เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 173

เย่เฉินค่อยๆ ผลักประตูกระจกของร้านกาแฟเข้าไป โมบายสไตล์ญี่ปุ่นที่แขวนไว้ที่ประตูดังกรุ๊งกริ๊งทำให้หญิงสาวเจ้าของร้านกาแฟเงยหน้าขึ้นมองเขา

แสงอาทิตย์ที่นอกร้านสาดแสงส่องมาที่ร่างกายช่วงล่างของเย่เฉิน เขาเหมือนเดินออกมาจากแสงสว่างอย่างไรอย่างนั้น ดูทรงพลังอย่างยิ่ง

ส่วนหญิงสาวในชุดกระโปรงยาวสีชมพูสไตล์ฝรั่งเศสในร้านกาแฟคนนั้นกำลังอุ้มเด็กหญิงวัยสามขวบไว้ในอ้อมแขน

ใบหน้าของสองคนแม่ลูกต่างก็เรียกได้ว่าสวยงามชวนตะลึง

ตอนที่เย่เฉินมองสองคนแม่ลูกนั้นครั้งแรก เขาก็ตะลึงไป ทำให้เขาผลักประตูร้านกาแฟแห่งนั้นค้างนิ่งราวห้าวินาทีเป็นอย่างน้อย

ห้าวินาทีนี้เขาตั้งใจพินิจมองใบหน้าของสองคนแม่ลูก เด็กสาวดูแล้วอายุไม่มาก ถึงแม้ว่าจะมีลูกแล้วแต่อายุอานามของเจ้าหล่อนไม่มีทางเกิน 25

เครื่องหน้าบนใบหน้าของเจ้าหล่อนงดงามสมบูรณ์แบบเหมือนหวังเจียเหยา เขาจ้องหญิงสาวราวตกในภวังค์

เมื่อเปรียบกับหวังเจียเหยาผู้เย่อหยิ่งงามล่มเมืองคนนั้นแล้ว ผู้หญิงคนนี้น่าจะดูอ่อนโยนและเก็บเนื้อเก็บตัวกว่า

ใบหน้าของหญิงสาวแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มบางๆ ทำให้ไม่ว่าคนไม่รู้สึกถึงความห่างเหิน เหมือนกับว่าเป็นเพื่อนร่วมงานหรือเพื่อนนักเรียนร่วมห้องกัน

“นี่จะต้องเป็นผู้หญิงของพี่รองแน่ๆ”

เย่เฉินแอบคิดในใจ เขารู้ดีว่าพี่รองของเขาเป็นคนที่บ้าคนสวยกว่าเขาเสียอีก จะหาผู้หญิงสักคน เขาไม่มีทางหาผู้หญิงทั่วไป

คนที่เขาหาก็คือผู้หญิงที่สวยจนล่มเมืองได้!

เหมือนอดีตภรรยาของเขาก็เป็นฝีมือพี่ชายคนที่สองที่หาหญิงสาวมาจากตระกูลหลายร้อยตระกูล หาคนที่อายุอานามเหมาะสมที่สุุด ใบหน้าสวยงามที่สุดจากคนจำนวนมากให้เขา

พี่รองของเย่เฉินทิ้งกุญแจไว้ที่นี่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าของร้านสาวต้องเป็นอะไรบางอย่างกับพี่ชายเขา

เย่เฉินปิดประตู เดินเข้ามาในร้านก็พบว่าภายในนั้นไม่มีคน มีแค่สองแม่ลูกคู่นี้เท่านั้น

เย่เฉินไม่กล้าจ้องใบหน้าที่งดงามของหญิงสาวตรงๆ จึงเสสายตาไปจดจ้องอยู่กับเด็กเล็กในอ้อมแขนอีกฝ่าย

เขาพบว่าเด็กน้อยคนนั้นก็จ้องตนเองไม่กระพริบตาด้วยซ้ำไป

เด็กสาวหน้าตาน่ารัก ตัวอวบอ้วน ตอนนี้อาจจะมองใบหน้าของหญิงสาวไม่ออก คาดว่าต้องรออีกสักพักก็จะเห็นว่าเป็นว่าที่สาวงาม

“อย่าบอกนะว่านี่เป็นลูกของพี่รองน่ะ?”

เย่เฉินประหลาดใจ

ถ้าหากว่าเป็นทายาทตระกูลเย่ ถ้าเป็นเด็กผู้ชายอายุเท่านี้ก็น่าจะโดนคนในตระกูลมารับตัวไปแล้ว

ส่วนถ้าเป็นเด็กผู้หญิงคาดว่าคงจะรออีกหลายปีเพื่อให้ได้อยู่กับมารดา

หญิงสาวยิ้มน้อยๆ ขณะมองเขา “สวัสดีค่ะ”

น้ำเสียงหญิงสาวนุ่มนวลอ่อนหวาน ฟังแล้วสบายรื่นหู เขาถึงขึ้นที่รู้สึกว่าออกจะรู้สึกคุ้นหูอย่างประหลาด

“สวัสดีครับ” เย่เฉินยิ้มให้หญิงสาวแล้วผงกศีรษะ

หญิงสาวถามต่อ “คุณผู้ชายจะดื่มอะไรหน่อยไหมคะ?”

เย่เฉินกล่าว “ผมมาเอาของครับ กุญแจวิลล่าที่อวี๋ซาน”

“อ้อ” รอยยิ้มยังคงแต่งแต้มบนใบหน้าหญิงสาว เจ้าหล่อนไม่ได้มีท่าทีตกใจนัก แล้วชี้ห้องภายในร้านกาแฟ “อยู่ในตู้เซฟในห้องนั้นค่ะ”

เย่เฉินพยักหน้ารับ ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรเขาเดินตรงดิ่งเข้าไปด้านใน

ด้านในร้านมีห้องเล็กๆ เมื่อเดินเข้าไปก็เห็นตู้เซฟขนาดเล็กตั้งอยู่ภายใน

เย่เฉินหันหน้ามามอง ก็พบว่าหญิงสาวและลูกสาวของหล่อนยังคงมองเขาแล้วถาม “คุณรู้ไหมว่ารหัสอะไร?”

หญิงสาวส่ายหน้า “ฉันรู้แค่ว่าเป็นเลขสี่หลัก”

เย่เฉินครุ่นคิด “หรือว่าจะเป็นวันเกิดพี่รอง”

เย่เฉินกดเลข 0604 แล้วก็บอกว่ารหัสผิด

“กุญแจทิ้งเอาไว้ให้ผม หรือจะเป็นวันเกิดผม?”