เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 124

“เซ็งชะมัด พี่ชายสุดหล่อคนนี้ทำไมไม่เอาคืนเลย โดนเล่นงานแบบนี้ขาดทุนเกินไปแล้ว!”

“เฮ้อ คนจนๆ จะกล้าซ้อมคนรวยได้ยังไง! ค่ายาคงไม่สะกิดขนหน้าแข้งพวกคนรวยๆ หรอก แต่กับคนจนแล้วสำคัญยิ่งกว่าชีวิตเสียอีก”

แขกจำนวนไม่น้อยที่ถอยมาออกันหน้าร้านอาหารต่างก็สงสารเย่เฉิน

แน่นอนว่าพวกเขาก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาอัดภาพเหตุการณ์ตรงหน้า เพื่อป้องกันว่าฟางเชาจะไม่ยอมรับว่าเป็นฝ่ายหาเรื่องก่อน

ส่วนหวังเจียเหยาและซ่งหงเย่ที่ควรจะเป็นห่วงความปลอดภัยของเย่เฉิน แต่พวกเขาสองคนกลับสุมหัวคิดเรื่องอื่น

“เมื่อก่อนที่เย่เฉินซ้อมซ่าวเจี๋ยไม่เคยลังเลด้วยซ้ำ ตอนนี้แค่ฟางเชายังไม่กล้าแตะต้อง หรือว่าเย่เฉินโดนไล่ออกจากตระกูลจริงๆ เลยไม่กล้าทะเลาะกับคนอื่นเหรอ?”

หวังเจียเหยาจึงค่อยๆ เชื่อว่าเย่เฉินไม่ได้โกหก

ถ้าหากว่าเย่เฉินกลายเป็นยาจกจริงๆ หวังเจียเหยาก็คงจะไม่อยู่กับเขาอีก

ในตอนนี้เองฟางเชาก็หยิบเอาเก้าอี้ตัวที่สามมา เขายกเก้าอี้ขึ้นสูงเตรียมจะฟาดเย่เฉิน!

ทว่าครั้งนี้เย่เฉินก็ไม่ได้ให้โอกาสเขาได้ลงมืออีก

เย่เฉินสาวเท้าขึ้นไปด้านหน้า มือสองข้างของเขาคว้าเข้าที่ขาสองข้างของเก้าอี้ ไม่เปิดโอกาสให้ฟางเชาได้โยนเก้าอี้ออกไป

“เชี่ย!”

ฟางเชาและเย่เฉินต่างก็ชูเก้าอี้ขึ้นแล้วยื้อยุดกันในอากาศ

ฟางเชาแทบจะใช้แรงทั้งหมดที่มีจนเส้นเลือดขึ้นบนใบหน้า

แต่ก็ยังไม่สามารถทำอะไรเย่เฉินได้

แต่ในตอนนี้เองจู่ๆ หลิ่วอวี่เจ๋อก็เดินมาแล้วหยิบส้อมในมือจะทิ่มใส่ดวงตาเย่เฉิน!

มือสองข้างของเย่เฉินชูขึ้นเหนือศีรษะ ยื้อยุดฉุดกระชากเก้าอี้กับฟางเชา

เขาในตอนนี้ไม่ได้มีมือเหลือพอจะไปรับหลิ่วอวี่เจ๋อ ดังนั้นหลิ่วอวี่เจ๋ออยากจะอาศัยโอกาสนี้ใช้ส้อมทิ่มใส่ดวงตาเย่เฉิน!

ไม่ว่าจะต้องเสียเงินค่าหมอค่ายากี่บาทเขาก็ชดใช้ได้ทั้งนั้น

หลังจากเกิดเรื่องแล้วค่อยอาศัยเส้นสาย หาทนายที่ดีที่สุดไปทำคดี เขาก็จะได้ไม่ต้องเข้าคุก

ทว่าลูกหลานของตระกูลเย่ไหนจะเลยจะโดนซ้อมได้ง่ายๆ แบบนั้น?

คนตระกูลเย่ฝึกฝนวิชาป้องกันตัวตั้งแต่เด็ก แถมยังถูกส่งไปสนามรบด้วยซ้ำนั่นก็เพื่อให้เขามีความสามารถในการรับมือกับวินาทีที่อันตรายแบบนี้!

แล้วทันใดนั้นเองเย่เฉินก็ยกเท้าขวาขึ้นมายันเข้าส่วนกลางร่างกายของฟางเชา!

ไม่ใช่ยันเข้าตรงๆ แต่เป็นการเตะผ่าหมาก

“โอ้ย!” ไอรีนโนเวล

ฟางเชาร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด มือสองข้างหมดเรี่ยวแรง ปล่อยเก้าอี้ร่วงลงพื้น

ในตอนนี้หลิ่วอวี่เจ๋อก็ควักส้อมออกมาแล้วจิ้มลงไปที่ใบหน้าของเย่เฉิน

เย่เฉินคลายมือสองข้างลง เอี้ยวตัวหลบอย่างรวดเร็ว ไม่ยอมให้หลิ่วอวี่เจ๋อทิ่มโดนตัวเอง

จากนั้นเย่เฉินก็จับมือขวาของหลิ่วอวี่เจ๋อ และคว้าเข้าที่นิ้วสองนิ้วของเขา

แล้วมีเสียงดัง‘กรอบ’ดังขึ้น !

“อ๊าก!”

เสียงกรีดร้องของหลิ่วอวี่เจ๋อโหยหวนยิ่งกว่าฟางเชา แล้วทรุดตัวคุกเข่าลงตรงหน้าเย่เฉิน

“สวรรค์! เมื่อกี้นั่นมันเสียงอะไร! เหมือนนิ้วหักเลย!”

“ก็นิ้วหักไง! ลูกคนรวยคนนั้นน่าจะนิ้วง่อยไปแล้ว!”

คนอื่นๆ เองก็ได้ยินเสียงกระดูกหักเมื่อครู่ทำให้หวาดกลัวจับใจ

แน่นอนว่าเย่เฉินลงมือทำร้ายหลิ่วอวี่เจ๋อรุนแรงมาก!

ทำร้ายเขาหนักกว่าฟางเชาเยอะ!

โดยพื้นฐานแล้วโดนเย่เฉินหักนิ้วมือแบบนี้ ไม่ว่าจะไปโรงพยาบาลที่ดีขนาดไหน ก็ไม่สามารถรักษาจนกลับมาเป็นสภาพเดิม

ชีวิตนี้หลิ่วอวี่เจ๋ออย่าได้หวังว่าจะได้ใช้นิ้วทั้งสองนิ้วนี้อีก

ตามหลักการแล้วฟางเชาเคยนอนกับหวังเจียเหยา แต่เคยแค่กอดหลิ่วอวี่เจ๋อเท่านั้น

คนจำนวนไม่น้อยในอินเตอร์เน็ตต่างก็เสียดายแทนชายคนนี้ ที่ทำลายอนาคตตัวเองโดยการติดคุกตลอดชีวิต เพียงเพื่อผู้หญิงหน้าไม่อายคนนี้

ผู้หญิงที่ทำผิดโดยการนอกใจ แต่กลับสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ถึงขนาดที่ว่าสามารถหาผู้ชายคนใหม่ได้

หลังจากหวังเจียเหยาเดินมา เย่เฉินก็ไม่ซ้อมหลิ่วอวี่เจ๋ออีก

จิตใจในตอนนี้ของเขาเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด คงไม่ต่างอะไรกับจิตใจฆาตกรในข่าวคนนั้นสักเท่าไหร่!

แต่เขาไม่ใช่คนโง่ เขาไม่มีทางจะทำลายอนาคตของตัวเองเพียงเพื่อภรรยาแบบหวังเจียเหยา

ต่อให้เย่เฉินเป็นคุณชายของตระกูลเย่ แต่ถ้าฆ่าคนในที่สาธารณะ ชีวิตนี้ของเขาเองอย่าหวังจะได้อยู่ในประเทศต่อ เขาต้องเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนนามสกุลแล้วออกไปอยู่ต่างประเทศ

“แจ้งความเลย! รีบแจ้งความ! ฉันจะให้มันติดคุก!”

หลิ่วอวี่เจ๋อร้องด้วยความเจ็บปวด

ฟางเชาฝืนสะกดความเจ็บปวดแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมากด 110

ตำรวจก็มาสถานที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็วแล้วพาตัวพวกเขาไป

เป็นเพราะหลิ่วอวี่เจ๋อแและฟางเชาได้รับบาดเจ็บ พวกเขาไปที่โรงพยาบาลก่อนจะไปที่โรงพัก

หลังจากสอบปากคำไปแล้วหลายชั่วโมง

ตอนหกโมงเย็น ตำรวจในโรงพักก็ปล่อยตัวเย่เฉินออกมา

ในร้านอาหารมีลูกค้าจำนวนมากอัดวีดีโอเอาไว้จึงมีหลักฐานว่าเย่เฉินแค่ป้องกันตัวเท่านั้น

ถ้าหากทั้งสองคนล้มลงไปแล้ว เย่เฉินทำร้ายพวกเขาต่อถึงจะถือว่าเป็นมีเจตนาทำร้ายร่างกาย

เย่เฉินปฏิบัติตามคำสั่งของคุณปู่ เขาทำความเข้าใจกับกฎหมายของแต่ละประเทศจึงรู้ดีถึงขอบเขตและความรุนแรงในการทะเลาะวิวาทเป็นอย่างดี

หลังจากเย่เฉินเดินออกมาแล้ว หวังเจียเหยา ซ่งหงเย่และฉินหงเหยียนก็ตามมา

เย่เฉินยิ้มพลางพยักหน้ากับฉินหงเหยียน ผู้กำกับที่การสอบปากคำตนเองเมื่อครู่เขาปฏิบัติกับตนเองเหมือนเป็นแขก

เย่เฉินรู้ดีว่านี่ต้องเป็นฝีมือของฉินหงเหยียนแน่นอน