เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 218

เสี่ยวหวังที่เป็นคนขับรถผู้นี้เคยเจอเย่เฉินแค่ครั้งเดียว อีกทั้งยังเห็นกันแบบไกลๆ เสียด้วย ฉินหงเหยียนไม่เคยแนะนำให้พวกเขาสองคนรู้จักกัน

บวกกับที่เสี่ยวหวังถูกความน่ากลัวของเย่เฉินเขย่าประสาทเข้า จึงมองไม่ออกว่าอีกฝ่ายเป็นแฟนหนุ่มของฉินหงเหยียน

เย่เฉินแค่นเสียงพลางก้าวขึ้นไปคว้าคอเสื้อเสี่ยวหวังแล้วจึงเอ่ยถาม “นายมีวิธีหาเบอร์โทรศัพท์ฉันจนเจอ แต่กลับไม่รู้ว่าฉันหน้าตาเป็นยังไงงั้นเหรอ?”

“เบอร์โทรศัพท์งั้นเหรอ?”

เสี่ยวหวังคิดในใจว่าตนเองเคยไปสืบเบอร์โทรศัพท์คนอื่นเมื่อไหร่?

แล้วทันใดนั้นเองเสี่ยวหวังก็มองเย่เฉินด้วยความหวาดกลัว “นายคือไอ้ไก่อ่อนของฉินหงเหยียนคนนั้นเหรอ?”

เพี้ยะ!

คราวนี้เย่เฉินยังไม่ได้ลงมือ หลิวเจิ้งคุนที่ได้ยินเสี่ยวหวังดูถูกเย่เฉินก็สาวเท้าไปหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วแล้วประเคนฝ่ามือให้เสี่ยวหวัง

“ไอ้เด็กเปรต นายเบื่อชีวิตแล้วใช่ไหม! ถึงได้เรียกคุณชายเย่แบบนี้!”

หลิวเจิ้งคุนก่นด่าเสี่ยวหวัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความอำมหิต

เสี่ยวหวังตกใจจนควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วถึงได้ตระหนักว่าเย่เฉินไม่ใช่ไก่อ่อน แต่เป็นคนระดับลูกพี่ทีเดียว!

“ขอโทษด้วยนะครับพี่เย่! ผมนี่มันมีตาหามีแววไม่ ไม่รู้จริงๆ ว่าพี่เป็นคนใหญ่คนโต ถ้ารู้แต่แรกว่าพี่ใหญ่ขนาดนี้ต่อให้ผมใจกล้ามากกว่านี้ ผมก็ไม่กล้าหาเรื่องพี่หรอกครับ!”

เสี่ยวหวัง เป็นคนขี้ขลาด เขาคุกเข่าขอโทษเย่เฉินอย่างรวดเร็ว

เย่เฉินมองเขา “ ฟังจากคำพูดของนายแล้ว ถ้าฉันไม่ใช่คนใหญ่คนโต ถ้าฉันไม่มีลูกน้องพวกนี้นายก็กล้าหาเรื่องฉันล่ะสิ?”

ตุบ!

เย่เฉินเตะอีกฝ่าย “ ไอ้พวกรังแกคนไม่มีทางสู้!”

สังคมในปัจจุบันนี้ มีคนสารเลวแบบหมอนี่เป็นจำนวนมาก รังแกคนไม่มีทางสู้ ถ้าเห็นคุณไม่มีเส้นสายอะไร ก็จะจงใจหาเรื่องคุณ ล่วงเกินคุณ รังแกคุณ

แต่ทันทีที่รู้ว่าคุณมีคนหนุนหลังอยู่ก็แทบจะกราบกรานเข้าหา!

เย่เฉินเหยียดหยามคนประเภทนี้ที่สุดถ้าหากว่าเกลียดเขาแล้วก็น่าจะลงมือทำร้ายกันซึ่งหน้าเช่นนั้นแล้วถึงจะเป็นคู่ต่อสู้ที่เขาชื่นชม!

แต่เสี่ยวหวังคนนี้ใจป๊อดมากจริงๆ!

“ว่ามา ทำไมต้องส่งข้อความอันนั้นให้ฉันด้วย” เย่เฉินถามอีกฝ่าย

หลิวเจิ้งคุนย้ายเก้าอี้ให้เย่เฉินนั่งลงอย่างรวดเร็วแล้วตะคอกเสี่ยวหวัง “ไอ้เด็กเลว บอกมาตามตรงเลยนะ ถ้าพูดโกหกแค่นิดเดียวล่ะก็ ฉันจะทำให้แกไม่ได้เห็นแสงอาทิตย์วันพรุ่งนี้เลย!”

เสี่ยวหวังคุกเข่าลงตรงหน้าเย่เฉิน “ครับๆ ผมพูดแล้วครับก็เมื่อสองวันก่อน…”

……

สองวันก่อนหน้านี้ ที่บริษัทไป๋ลี่ ณ ห้องทำงานของฉินหงเหยียน

เสี่ยวหวังที่เป็นคนขับรถ จู่ๆ ก็ผลีผลามผลักประตูเข้ามาแล้วตะคอกใส่หญิงสาว “ฉินหงเหยียน คุณไล่ผมออกทำไม! คุณมีสิทธิ์อะไรมาไล่ผม!”

ชายหนุ่มพูดอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยงเพราะเพิ่งถูกเลิกจ้างมาจึงทำให้โมโหอย่างมาก

แต่อีกฝ่ายกลับวางท่า นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างสงบนิ่งไม่มีท่าทีตกใจเพราะ เจ้าหล่อนเชื่อมั่นว่าต่อให้อีกฝ่ายลงไม้ลงมือก็ตามแต่ ตนเองก็ยังสามารถกำราบเขาได้ภายในสามกระบวนท่า

“เพราะนายปากมากเกินไป” ฉินหงเหยียนจ้องเขาเขม็ง ไม่มีท่าทางเกรงใจแม้แต่น้อย

“จริงสิ อาเคยนอนกับหล่อนรึยังครับ?”

คราวนี้ผู้สูงวัยไม่ปฏิเสธแต่ตอบ “หล่อนมีแฟนแล้ว!”

เสี่ยวหวังกล่าว “มีแฟนแล้วยังไง? ยุคสมัยนี้ก็แล้วมีแฟนก็ไม่น่าจะเกี่ยวอะไรแล้วอีกอย่างแฟนของหล่อนคนนั้นก็เป็นแค่ไก่อ่อน อย่าไรเสียอาก็เป็นตั้งรองประธานผู้บริหารบริษัทเลยนะครับ น่าจะมีจุดเด่นกว่าหมอนั่นเป็นหมื่นเท่าไม่ใช่หรือไง?”

เหอเหวินเจี้ยนส่ายหน้า “มีเงินแล้วจะมีประโยชน์อะไร ฉินหงเหยียนเองก็มีเงิน หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆ ที่จะยอมนอนกับใครหรือมีลูกกับใครเพียงเพราะเงินไม่กี่ล้านหรอก หล่อนน่ะรักเด็กนั่นจริงๆ”

เสี่ยวหวังหัวเราะร่วน “ในยุคสมัยนี้ สิ่งที่ผมไม่เชื่อที่สุดก็น่าจะเป็นเรื่องรักแท้นี่แหละครับ! คุณอาผมช่วยออกไอเดียให้ อาน่ะใช้เงินสักสองหมื่นจ้างผู้หญิงสวยๆ ไปอ่อยเด็กของฉินหงเหยียนสิครับแล้วก็ไปฟ้องหล่อน! พอถึงตอนนั้นฉินหงเหยียนคงทิ้งหมอนั่นแน่ แล้วอากับหล่อนก็จะมีโอกาสได้สานสัมพันธ์กันไม่ใช่หรือไงครับ?”

เหอเหวินเจี้ยนจุดบุหรี่แล้วกล่าว “แกคิดว่าฉันไม่เคยลองหรือไง? ฉันใช้เงินไปเกือบแสน จ้างพวกสาวแบ๊ว สาวโหด สาวอะไรสารพัดไปตีสนิทหมอนั่น แต่เด็กนั่นกระทั่งมองยังไม่มองเลย! พอขอวีแชทเขาก็ปฏิเสธ!”

เย่เฉินเป็นคนระดับไหนรสนิยมอยู่ในขั้นไหนกัน?

พวกลูกไก่ลูกกาที่เหอเหวินเจี้ยนหามา ไหนเลยจะเข้าตาเขา!

เสี่ยวหวังเองก็จุดบุหรี่แล้วพึมพำ “ในเมื่ออ่อยเย่เฉินไม่ได้ งั้นเราก็เล่นงานฝั่งฉินหงเหยียนสิครับ หล่อนชอบออกกำลังมากไม่ใช่เหรอครับ? หนำซ้ำยังชอบวิ่งบนลู่เป็นพิเศษด้วย?”

เหอเหวินเจี้ยนพยักหน้ารับ “ออกไปทำงานต่างจังหวัดกันหลายๆ ครั้ง เวลาว่างๆ หล่อนก็มักจะไปวิ่งบนลู่ บางครั้งก็โยคะอยู่ในห้อง สวยมีเสน่ห์จริงๆ”

เสี่ยวหวังหัวเราะ แล้วจึงบอกความคิดสกปรกของเขาให้ผู้เป็นอาฟัง

“อาว่าถ้าตอนเย่เฉินโทรหาฉินหงเหยียนแล้วหล่อนกำลังวิ่งอยู่บนลู่ จู่ๆ อาก็ทำให้หล่อนร้องขึ้นมาสักรอบ เขาคงจะ…”

เหอเหวินเจี้ยนยิ้มพลางขยี้หัวหลานชาย “เด็กบ้า นายเองก็ยังอุตส่าห์จะสรรหาความคิดบ้าๆ แบบนี้ออกมาได้นะ! ใช้ได้ความคิดแบบนี้ดีใช้ได้เลยนี่ ทำให้เย่เฉินเข้าใจฉินหงเหยียนผิด เย่เฉินอาจจะเลิกกับหล่อนก็ได้หลังจากที่รู้ว่าโดนสวมเขา แต่ในฐานะลูกผู้ชาย เขาจะต้องรู้สึกเสียหน้าอยากเอาคืนหล่อนแน่ๆ พอตอนนั้นฉันก็จะหาผู้หญิงสักคนให้ไปตีสนิทกับเขา น่าจะมีโอกาสสำเร็จมากขึ้นแน่

ทันทีที่ฉินหงเหยียนจับได้ว่าเย่เฉินทำเรื่องผิดต่อหล่อน ทั้งสองคนจะต้องเลิกกันแน่ ก็เหมือนกับการได้คะแนนเพราะชู้ตบาสนั้นแหละ ไม่จำเป็นต้องโยนให้ลงห่วง แค่ไปแปะแป้นมันก็นับคะแนนแล้ว! คราวนี้เราก็ใช้แผนโยนลูกบาสให้ไปแปะแป้นก็พอ ก็แค่ทำให้สองคนนั้นเลิกกันให้ได้!”