เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 123

หยดน้ำตาของฉินหงเหยียนร่วงลงบนกระเป๋าชาแนลที่เย่เฉินซื้อให้หล่อน

ชายหนุ่มที่เดินทางมากับหล่อนยื่นกระดาษทิชชู่ให้หล่อนแล้วถาม “คุณชอบเขาเหรอ?”

ฉินหงเหยียนรับกระดาษมาเช็ดน้ำตา “ฉันทำเรื่องที่ผิดต่อเขา แต่ว่าเขาไม่เพียงแต่ไม่โทษฉัน แต่ยังให้อภัยฉันอีก แถมให้ฉันเป็นรองประธานต่อจากเขาด้วยแถมยังดีกับฉันมาก ขนาดเป็นตอนที่เขาต้องลาออกจากตำแหน่งประธานบริษัทเขายังแนะนำให้ฉันเป็นประธานบริษัทต่อเขา คราวก่อนเขาโดนคนตระกูลหวังรุมเล่นงาน ฉันช่วยอะไรเขาไม่ได้ มาคราวนี้เขาโดนคนตระกูลหลิ่วกับฟางรังแก ฉันยังช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย ถ้าหากไม่ใช่เพราะเขาใจกว้าง ฉันฉินหงเหยียนคงจะไม่ใช่ประธานบริษัทอะไร เขาเป็นคนให้ทั้งหมดนี้กับฉัน ไม่ได้ ฉันต้องช่วยเขา!”

ยิ่งฉินหงเหยียนพูดก็ยิ่งร้อนใจ หล่อนรู้สึกว่าเย่เฉินเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดที่หล่อนเคยเจอมา

ก่อนหน้านี้คนตระกูลหวังเชื้อเชิญให้แขกของตนเองตัดทางทำมาหากินของเย่เฉิน ตอนนั้นคนที่เอาด้วยกับคนตระกูลหวังอย่างหม่าเสิน ฟางเชา จงเหว่ยต่างก็ล้มละลายไปหมดแล้ว!

มีแต่ฉินหงเหยียนที่อยู่รอดปลอดภัย แถมยังเลื่อนได้ขั้นเป็นประธานบริษัทเสียด้วย!

ฉินหงเหยียนชอบเย่เฉิน เขาไม่มีทางไม่รู้ ต่อให้เขาไม่คบหากับหล่อนแต่ก็นอนกับหล่อนได้เหมือนผู้ชายพวกนั้น

แต่ว่าเย่เฉินกลับไม่ทำแบบนั้น!

เขาให้เกียรติฉินหงเหยียนมาโดยตลอด ไม่อาศัยสิทธิ์ในการเป็นหัวหน้าเอาเปรียบหล่อน!

ในสายตาฉินหงเหยียนนี่ถือเป็นเรื่องที่หาได้ยากยิ่ง เพราะหล่อนเคยเจอผู้ชายสารเลวที่อยากนอนกับหล่อนมานักต่อนักแล้ว

ตอนที่มือขาวนวลเนียนของฉินหงเหยียนกำลังจะกดให้ลิฟต์หยุด ชายหนุ่มข้างกายก็คว้าแขนหล่อนเอาไว้ เพื่อห้ามหล่อน

“หงเหยียนอย่าวู่วาม กว่าคุณจะมีวันนี้ไม่ง่ายเลย ลองคิดถึงความลำบากที่คุณต้องเผชิญมาในอดีต อย่าทิ้งทุกอย่างเพียงเพราะผู้ชายคนเดียวสิ!”

ชายหนุ่มห้ามฉินหงเหยียนได้สำเร็จ แต่กลับทำให้หล่อนรู้สึกผิดมากกว่าเดิม

……

ร้านอาหารฮัวชิงกู่

“ชายหนุ่มที่เพิ่งมาใหม่นี่มีความเป็นมายังไง? ทำไมพูดแค่ประโยคเดียวก็ทำให้ประธานหญิงคนนั้นออกไปจากร้าน?”

“เหมือนว่าจะสามารถปั่นหุ่นได้ น่าจะเป็นพวกลูกคนรวย!”

“พวกลูกคนรวยแน่ๆ ไม่อย่างนั้นจะกล้าพูดตรงไปตรงมาแบบนี้ได้ยังไง? ฉันว่าอย่างน้อยเขาต้องมีทรัพย์สินอย่างน้อยร้อยล้าน!”

“น้อยไป ฉันว่าอาจจะมีห้าร้อยล้านนู่น!”

“ห้าร้อยล้าน! แม่ง ใช้เงินทั้งชีวิตก็ไม่หมดหรอก”

พวกแขกคนอื่นๆ ในร้านอาหารต่างก็ถกเถียงกัน

พวกเขาต่างก็เป็นคนทั่วๆ ไปมีเงินเดือนสี่ห้าพันหยวนเท่านั้น จึงไม่รู้เรื่องของโลกคนมีเงินมากมายนัก

ในสายตาพวกเขาเงินร้อยล้านก็ถือว่าเป็นจำนวนตัวเลขมหาศาลแล้ว

ส่วนหลักแสนล้านนั้นพวกเขาไม่กล้าจะคิดถึง รู้สึกว่าอยู่ไกลความจริงมากเกินไป

ทว่าแสนล้านสำหรับคนที่อยู่ในครอบครัวแบบเย่เฉินและหลิ่วอวี่เจ๋อแล้ว นี่เป็นจำนวนตัวเลขที่พวกเขาแบมือขอก็ได้มาอย่างง่ายดาย

หลังจากที่ฉินหงเหยียนไปแล้ว หลิ่วอวี่เจ๋อก็เดินมาหาเย่เฉินอย่างลำพองใจ “เย่เฉินนายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”

เย่เฉินย่อมรู้ว่าเดียรัจฉานตัวนี้เป็นใคร!

หมอนี่ก็คือไอ่คนชั่วที่เคยลวนลามภรรยาเขา!

เย่เฉินนึกถึงรูปภาพที่หวังหยวนหยวนเอาให้ตนเองดู ในภาพนั้นหลิ่วอวี่เจ๋อกอดหวังเจียเหยาเอาไว้ด้วยท่าทางสนิทสนมกันอย่างมาก

เพราะวันนั้นหวังเจียเหยาใส่กระโปรงสั้น ดังนั้นมือขวาของหลิ่วอวี่เจ๋อ เรียกได้ว่าแต๊ะอั๋งต้นขาหญิงสาว!

ในวินาทีนี้เย่เฉินอยากจะตัดมือขวาของหมอนี่ทิ้งจริงๆ!

แต่เย่เฉินรู้ดีว่าตนเองไม่อาจทำเช่นนี้

ความใจร้อนคือสิ่งชั่วร้าย ถ้าปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือทุกอย่าง แล้วพาตัวเองตกที่นั่งลำบากแล้วนั้น ไม่ใช่ทางเลือกของปัญญาชน

เย่เฉินยังไม่ทันได้พูดอะไร ฟางเชาก็เดินมาอย่างลำพองใจ

“เย่เฉิน แหกตาดูให้ชัดๆ นี่คือลูกพี่ลูกน้องของฉัน ทายาทรุ่นที่สามของตระกูลหลิ่วเมืองเทียนไห่ ต่อให้นายเองก็เคยเป็นประธานบริษัทมาช่วงหนึ่งก็น่าจะรู้ถึงความเก่งกาจของตระกูลเขาแล้วใช่ไหม?”