เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 12
หวังจื้อเฉียงและหม่าเสินเกือบจะล้มลง!
ไม่มีไฟแช็ค?
ไฟแช็คเยอะแยะขนาดนี้ นายไม่รู้จักยืมสักอันหรือไง?
คิดไม่ถึงเลยว่าจะปฏิเสธผู้หญิงที่ถือเป็นสุดยอดในวงสังคมคนร่ำรวยของเมืองอวิ๋นโจวอย่างฉินหงเหยียน!
ฉินหงเหยียนเองก็นิ่งไปแล้ววางบุหรี่ที่คาบอยู่ในปากใส่กลับลงไปในกล่องใส่บุหรี่
จากนั้นเจ้าหล่อนก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาใกล้เย่เฉิน
ฉินหงเหยียนมีรูปร่างสูงโปร่ง พอหญิงสาวใส่รองเท้าส้นสูงจึงสูงไม่ได้ต่างอะไรกับเย่เฉินนัก
อีกฝ่ายมองประเมินเย่เฉินแล้วจึงพบว่าเย่เฉินค่อนข้างจะหล่อเหลา แล้วชื่นชมในใจ
ฉินหงเหยียนถามอย่างวางมาด “ชื่อ”
เย่เฉินงุนงง “อะไร ชื่ออะไร?”
ฉินหงเหยียนกล่าว “ชื่อนายไง”
เย่เฉิน “คุณหูหนวกเหรอ? เมื่อครู่หวังจื้อเฉียงเพิ่งบอกว่าผมชื่อเย่เฉินไม่ใช่หรือไง?”
“สารเลว! อย่าเสียมารยาทกับคุณฉิน!” หวังจื้อเฉียงตะคอกใส่เย่เฉินเสียงดัง
ฉินหงเหยียนโบกมือส่งๆ แล้วกล่าว “เย่เฉิน เห็นแก่ที่นายแซ่เดียวกับประธานคนใหม่ของบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ปของพวกเรา ฉันจะให้ทางรอดนาย”
ทุกคนตกตะลึงโดยเฉพาะอย่างยิ่งคนตระกูลหวัง จุดสนใจของพวกเขาไม่ใช่ประโยคสุดท้าย แต่เป็นประโยคแรกสุด
ผู้บริหารคนใหม่ของบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ปก็แซ่เย่!
“ในที่สุดก็รู้สักทีว่าประธานบริษัทคนใหม่ของหัวเซิ่งแซ่อะไรสักที” คุณนายหวังสบายใจขึ้นไม่น้อย
กะอีแค่เย่เฉินตัวเล็กๆ คนเดียว ไหนเลยจะสำคัญเท่าสัญญาเจ็ดสิบล้าน?
หวังจื้อหย่วนรีบร้อนถาม “คุณฉิน ไม่รู้ว่าคุณเย่ชื่ออะไร?”
ฉินหงเหยียนตอบพร้อมระบายยิ้มน้อยๆ “คุณเย่ไม่อยากให้คนรู้จักเขามากนักเป็นการชั่วคราว ขอโทษด้วย ฉันบอกคุณไม่ได้”
อันที่จริงฉินหงเหยียนก็ไม่รู้ชื่อทั้งหมดของเขา หล่อนรู้แค่ว่าเขาแซ่เย่หนำซ้ำอายุก็ยังน้อย
เย่เฉินเดาว่าฉินหงเหยียนต้องไม่รู้แน่ว่าตนเองเป็นประธานบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ป ไม่อย่างนั้นเมื่อครู่คงจะไม่ใช้ตนเองให้จุดไฟให้
เย่เฉินถามพร้อมรอยยิ้ม “คุณฉินกะจะให้ทางรอดผมยังไง?”
ฉินหงเหยียนเอ่ย “แค่นายยอมคุกเข่าโขกศีรษะขอโทษคุณนายหวัง หวังซ่าวเจี๋ยและภรรยาของนายทีละคน ฉันจะช่วยไกล่เกลี่ยให้ พอเรื่องจบฉันจะจ้างนายเป็นบอดี้การ์ดของฉัน เงินเดือนสามแสน”
พอเอ่ยจบแล้วก็เกิดเสียงฮือฮาขึ้นในทันที
“นี่คุณฉินจะปกป้องเจ้าเด็กนี่เหรอ! ทำไม!”
“แค่โขกศีรษะสำนึกผิด ก็จะไม่โดนแบน แล้วยังได้เป็นบอดี้การ์ดประจำตัวของคนสวยๆ อย่างคุณฉินด้วย เด็กนี่ต้องเห็นด้วยแน่!”
แล้วพลันเห็นในแววตาที่มองฉินหงเหยียนเต็มไปด้วยเสน่หา ไม่รู้ว่าทำไมในใจหวังเจียเหยาพลันเกิดความรู้สึกหึงหวงขึ้นมาอย่างประหลาด!
หวังเจียเหยาจับมือคุณนายหวังอย่างไม่สบายใจ “คุณย่า คุณฉินคิดจะงัดข้อกับคุณย่าเหรอคะ”
ฉินหงเหยียนก็ไม่อยากจะเชื่อเช่นกัน “นายว่าไงนะ?”
เย่เฉินมองฉินหงเหยียน “ผมบอกว่า ผมขอปฏิเสธ”
ใบหน้าอ่อนโยนของฉินหงเหยียนฉายแววเกรี้ยวกราด “นายพูดอีกทีซิ!”
เย่เฉินใช้มือบีบที่หูของฉินหงเหยียนเบาๆ แล้ว พูดเสียงดังๆ ใกล้หูเจ้าหล่อน “ผมขอปฏิเสธ!”
“อ๊า!”
ฉินหงเหยียนทำอะไรไม่ถูก แล้วถอยร่นไป หูที่เย่เฉินตะโกนใส่ยังคันยิบๆ
“บังอาจ! กล้าลงมือทำร้ายคุณฉินเชียวเรอะ!”
หวังจื้อเฉียงร้องตะโกน แต่เขาก็ได้แต่โวยวายเท่านั้นไม่กล้าออกมา
เย่เฉินแบมือออกสองข้าง “ต้องขอโทษด้วย คุณฉิน ผมคิดว่าคุณคงจะหูไม่ดี เกรงว่าคุณคงจะไม่ได้ยิน ถึงจะไปพูดใกล้ๆ หูคุณ”
“ดีนี่ เย่เฉินนายนี่ใช้ได้เลยนะ!”
ฉินหงเหยียนคาดไม่ถึงว่าเขยที่แต่งเข้าคนนี้จะไม่ไว้หน้ากันเช่นนี้
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ฉินหงเหยียนก็ไม่จำเป็นต้องปกป้องเขาอีกต่อไป!
ฉินหงเหยียนมองคุณนายหวังแล้วกล่าวอย่างเคารพ
“คุณนายหวัง ฉันฉินหงเหยียน รองผู้บริหารบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ป ขอสนับสนุนตระกูลหวังอีกแรงในการตัดทุกเส้นทางทำมาหากินของเย่เฉินในอวิ๋นโจว!”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)