เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 219

ณ โรงงานร้าง ในเขตชานเมืองเทียนไห่

เสี่ยวหวังพล่ามต่อ “ผมเองก็ไม่รู้ว่ากลยุทธ์สร้างความเข้าใจผิดของเหอเหวินเจี้ยนกับเอาคะแนนจากการแปะลูกบาสนั้นหมายความว่ายังไง ผมก็แค่อยากจะทำให้คุณเข้าใจผิดเท่านั้นเอง”

เพี้ยะ!

เย่เฉินฟาดฝ่ามือประทับลงไป อ้คนสกปรกนี่ทำให้เย่เฉินขยะแขยง ทำให้ในสิบกว่านาทีนั้นของเย่เฉินเป็นช่วงเวลาที่แสนยากลำบากเหลือเกิน

“คิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้ จะเป็นละครตบตาฝีมือของนายกับเหอเหวินเจี้ยน หึ พวกนายนี่แน่จริงๆ ถึงกับกล้าแสดงละครตบตาฉันแบบนี้!”

เย่เฉินหัวเสียอย่างยิ่ง เขาไม่มีทางปล่อยให้จบไปง่ายๆ แบบนี้!

“เอามือถือของนายออกมา” เย่เฉินพุ่งพรวดไปคุยกับเสี่ยวหวัง

“พี่ชาย พี่จะเอามือถือผมไปทำอะไรครับ?” เสี่ยวหวังไม่ได้ส่งโทรศัพท์ของตนเองให้อีกฝ่ายในทันทีทันใด

หลิวเจิ้งคุนเตะเขา “บอกให้เอามาก็เอามาเถอะน่า อย่าพูดไร้สาระ!”

ชายหนุ่มอายุน้อยเช่นเสี่ยวหวังคนนี้นั้น ไม่ได้เป็นคนสารเลวชั่วช้าไร้สำนึกผิดชอบชั่วดี เพียงแต่ปากเสียไปหน่อย พูดจาไม่มีสัมมาคารวะ คนประเภทนี้นอกจากจะพูดมากไปหน่อยก็ไม่ได้มีอะไร

แต่ว่าพอมาเจอนักเลงหัวไม้แบบหลิวเจิ้งคุน พูดมากอีกสักคำ ก็รังแต่โดนซ้อมไปมากขึ้นอีกครั้ง

เสี่ยวหวังคนนี้ไม่กล้าพูดจาเหลวไหลอีก เขารีบร้อนหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วส่งให้เย่เฉินอย่างเคารพ

“รหัส” เย่เฉินกล่าวเสียงเย็น

รอบนี้เสี่ยวหวังว่าง่ายขึ้น “รหัสคือ 455667 คุณจะทำอะไรเหรอครับ?”

เย่เฉินระบายยยิ้ม “นายชอบแสดงละครไม่ใช่หรือไง? ฉันก็จะให้นายได้ลองลิ้มรสบ้างน่ะสิ”

เย่เฉินกล่าวกับหลิวเจิ้งคุน “หาลูกน้องสักคนมา ถ่ายรูปกับหนูน้อยเสี่ยวหวังของเราหน่อย แล้วแชร์รูปลงในโซเชียลด้วยนะ”

เสี่ยวหวังกลืนน้ำลายอย่างตึงเครียด “พี่ครับ ลูกผู้ชายเราฆ่าได้หยามไม่ได้ พวกพี่อย่าทำอะไรเหลวไหลนะครับ!”

ถึงปากจะบอกฆ่าได้หยามไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ได้ดึงดันจะเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อศักดิ์ศรีของตัวเอง

ทั้งสองคนถ่ายรูปคู่ที่แสนสนิทชิดเชื้ออย่างราบรื่น จากนั้นก็แชร์รูปนั้นลงในโซเชียลของเด็กเสี่ยวหวังคนนี้แล้วเขียนแคปชันว่า

“ขอสารภาพเลยแล้วกัน ผมเป็น LGBTQ+ ผมชอบผู้ชายครับ!”

โพสต์นี้ของเสี่ยวหวังที่แชร์ลงในโซเชียลไม่ได้ปิดกั้นการมองเห็นจากใครทั้งนั้น เพื่อนในโซเชียลของเขานั้นก็ไม่น้อย แค่แชร์ลงไป โซเชียลก็เป็นประเด็นร้อนอย่างมากทันที

สีหน้าเสี่ยวหวังไม่ใคร่สู้ดี เขารู้ว่าทันทีที่เรื่องนี้ถูกแชร์ในโซเชียลของเขาแล้ว เขาก็จะไม่สามารถมีหน้าอยู่ในแวดวงเพื่อนพวกนี้ได้อีกแล้ว พวกเพื่อนๆ ต่างต้องมองเขาอย่างมีทิฐิแน่!

ในอนาคตจะดื่มเหล้า เล่นสนุกไม่มีทางตามเขาไปเที่ยวด้วยแล้ว

ทว่านั่นยังไม่ใช่ผลลัพธ์ที่แย่ที่สุด

เหล่าหวังพ่อของเขาโทรมาอย่างรวดเร็ว

“รับสิ” เย่เฉินกดเปิดลำโพง แล้วให้เสี่ยวหวังคุยสาย

“ครับพ่อ”

เหล่าหวังที่อยู่ปลายสายระเบิดโทสะ “แกมันเดียรัจฉาน! แชร์อะไรบ้าๆ ลงในโซเชียลน่ะ! เล่นเกมผีบ้าอะไรใช่ไหม รีบลบเลยเดี๋ยวถ้าให้ญาติๆ เราเห็นเข้าอายตายชัก! เพื่อร่วมงานของฉันตั้งหลายคนมีวีแชทแก แกรีบลบเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

เสี่ยวหวังอยากจะอธิบายกับบิดาตนเองใจจะขาด แต่เมื่อแหงนหน้ามองท่าทางตึงเครียดของเย่เฉินก็ไม่กล้าอธิบายอะไรทำได้เพียงกล่าว

“พ่อครับ! ผมไม่ได้เล่นเกมหรอกครับ นี่เรื่องจริง! ขอโทษด้วยะนครับพ่อ ตระกูลหวังของเราคงไม่มีทายาทแล้ว ผมต้องขอโทษพ่อกับแม่ด้วย ฮือๆ”

เสี่ยวหวังพูดไปร้องไห้ไป