เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 122

ฟางเชาชี้ฉินหงเหยียนอย่างโมโห “ฉินหงเหยียน! แกกล้าสอนฉันเหรอ? มีสิทธิ์มาสอนฉัน! แกมันเป็นตัวอะไร!”

บวกกับที่ก่อนนี้ฟางเชาเคยโดนฉินหงเหยียนตบเขาที่ห้องทำงานของหล่อน รวมๆ ไปแล้วเขาโดนหญิงสาวตบหน้ามาสามครั้งแล้ว

เขาจึงหวาดกลัวหญิงสาวผู้นี้จับใจ

ฉินหงเหยียนวางมาด หล่อนกล่าวพลางปรายตามองลงมา “ฉันคือคนอาวุโสเท่าพ่อนาย นายเด็กกว่าฉันรุ่นหนึ่ง ทำไมฉันจะสั่งสอนนายไม่ได้! แล้วอีกอย่างนะนายรู้ไหมพ่อนายน่ะเวลาอยู่ต่อหน้าฉันเลียแข้งเลียขาฉันจะตาย นายยังกล้าถามว่าฉันเป็นตัวอะไรเหรอ?”

พอได้ยินคำพูดที่วางท่าของฉินหงเหยียนแล้ว แขกในโต๊ะอื่นๆ ก็พากันเยาะเย้ยฟางเชา

สิ่งที่ฉินหงเหยียนพูดนั้นถูกต้อง หล่อนที่เป็นผู้บริหารหญิงที่สวยที่สุดในอวิ๋นโจว เจ้าของกิจการจำนวนมากต่างก็แสนจะต่ำต้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าหญิงสาว

ก่อนนี้ตอนที่ตระกูลฟางยังไม่ล้มละลาย ฟางเสียนจู่ก็ยังอ่อนน้อมถ่อมตัวเสมอเมื่ออยู่ต่อหน้าฉินหงเหยียน

ทั้งประจบประแจงเอาใจ ให้ของกำนัล นัดกินข้าว เรื่องพวกนี้ฟางเชาเองก็เห็นเองกับตา

และเพราะฉินหงเหยียนพูดเรื่องจริง ดังนั้นฟางเชาจึงไม่กล้าเถียงหญิงสาว โดนหล่อนดูถูกก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

เย่เฉินมองฉินหงเหยียน เขาส่งยิ้มและผงกศีรษะให้หล่อนน้อยๆ เพื่อแสดงความขอบคุณ

“คุณมาทำอะไรที่นี่?” เย่เฉินถาม

ฉินหงเหยียนเองก็ส่งยิ้มให้เย่เฉินน้อยๆ

เย่เฉินในตอนนี้ไม่ใช่หัวหน้าของหล่อนอีกต่อไป

ในทางกลับกันฉินหงเหยียนเป็นประธานบริษัทมหาชน แต่เย่เฉินเป็นเพียงคนธรรมดาทั่วไป

ทว่าแววตาที่ฉินหงเหยียนมองมาที่เย่เฉินนั้น ยังเต็มไปด้วยความนับถือและรักใคร่เช่นเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงทั้งนั้น

เวลานี้เย่เฉินถึงได้พบว่าดวงตาของฉินหงเหยียนยังงดงามเหมือนเดิม

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ดวงตาของหล่อนมีเขา…

ฉินหงเหยียนกล่าวเสียงเรียบ “มาเป็นเพื่อนลูกค้า เขาชอบอาหารของที่นี่”

ในเวลานี้ซ่งหงเย่และหวังเจียเหยาสบตากันด้วยความผิดหวัง

“น่าตายจริงๆ ฉินหงเหยียนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!”

ซ่งหงเย่โอดครวญเสียงเบา

พอจะมองออกว่าฉินหงเหยียนข่มฟางเชาที่อวดดีได้อยู่หมัด

ถ้าหากว่าฟางเชาไม่หาเรื่องเย่เฉินต่อ อย่างนั้นแล้วพวกเขาก็จะไม่สามารถบรรลุวัตถุประสงค์ที่ต้องการจะทดสอบว่าเย่เฉินโกหกหรือไม่

ฉินหงเหยียนซาบซึ้งใจในตัวเย่เฉินอย่างมาก ดังนั้นวันนี้เมื่อเขาเกิดเรื่อง หล่อนจะต้องช่วยจนสุดความสามารถ

ฉินหงเหยียนมองฟางเชาอีกครั้งแล้วกล่าว “ไสหัวกลับบ้านายไปเถอะ อย่ามาทำตัวน่าขายหน้าแถวนี้เลย เย่เฉินเป็นคนของฉัน ตอนนี้ฉันเป็นประธานบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ป ถ้านายคิดว่าตระกูลฟางของนายตั้งตัวเป็นศัตรูกับฉันได้ล่ะก็ ลองดูก็ได้”

“สุดยอด สาวสวยขนาดนี้เป็นประธานบริษัทเลยเหรอเนี่ย?”

“อายุยังน้อยแบบนี้ก็เป็นประธานบริษัทแล้วเหรอ? ดูไปแล้วน่าจะอายุแค่ 27-28 เองล่ะมั้ง? หรือว่าจะอายุ 30-40 แล้วแต่ดูแลตัวเองดีเหรอ?”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไปสมัครเป็นรปภ.ที่บริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ป!”

ผู้หญิงสวยๆ อย่างฉินหงเยียน แค่เดินในห้างสรรพสินค้าก็ทำให้คนต้องหันมองแล้ว

ตอนนี้เมื่อคนอื่นรู้ว่าหล่อนเป็นประธานบริษัทก็ยิ่งทำให้ชายหนุ่มทั้งหลายพ่ายแพ้อยู่ใต้ฝ่าเท้าหล่อน ส่วนหญิงสาวทั้งหลายก็อิจฉาหล่อน

ทว่าในตอนที่ทุกคนกำลังดื่มด่ำกับการเห็นคนสวยๆ อย่างฉินหงเหยียนจัดการความวุ่นวายอยู่

ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่ง จู่ๆ ก็เดินผ่านมา

“ใครคือประธานบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ป?”

เย่เฉิน หวังเจียเหยาและซ่งหงเย่ต่างก็มองไปทางเสียงนั้น

แววตาหวังเจียเหยาและซ่งหงเย่วูบไหวทันที