เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 198

เฉิงว่านหลี่ที่ตัวเปียกซ่กมาตั้งนานแล้ว รับโทรศัพท์หัวเหว่ยของเย่เฉินมาอย่างระมัดระวัง

เมื่อเห็นรูปภาพที่หลิวเจิ้งคุนส่งมาจากบันทึกการสนทนาในวีแชทแล้ว จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนกันว่าตาสองข้างของเขาเบิกกว้างทันที!

เขายื่นนิ้วออกมาแล้วซูมรูปภาพไม่หยุด อยากจะแน่ใจว่าผู้หญิงในภาพใช่แฟนสาวของตนเองหรือไม่!

เขาพยายามหาส่วนที่แตกต่างระหว่างแฟนสาวและผู้หญิงในภาพ เสียดายก็แต่ล้วนแต่เป็นการหลอกตัวเอง

ผู้หญิงในภาพก็คือแฟนสาวของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย

“หล่อนไม่ได้ขายเสื้อผ้า แต่เป็นเด็กนั่งดริ้งค์เหรอครับ?”

ในวินาทีนี้เฉิงว่านหลี่รู้สึกขายขี้หน้าอย่างยิ่ง คิดไม่ถึงว่าแฟนสาวจะหลอกลวงตนเอง

แต่ตอนที่เขาเห็นบรรทัดสุดท้ายแล้วเห็นข้อความที่หลิวเจิ้งคุนส่งมา สติก็ขาดสะบั้น!

“หล่อนไปโรงแรมเหรอครับ?”

เฉิงว่านหลี่ทำงานในเทียนไห่ เช่าบ้านเอาไว้ หลิวอวี่ถิงแฟนสาวของเขาอยู่กับเขาตลอดในระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้

แล้วบังเอิญแฟนสาวของเขาโทรมาหาเขาพอดิบพอดี

เฉิงว่านหลี่รับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว

“ฮัลโหล ที่รัก อยู่ไหนคะ?”

เสียงนั้นยังไพเราะอ่อนหวานเหมือนที่เขาคุ้นเคย

เฉิงว่านหลี่รู้อดีตของหล่อนแล้ว ทว่ากลับไม่ระเบิดอารมณ์ออกมา

เพราะในตอนนี้ เขาอยากรู้ว่าเจ้าหล่อนอยู่ไหนมากเสียยิ่งกว่าอยากจะถามเรื่องราวในอดีตของหล่อน!

ไปเปิดห้องที่โรงแรมแล้วรอเย่เฉินลูกเศรษฐีไปนอนกับหล่อนจริงหรือไม่!

เฉิงว่านหลี่ตอบอย่างนิ่งสงบ “ผมอยู่บนเรือสำราญหรูหราที่ว่ายทาน คุณอยากมาดูไหมล่ะ?”

หลิวอวี่ถิงตอบ “อ้อ ฉันเห็นเวยป๋อแล้ว ตอนแรกก็กะจะไปดูอยู่หรอกนะ แต่ว่าจู่ๆ เพื่อนของฉันก็มาหาฉันที่เทียนไห่น่ะสิ วันนี้ฉันจะไปนอนโรงแรมกับหล่อน วันนี้ไม่กลับบ้านนะคะคุณนอนคนเดียวแล้วกัน”

ไปโรงแรมจริงๆ ด้วย!

อีกทั้งยังคงโกหกบอกว่าไปกับเพื่อนสนิทเสียด้วย

“จริงสิ คุณหาสินสอดได้ครบหรือยังคะ? ได้เงินสองแสนแล้วไหมคะ? แม่ฉันบอกแล้วนะว่าถ้าไม่มีเงินสองแสน คุณจะแต่งงานกับฉันไม่ได้” หลิวอวี่ถิงกล่าวต่อ

เฉิงว่านหลี่ระเบิดโทสะ ตะโกนเสียงกร้าว “ฉันแต่งกับแกก็บ้าสินังบ้า!”

พูดจบก็โยนมือถือออกจากเรือผ่านทางหน้าต่างลงแม่น้ำหวงผู่

โยนเสร็จเฉิงว่านหลี่คุกเข่าบนพื้น น้ำตาไหลพราก

เย่เฉินหยิบมือถือตนเอง กลัวว่าเดี๋ยวอีกฝ่ายจะโยนมือถือของตนเองลงน้ำตามมือถือของเขาเพราะโทสะ

จากนั้นก็ตบบ่าของเฉิงว่านหลี่แล้วปลอบ “ยอดบุรุษสนใจแต่เรื่องการงานไม่สนใจเรื่องแต่งงานไม่ใช่หรือไง? นายเป็นบัณฑิตจากมหาวิทยาลัยโด่งดัง หน้าตาก็ใช้ได้ ต่อไปจะต้องหาผู้หญิงที่มีการศึกษาเท่าๆ กันได้ ดีกว่าได้แม่นี่เป็นไหนๆ จริงไหม?”

เย่เฉินส่งแก้วไวน์ให้เฉิงว่านหลี่ “ลงไปอาบน้ำที่ห้องน้ำด้านล่าง คลายเครียดสักหน่อยสิไป”

สวี่ฉู่หมิงเองก็รินเองดื่มเอง กล่าวต่อไป

“你觉得他女朋友配不上一套房子和20万彩礼？我敢拿一亿跟你赌，凭这个女生的美貌和哄男人的技巧，离开程万里，她照样找到一堆愿意买房子花几十万彩礼的男人娶她！”

“นายคิดว่าแฟนเขาไม่คู่ควรกับบ้านและสินสอนสองแสนหรือไง? ฉันกล้าใช้เงินพันล้านวางเดิมพันเลย ด้วยเทคนิคในการออดอ้อนผู้ชายและใหน้าสะสวยของหล่อน หล่อนย่อมสามารถหาผู้ชายที่ยินดีจะซื้อบ้านและให้สินสอดเจ้าหล่อนหลายแสนอยู่ดี!

สังคมในตอนนี้ของประเทศ มีผู้ชายเยอะกว่าผู้หญิง ผู้หญิงสวยๆ ก็มีน้อยนิด นายจะไม่แต่งงานกลับหล่อน แต่คนที่จะแต่งกับหล่อนมีเยอะแยะถมเถ! ในประเทศนี้ ไม่เคยมีผู้หญิงที่ขายไม่ออกมีแต่ไม่อยากแต่งก็เท่านั้นเอง! อยากแต่งงานแต่แต่งไม่ได้คือผู้ชายในประเทศนี้ต่างหาก”

เย่เฉินปิดปากเงียบ สองมือกดโต๊ะไว้แน่น เขาไม่ได้ทะเลาะกับสวี่ฉู่หมิง แต่กลับหม่อมองออกไปแล้วพึมพำ

“โลกนี้ไม่ควรเป็นแบบนี้ ประเทศเราไม่ควรเป็นแบบนี้!”

เห็นเย่เฉินทอดถอนใจเช่นนี้ก็แแปลว่าอีกฝ่ายเห็นด้วยกับคำพูดของเขา มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ

สวี่ฉู่หมิงเห็นดังนี้จึงกดเสียงลง แล้วพูดความในใจ “ไอ้หนู เมื่อกี้นายถามว่าตอนฉันอายุ 20 มีศักยภาพอะไรใช่ไหม? ฉันก็เหมือนนาย ไม่เป็นโล้เป็นพาย ตอนนั้นฉันเองก็มีผู้หญิงที่รัก แต่หล่อนกลับไม่ยอมแต่งงานกับฉัน หล่อนไปแต่งงานกับผู้ชายคนที่แก่กว่าหล่อนมากนัก

ตั้งแต่ตอนนั้นฉันก็รู้ว่า ผู้ชายเราขอแค่มีอำนาจ มีเงิน มีความสามารถ ถึงจะได้ครอบครองผู้หญิงที่เรารัก! ดังนั้นฉันเลยไปหาแต่งงานกับลูกสาวคนรวยๆ หลังจากต่อสู้ฝ่าฝันเรื่องราวต่างๆ มาหลายปี ฉันถึงได้สลัดคำว่าเขยที่แต่งเข้าทิ้งได้ แล้วออกมาสร้างอาณาจักรของตัวเอง

เย่เฉิน ฉันรู้ว่าหงเหยียนชอบนายมาก ถ้าตอนนี้นายยังเป็นประธานบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ปอยู่ ฉันไม่มีทางก้าวก่ายเรื่องของพวกนายหรอก ตอนแต่งงานกันฉันจะส่งของขวัญวันแต่งงานให้ก้อนโตด้วยซ้ำไป! แต่ถ้าตอนนี้นายเป็นแค่คนส่งของ งั้นก็ต้องขอโทษด้วย ฉันจะต้องแย่งหงเหยียนมาจากนายให้ได้! ไม่ว่านายจะยอมหรือไม่ก็ตาม!”

สวี่ฉู่หมิงพูดความในใจของตนเองออกมาจนหมด!

ทว่าเย่เฉินยังคงประสานมือบนโต๊ะ ด้วยท่าทีเหม่อลอยแล้วพึมพำกับตนเอง

“โลกไม่ควรเป็นแบบนี้…”