เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 12

หวังจื้อเฉียงและหม่าเสินเกือบจะล้มลง!

ไม่มีไฟแช็ค?

ไฟแช็คเยอะแยะขนาดนี้ นายไม่รู้จักยืมสักอันหรือไง?

คิดไม่ถึงเลยว่าจะปฏิเสธผู้หญิงที่ถือเป็นสุดยอดในวงสังคมคนร่ำรวยของเมืองอวิ๋นโจวอย่างฉินหงเหยียน!

ฉินหงเหยียนเองก็นิ่งไปแล้ววางบุหรี่ที่คาบอยู่ในปากใส่กลับลงไปในกล่องใส่บุหรี่

จากนั้นเจ้าหล่อนก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาใกล้เย่เฉิน

ฉินหงเหยียนมีรูปร่างสูงโปร่ง พอหญิงสาวใส่รองเท้าส้นสูงจึงสูงไม่ได้ต่างอะไรกับเย่เฉินนัก

อีกฝ่ายมองประเมินเย่เฉินแล้วจึงพบว่าเย่เฉินค่อนข้างจะหล่อเหลา แล้วชื่นชมในใจ

ฉินหงเหยียนถามอย่างวางมาด “ชื่อ”

เย่เฉินงุนงง “อะไร ชื่ออะไร?”

ฉินหงเหยียนกล่าว “ชื่อนายไง”

เย่เฉิน “คุณหูหนวกเหรอ? เมื่อครู่หวังจื้อเฉียงเพิ่งบอกว่าผมชื่อเย่เฉินไม่ใช่หรือไง?”

“สารเลว! อย่าเสียมารยาทกับคุณฉิน!” หวังจื้อเฉียงตะคอกใส่เย่เฉินเสียงดัง

ฉินหงเหยียนโบกมือส่งๆ แล้วกล่าว “เย่เฉิน เห็นแก่ที่นายแซ่เดียวกับประธานคนใหม่ของบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ปของพวกเรา ฉันจะให้ทางรอดนาย”

ทุกคนตกตะลึงโดยเฉพาะอย่างยิ่งคนตระกูลหวัง จุดสนใจของพวกเขาไม่ใช่ประโยคสุดท้าย แต่เป็นประโยคแรกสุด

ผู้บริหารคนใหม่ของบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ปก็แซ่เย่!

“ในที่สุดก็รู้สักทีว่าประธานบริษัทคนใหม่ของหัวเซิ่งแซ่อะไรสักที” คุณนายหวังสบายใจขึ้นไม่น้อย

กะอีแค่เย่เฉินตัวเล็กๆ คนเดียว ไหนเลยจะสำคัญเท่าสัญญาเจ็ดสิบล้าน?

หวังจื้อหย่วนรีบร้อนถาม “คุณฉิน ไม่รู้ว่าคุณเย่ชื่ออะไร?”

ฉินหงเหยียนตอบพร้อมระบายยิ้มน้อยๆ “คุณเย่ไม่อยากให้คนรู้จักเขามากนักเป็นการชั่วคราว ขอโทษด้วย ฉันบอกคุณไม่ได้”

อันที่จริงฉินหงเหยียนก็ไม่รู้ชื่อทั้งหมดของเขา หล่อนรู้แค่ว่าเขาแซ่เย่หนำซ้ำอายุก็ยังน้อย

เย่เฉินเดาว่าฉินหงเหยียนต้องไม่รู้แน่ว่าตนเองเป็นประธานบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ป ไม่อย่างนั้นเมื่อครู่คงจะไม่ใช้ตนเองให้จุดไฟให้

เย่เฉินถามพร้อมรอยยิ้ม “คุณฉินกะจะให้ทางรอดผมยังไง?”

ฉินหงเหยียนเอ่ย “แค่นายยอมคุกเข่าโขกศีรษะขอโทษคุณนายหวัง หวังซ่าวเจี๋ยและภรรยาของนายทีละคน ฉันจะช่วยไกล่เกลี่ยให้ พอเรื่องจบฉันจะจ้างนายเป็นบอดี้การ์ดของฉัน เงินเดือนสามแสน”

พอเอ่ยจบแล้วก็เกิดเสียงฮือฮาขึ้นในทันที

“นี่คุณฉินจะปกป้องเจ้าเด็กนี่เหรอ! ทำไม!”

“แค่โขกศีรษะสำนึกผิด ก็จะไม่โดนแบน แล้วยังได้เป็นบอดี้การ์ดประจำตัวของคนสวยๆ อย่างคุณฉินด้วย เด็กนี่ต้องเห็นด้วยแน่!”

แล้วพลันเห็นในแววตาที่มองฉินหงเหยียนเต็มไปด้วยเสน่หา ไม่รู้ว่าทำไมในใจหวังเจียเหยาพลันเกิดความรู้สึกหึงหวงขึ้นมาอย่างประหลาด!

หวังเจียเหยาจับมือคุณนายหวังอย่างไม่สบายใจ “คุณย่า คุณฉินคิดจะงัดข้อกับคุณย่าเหรอคะ”