เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 194

สีหน้าหลิ่วอวี่เจ๋อฉายแววเหยียดหยาม “หล่อกะผีสิ แก่หงำเหงือกขนาดนี้แล้ว ต่อให้ตอนหนุ่มๆ ก็คงเรียกหล่อไม่ได้หรอก!”

เดิมทีหน้าตาสวี่ฉู่หมิงก็ธรรมดาๆ ไม่เรียกอัปลักษณ์ก็นับว่าไว้หน้าเขาแล้ว

ตัวสวี่ฉู่หมิงเองก็คงจะอธิบายไม่ได้ว่าทำไมหวังเจียเหยาถึงได้ชมว่าเขาหล่อเหลา

หวังเจียเหยาเหน็บหลิ่วอวี่เจ๋อ “นายจะไปเข้าใจอะไร ผู้ชายจะหล่อหรือเปล่าไม่ได้ขึ้นอยู่กับหน้าตาเท่านั้นเข้าใจไหมเนี่ย? นายลองดูบุคลิกของคุณอาสวี่สิ ท่าทางเด็ดขาดบนโต๊ะอาหารมีเสน่ห์จะตายไป!”

ตอนที่หวังเจียเหยาปรายตามองไปครั้งแรก ก็ไม่ได้รู้สึกว่าสวี่ฉู่หมิงจะมีเสน่ห์ของสุภาพบุรุษอะไร

แต่เมื่อรู้จากปากว่าหลิ่วอวี่เจ๋อว่าชายชราคนนี้คือสวี่ฉู่หมิงแล้ว จู่ๆ ก็รู้สึกขึ้นมาในทันทีว่าอีกฝ่ายมีข้อดีมากมาย

นี่ก็คือนิสัยเสียของผู้หญิงในประเทศแห่งนี้ พวกหล่อนมักรู้สึกว่าผู้ชายที่มีเงินพวกนั้นมีเสน่ห์ ต่อให้หน้าตาเฉยๆ หรืออาจจะค่อนไปทางขี้เหร่ด้วยซ้ำไป

เรือสำราญเป็นเรือที่ค่อยๆ ขับเคลื่อนไปอย่างเชื่องช้า แต่ตำแหน่งที่หวังเจียเหยาอยู่นั้นไม่สามารถมองเห็นพวกเย่เฉินได้อีกต่อไป

หวังเจียเหยาวางกล้องส่องทางไกลลงแล้วพึมพำ “เย่เฉินที่น่าสงสาร วันนี้คงถูกสวี่ฉู่หมิงเหยียดหยามจนแทรกแผ่นดินหนีไปแล้ว เขาจะเลิกกับฉินหงเหยียนไหมนะ? ถ้าหากว่าเขาเลิกกับฉินหงเหยียนล่ะก็ ฉันจะไม่ให้เขาออกจากเทียนไห่ หลิ่วอวี่เจ๋อออกข้างนอกทุกเช้า กว่าจะกลับก็ดึกดื่น ถ้าเบื่อๆ จะได้ไปหาเย่เฉินก็ดีเหมือนกัน”

หวังเจียเหยาเริ่มมีความคิดที่จะเอาเย่เฉินเป็นตัวสำรอง

บนเรือสำราญ

พวกเขาสามคนพูดคุยและหัวเราะกันเพื่อจะทำลายความเก้อเขินที่เกิดขึ้นขณะพบหน้ากันครั้งแรก

สวี่ฉู่หมิงหั่นเสต็กเนื้อไป พลางแสร้งถามอย่างไม่ใส่ใจ “เย่เฉิน นายอายุน้อยแบบนี้ ถ้าไม่รู้ยังคิดว่าเป็นแค่นักศึกษาอยู่เลย จริงสิ นายเรียนในประเทศหรือนอกประเทศล่ะ?”

เย่เฉินตอบกลับ “เมืองนอก”

“มหาวิทยาลัยไหนเหรอ?”

“สแตมฟอร์ด”

ที่จริงแล้วมหาวิทยาลัยที่เขาเคยเรียนนั้นมีมากมาย เรียนธุรกิจที่สแตมฟอร์ด เรียนดนตรีที่บรูคลิน เรียนออกแบบที่ ESMOD

ทั้งหมดล้วนแต่เป็นมหาวิทยาลัยแนวหน้าที่สุดของโลก และมีศาสตราจารย์ที่เก่งที่สุดในโลกด้วย

ทว่าคู่สนทนาระหว่างรับประทานอาหารวันนี้นั้นทำธุรกิจ เขาจึงเลือกตอบว่ามหาวิทยาลัยแสตมฟอร์ด

สวี่ฉู่หมิงตกใจ “อ้าว เป็นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยกับลูกสาวฉันเหรอเนี่ย แต่ในเมื่อนานยจบม.ดัง ทำไมถึงเลือกมาส่งพัสดุที่เทียนไห่ได้ล่ะ? ถึงแม้จะในเทียนไห่จะมีนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยดังต่างๆ หางานก็ไม่ง่าย แต่สแตมฟอร์ดเนี่ยถือว่ามีจุดแข็งมากอยู่นะ”

เย่เฉินเลือกที่จะตอบตามความจริง “ผมแค่เคยเรียน แต่ไม่ได้มีใบปริญญา”

วิธีการเรียนของเย่เฉินนั้นต่างไปจากนักศึกษาคนอื่น เขาไม่มีเวลาให้ใช้ไปอย่างสิ้นเปลือง

เขาถึงขั้นไม่ต้องทำการลงทะเบียน แต่เข้าเรียนเลย พอเรียนเสร็จแล้วก็เปลี่ยนมหาวิทยาลัยไป

สำหรับคนตระกูลเย่แล้ว ใบปริญญาจากแสตมฟอร์ดเป็นแค่เศษกระดาษแผ่นเดียวเท่านั้น อีกทั้งยังไม่มีเกียรติยศอะไรในสายตาพวกเขา

“ไม่มีปริญญาเหรอ?”

ใบหน้าสวี่ฉู่หมิงผุดยิ้มน้อยๆ “งั้นนายควรจะไปเรียนต่อนะ! ยุคแบบนี้ไม่มีใบปริญญายากจะมีอนาคตที่ดี นายก็ยังอายุน้อยอยู่ ไปเรียนปริญญาโทแล้วต่อปริญญาเอก อนาคตจะได้มีชีวิตที่มั่นคง ถ้าเป็นแบบนี้ ฉินหงเหยียนคบหากับนาย หล่อนจะได้สบายใจ”

ฉินหงเหยียนอายุ 30 แล้ว จะให้เย่เฉินไปเรียนต่อที่อเมริกาตอนนี้เนี่ยนะ?

เรียนกว่าจะจบกลับมา ฉินหงเหยียนอายุก็คงจะเกือบ 40 แล้ว!

หญิงสาวจะรอไหวเหรอ?

ผู้หญิงปกติย่อมอาศัยช่วงเวลาที่ยังอายุน้อยไปแต่งงานกับคนอื่นนานแล้ว!

สวี่ฉู่หมิงคนนี้ ดูจากภายนอกเหมือนว่าเขาคิดแทนคนอื่น แต่ที่จริงแล้วกำลังแอบวางกับดักคนอื่น

เย่เฉินกล่าวพลางยิ้ม “ตอนนี้ชีวิตพวกเรามั่นคงดี”

สวี่ฉู่หมิงเองก็ยิ้ม “ตอนนี้มั่นคงดีงั้นเหรอ? นายหาเงินได้แค่เดือนละไม่กี่พันหยวน กระทั่งจะซื้อลิปสติกให้ฉินหงเหยียนยังไม่ได้เลยมั้ง?”

“เพิ่งบินกลับมาค่ะ ฉันเห็นโมเม้นท์วีแชทของพี่ สวยจังเลยค่ะ พี่อยู่ไหน?”

“เสี่ยวตั่วเหรอ?”

จู่ๆ สวี่ฉู่หมิงก็เอ่ยปากออกมาอย่างกระทันหัน

ฉินหงเหยียนพยักหน้ารับ แล้วหันวีดีโอไปทางสวี่ฉู่หมิง

“ว้าว คุณอาสวี่ก็อยู่ด้วยเหรอคะเนี่ย! ทำไมถึงอยู่ด้วยกันได้ล่ะคะ!”

พอจะมองออกว่าฉินเสี่ยวตั่วรู้จักกับสวี่ฉู่หมิง อีกทั้งยังเรียกเขาว่าคุณอาอย่างดีอกดีใจ ไม่มีความรู้สึกประดักประเดิดเลยแม้แต่น้อย

นี่เป็นเพราะหญิงสาวไม่ได้รู้เรื่องที่ชายสูงวัยคนนี้เคยเลี้ยงดูพี่สาวหล่อนแม้แต่น้อย

ฉินเสี่ยวตั่วคิดมาตลอดว่าชายสูงวัยผู้นี้ดูแลพี่สาวตนเองเหมือนลูกหลานก็เท่านั้นเอง

สวี่ฉู่หมิงก็ทักทายหญิงสาวสองสามคำ พอมองออกว่าหญิงสาวให้ความเคารพกับชายที่เป็นเพื่อนสนิทบิดาผู้ล่วงลับคนนี้อย่างมาก

ฉินหงเหยียนอธิบาย “แฟนพี่ขอเลี้ยงข้าวคุณอาสวี่น่ะ ดังนั้นพวกเราเลยอยู่ด้วยกัน”

พอปลายสายได้ยินก็โพล่งออกมาอย่างตื่นเต้น “แฟนเหรอ? พี่มีแฟนแล้วเหรอ?! ไหนขอฉันดูแฟนพี่หน่อยสิ เร็วๆ!”

ฉินเสี่ยวตั่วที่อยู่ปลายสายกล่าวด้วยท่าทางดีอกดีใจ

ฉินหงเหยียนจึงต้องจำใจหันมือถือไปทางเย่เฉินอย่างเสียไม่ได้

เย่เฉินเองก็ยื่นมือโบกทักทายฝั่งปลายสาย “ไฮ สวัสดีครับ เสี่ยวตั่ว”

ฉินเสี่ยวตั่วนิ่งไป “ว้าว พี่คะ พี่มีแฟนเป็นเด็กผู้ชายนี่นา! พี่ไม่ได้จ่ายเงินเลี้ยงเขาแน่ๆ ใช่ไหมคะ? ใช้เงินเท่าไหร่? ถ้าพี่ไม่คบเขาแล้วฉันขอต่อได้ไหมคะ? ฉันอยากมีแฟนเป็นเด็กผู้ชายแบบนี้จังเลย!”

เย่เฉิน “…”