่ซูหลานได้ยินแล้วก็โอดครวญ

หวังจื้อหย่วนถอนหายใจแล้วรีบโทรบอกคุณนายหวัง

หลังจากวางสายแล้วหวังจื้อหย่วนก็กล่าวว่า “คุณย่าบอกให้พวกเธอไปเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้คุณย่าฟังที่บ้าน”

เย่เฉินรู้ดีว่าในแผนการทั้งหมดนี้จะหลอกคนในครอบครัวหวังจื้อหย่วนไม่มีอะไรยาก แต่ด่านที่ยากที่สุดก็คือคุณนายหวัง

ส่วนเย่เฉินกับหวังเจียเหยาจะหย่ากันหรือไม่นั้น หวังเจียเหยาก็ไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจจะต้องให้หญิงชราอนุญาต

เย่เฉินกล่าว “พวกเราย้ายของแล้วค่อยไปหาคุณย่า”

หวังจื้อหย่วนพยักหน้าแล้วกล่าวกับซูหลาน “ยังงงอะไรอีก? พวกเราเองก็รีบย้ายของเถอะ เพราะเธอเลย ให้ย้ายมาที่นี่ยังไม่ครบสองวันดีก็ต้องย้ายกลับไปแล้ว ย้ายไปย้ายมาวุ่นวายชะมัดเลย”

ข้าวของของเย่เฉินและหวังเจียเหยาเยอะจนพวกเขาสองคนขนย้ายเองไม่ได้ เย่เฉินโทรเรียกคนมาช่วยย้ายของใช้ส่วนตัวของพวกเขาสองคนไปที่เขตซินเฉิง

เย่เฉินรู้สึกอึดอัดอย่างมากเมื่อกลับมาที่เขตซินเฉิง

สถานที่แห่งนี้เป็นที่ๆ พวกเขาสองคนเคยอยู่ด้วยกันมาถึงสามปี แต่หลังจากคืนดีกันแล้วพวกเขาก็อยู่ที่วิลล่าเขตเหมยกุยหยวนไม่ได้กลับมาที่นี่อีก

ครั้งล่าสุดที่เขามาที่นี่ก็คือมาเก็บของ หลังจากที่พบว่าหวังเจียเหยามีชู้

ในห้องรับแขกเย่เฉินดึงมือภรรยาแล้วกล่าว “ที่รัก ตอนที่อยู่ที่นี่เมื่อก่อนคุณไม่ยอมนอนกับผม ตอนนี้คุณคงจะไม่แยกห้องกับผมอีกนะใช่ไหม?”

หวังเจียเหยาดวงตาเหม่อลอย เมื่อได้ยินคำพูดเย่เฉินถึงได้สติ หล่อนกล่าวอย่างเซ็งๆ “อื้ม ฉันไม่แยกห้องกับนายอยู่แล้ว แต่ฉันท้องแล้วพวกเราก็อย่า…”

เย่เฉินพยักหน้ารับ “อื้ม ผมรู้ หมอกำชับไว้แล้ว ผมไม่แตะต้องคุณหรอก”