เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 121

เป็นไปตามที่คาดเมื่อคนล้มก็มีคนรอกระทืบซ้ำ!

ฟางเชาเคยสัมผัสความรู้สึกแบบนี้มาก่อน หลังจากที่บ้านเขาล้มละลาย เพื่อนพี่น้องในสมัยก่อนที่เคยคบหากันของเขาก็ไม่สนใจใยดีเขา

ดังนั้นเขาถึงเชื่อในสิ่งที่ซีกวาพูด

ซีกวาจึงถามว่า “ฟางเชาฉันได้ยินเรื่องเย่เฉินกับแม่นาย อยากล้างแค้นเขาล่ะสิ? ไปเลยกลัวอะไร ฉันไม่ขวางนายหรอก ถ้านายขาดคนก็มายืมคนจากฉันได้นะเป็นนัก แต่ว่าราคาน่ะแพงนิดหน่อยนะ ฮ่าๆ”

ฟางเชากล่าว “ขอบคุณครับพี่กวา ถ้าจำเป็นต้องใช้ผมจะมาหาพี่แน่นอน! ถ้าถึงอวิ๋นโจวแล้วผมค่อยเชิญพี่ไปดื่มเหล้า!”

วางสายเสร็จแล้วฟางเชาถึงได้ขับรถออกจากจุดที่พักรถอย่างรวดเร็ว

“เย่เฉิน วันนี้ฉันจะซ้อมนายเอาให้เละเลย!”

……

เที่ยงวัน ณ ร้านอาหารฮัวชิงกู่ ห้างสรรพสินค้าต้าเยว่เฉิง เมืองอวิ๋นโจว

เย่เฉิน หวังเจียเหยา ซ่งหงเย่กำลังนั่งกินข้าวด้วยกัน

เพราะว่าร้านอาหารร้านนี้อยู่ในห้างสรรพสินค้าต้าเยว่เฉิง ส่วนห้างสรรพสินค้าสาขานี้ถึงจะไม่เหมือนสาขาที่เมืองหลวงที่สามารถเจอดาราอยู่ตลอดเวลา

แต่ก็มีบูทีคแบรนด์เนมมากมายเช่นดิออร์ เคลวินไคลน์ สวารอฟสกีเป็นต้น

บวกกับสภาพแวดล้อมที่นี่ดีมาก หน้าประตูประดับตกแต่งด้วยดอกไม้สดจึงดึงดูดลูกค้าวัยรุ่นได้เป็นอย่างดี

ในร้านอาหารนอกจากโต๊ะของเย่เฉินแล้ว โต๊ะอื่นนั้นสั่งอาหารกันเต็มโต๊ะไปหมด

เย่เฉินกำลังชิมแพนเค้กอยู่ ทันใดนั้นเองก็มีคนหน้าตาคุ้นๆ ปรากฏขึ้นในครรลองสายตา

และเป็นศัตรูความรักที่ไม่ได้พบกันนานแล้ว

ฟางเชา!

“ฮ่าๆ คุณเย่ นานแล้วไม่ได้เจอกัน!”

ฟางเชาเดินมาหาเขา

เย่เฉินรู้ว่าไม่มีทางบังเอิญได้แบบนี้ที่พวกเขาสองคนจะมาพบกัน แต่เป็นหวังเจียเหยาและซ่งหงเย่จงใจบอกให้ฟางเชาได้รู้

พวกหล่อนสองคนต้องการให้ฟางเชากับหวังเจียเหยาได้พบหน้ากัน เพื่อดูว่าเย่เฉินจะล้างแค้นฟางเชาหรือไม่

และจะได้ทดสอบว่าเย่เฉินโดนขับออกจากตระกูลจริงหรือไม่

เย่เฉินมองฟางเชา แววตาโหดเหี้ยม เขาพลันนึกถึงคลิปเสียงในอีเมลล์นิรนามนั้น

พอนึกถึงวันนั้น นึกถึงเรื่องที่พวกเขาสองคนทำด้วยกัน ก็อยากจะตีเขาให้ตาย!

แต่เย่เฉินรู้ว่าตนเองทำแบบนี้ไม่ได้

ต่อให้เขาบ้าคลั่งขนาดไหนก็ไม่กล้าฆ่าคนให้ตายในร้านอาหารกลางห้าง ท่ามกลางสายตาคนมากมาย

ที่สำคัญที่สุดก็คือคราวนี้เขาจำเป็นต้องสลัดหวังเจียเหยาให้ได้!

ดังนั้นเขาถึงเพียรสะกดโทสะในใจไม่สนใจอีกฝ่ายแล้วกินอาหารต่อ

ทว่าฟางเชากลับเดินตรงมาหาเขา แล้วกวาดแพนเค้กที่เย่เฉินกำลังกินอยู่ลงพื้น!

“กินบ้าอะไรอีก! ฉันกำลังคุยกับนายนะ ไม่ได้ยินหรือไง!”

ฟางเชาตะโกนเสียงดังจนทำให้แขกในร้านคนอื่นหันมามอง

เย่เฉินเองก็รู้สึกแปลกใจ คุณชายเจ้าสำราญอย่างฟางเชา ถ้าให้สู้กันตัวต่อตัวเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เฉินด้วยซ้ำ

วันนี้เขากลับไม่เรียกพรรคพวกมา หนำซ้ำหลิ่วอวี่เจ๋อก็ไม่ได้ตามมาด้วย เขามาคนเดียวแล้วเขาบ้าคลั่งอะไร?

หวังเจียเหยารังเกียจคนไร้มารยาทเป็นที่สุดหล่อนพุ่งไปหาฟางเชา “ที่นี่คือร้านอาหารในห้างสรรพสินค้า ฟางเชานายช่วยมีมารยาทหน่อยเถอะ อย่าพูดคำหยาบได้ไหม?”

ฟางเชามองหวังเจียเหยาแล้วระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ฮ่าๆ แหมอดีตภรรยาไม่ได้เจอกันนานแล้วนะ เธอนี่ยังสวยเหมือนเดิมเลย ฉันอยู่ที่เทียนไห่มานานแต่ก็ไม่เจอคนที่สวยกว่าเธอเลย แต่ว่าเรื่องที่ฉันไม่มีมารยาทเนี่ย เธอน่าจะรู้นานแล้วไม่ใช่เหรอ? วันนั้นที่โรงแรมเจียหัว พวกเราพูดคำหยาบคายกันเยอะเลยนะ ฉันจำได้ว่าเธอชอบฟังมากเลยไม่ใช่หรือไง”

หวังเจียเหยามีสีหน้าขัดเขิน “นาย…หน้าไม่อาย!”

ซ่งหงเย่ดึงเสื้อผ้าหวังเจียเหยาเพื่อเตือนไม่ให้หล่อนอารมณ์เสีย

ถ้ารู้เรื่องนี้หมอนี่แล้วทนได้ ก็ไม่มีอะไรที่เขาทนไม่ได้อีกแล้ว!

ในฐานะที่เย่เฉินป็นผู้ชาย ต่อให้เกิดอะไรขึ้นเขาก็ทนไม่ไหวอีกแล้ว!

ทว่าในตอนที่เย่เฉินอยากจะลงมือนั้นเอง

เพี๊ยะ!

ฝ่ามือที่รุนแรงก็ฟาดลงบนใบหน้าฟางเชาเสียงดัง

แรงที่ฟาดบนหน้าเขารุนแรงจนทำให้เขาล้มลงบนพื้น

เย่เฉินหันมองก็พบว่าไม่ใช่ผู้ชายอกสามศอกที่ไหน แต่เป็นฉินหงเหยียน!

“หงเหยียน…”

เย่เฉินดีใจ หล่อนมาได้ทันเวลาพอดีจริงๆ

“ใคร! ใครแม่งตีฉัน!”

ฟางเชารีบร้อนชันตัวลุกขึ้นจากพื้น

ฉินหงเหยียนก็ฟาดฝ่ามืองบนหน้าเขาอีกครั้ง

เพี๊ยะ!

ฉินหงเหยียนกล่าว “ฟางเชาที่ฉันตบหน้านายไปสองฉาดเนี่ย ฉันสั่งสอนนายแทนพ่อแม่ของนาย! นายมีชีวิตอยู่มายี่สิบกว่าปี แต่ไม่มีมารยาทอะไรเลย คราวก่อนเย่เฉินใจกว้างปล่อยนายไป วันนี้นายได้ทีไล่ขี่แพะพูดจาหยาบคายแบบนี้ไม่รู้สึกมันน่าอายหรือไง”

ฟางเชาคิดไม่ถึงเลยว่าผู้บริหารหญิงอย่างฉินหงเหยียนจะมือหนักขนาดนี้

เขาเอาแต่คิดว่าฉินหงเหยียนเป็นเหมือนผู้หญิงที่อ่อนแอ

ฟางเชาเอามือปิดหน้า แถมยังอยากจะตบหวังเจียเหยากลับด้วย แต่ก็ไม่กล้าจะลงมือทำร้ายฉินหงเหยียน

หากต่อยตีแพ้ผู้หญิงก็คงขายหน้าแย่!