เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 224

‘เบญจภาคีล่าสาวแห่งเทียนไห่’ ตั้งแต่ก่อตั้งมายังไม่เคยล้มเหลวเลยสักครั้ง

ลูกเศรษฐีทั้งห้าคนอย่างพวกเขาไม่เพียงแต่มีเงินมาก อีกทั้งยังเป็นผู้ชายที่มีสไตล์ที่แตกต่างกัน

มีทั้งพวกผู้ชายที่มีกล้าม มีพวกนุ่มนวลอ่อนโยน แล้วก็มีพวกคนหุ่นดีเหมือนดารา หรือว่าจะเป็นพวกมากความสามารถ กับพวกสายตลกโปกฮา

ต่อให้มีคนจีบเจ้าหล่อนไม่ติด แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น ก็จะประสบความสำเร็จ

แต่ที่คิดไม่ถึงก็คือเจ้าของร้านกาแฟซือเฉินจะไม่มีใครจีบติด ทั้งหมดเป็นกากบาท กระทั่งคนที่พัฒนาแปะวงกลมสีแดงอ่อนก็ยังไม่มี

แต่แอร์โฮสเตสอย่างฉินเสี่ยวตั่วที่ดูเหมือนเป็นคนธรรมดา ยังล้มเหลวทั้งสี่คน นี่ออกจะทำลายความมั่นใจของเหล่าลูกคนรวยอย่างพวกเขา

ส่วนหลิ่วอวี่เจ๋อในฐานะที่เป็นคนวางแผน เขาต้องรับผิดชอบล้างอายให้กับสมาชิกในกลุ่มทุกคน!

แอร์โฮสเตสอะไรพวกนี้เป็นคนโปรดของหลิ่วอวี่เจ๋อมาโดยตลอด!

คุณชายเศรษฐีอีกคนที่อยู่ข้างตัวเสี่ยวหม่า “อวี่เจ๋อ หวังเจียเหยาภรรยาของนายน่าจะตั้งท้องสักสี่เดือนแล้วใช่ไหม? ไม่อยากจะลองระบายอารมณ์กับฉินเสี่ยวตั่วบ้างเหรอ?”

ตอนนี้อันที่จริงหวังเจียเหยาตั้งท้องได้หกเดือนแล้ว ท้องโย้มากแล้ว หนำซ้ำอ้วนกว่าเมื่อก่อนก็มากโข ร่างกายของหล่อนในตอนนี้นั้นไม่ได้เหมือนนางฟ้าคนเดิมอีกแล้ว

บวกกับเด็กในท้องหวังเจียเหยาก็ไม่ใช่ลูกของหลิ่วอวี่เจ๋อ ตอนนี้เขาย่อมหมดความสนใจในตัวหญิงสาว

และเช่นเดียวกับหวังเจียเหยาที่ตั้งท้องได้หกเดือนแต่พ่อของลูกก็ไม่ได้อยู่เคียงข้าง หล่อนเองก็เหนื่อยหน่ายอย่างยิ่ง ท่าทีของหลิ่วอวี่เจ๋อก็ไม่ได้ดีกับหล่อนนัก

ทั้งสองคนแยกห้องกันนอนมานานแล้ว

หลิ่วอวี่เจ๋อพยักหน้ารับ “ฉินเสี่ยวตั่วคนนี้งานดีใช้ได้เลย ในเมื่อพวกนายล้มเหลวกันหมด พอดีกับที่ฉันกำลังเบื่อๆ ลองคั่วแม่คนนี้ก็ดีเหมือนกัน”

“เสี่ยวหม่าสืบได้ไหมว่าช่วงนี้หล่อนจะบินไปไหน? ถ้าบินไปอเมริกาล่ะก็ ฉันจะไปบอกเมียล่วงหน้า”

เสี่ยวหม่ากล่าวพลางหัวเราะ “สืบมาแล้ว พรุ่งนี้มีบินไปนิวยอร์ค แล้วจะค้างคืนที่นั่นคืนหนึ่ง”

“เยี่ยม งั้นเดี๋ยวฉันจองตั๋วไปนิวยอร์ค”

หลิ่วอวี่เจ๋อพูดพลางส่ง wechat บอกเลขาให้ช่วยจองตั๋วเครื่องบินให้เขา

แต่เหอเหวินเจี้ยนที่อยู่ด้วยกลับไม่เข้าใจ “คุณหลิ่ว ทำไมต้องเสียเงินบินไปนิวยอร์คด้วย? รอให้หล่อนกลับมาไม่ดีกว่าหรือไง เพราะที่ในประเทศน่าจะมีเวลามากกว่า”

พวกหลิ่วอวี่เจ๋อหัวเราะร่วน

หลิ่วอวี่เจ๋อกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เหล่าเหอ แค่ดูก็รู้แล้วว่านายยังไม่เข้าใจ พวกสาวๆ แอร์โฮสเตสอายุยังน้อยและยังชอบความโรแมนติก นายตามจีบหล่อนในประเทศนี้ ถ้าสามารถจีบติดได้ในสามวัน แปลว่าถ้าไปอยู่เมืองนอกแล้วคงยอมไปนอนด้วยทั้งที่รู้จักกันยังไม่ถึงหนึ่งวันดี สาวๆ พวกนี้วางตัวดีเวลาอยู่ในประเทศ แต่พอออกไปด้านนอกแล้วก็เปิดกว้าง อีกทั้งเวลาอยู่นอกประเทศพวกหล่อนมีเวลาจำกัด ต่อไปทุกคนก็จะต้องแยกกันคนละที่คนละทาง เจอหน้ากันแล้วเกรงว่าอาจจะไม่มีคราวหน้า ชอบพอกันก็นอนด้วยกันไปเลย ไม่มีมาเล่นตัวหรอก”

สาวๆ คนไหนๆ ก็ชอบความโรแมนติกกันทั้งนั้น หากว่าจะให้หล่อนไปนอนกับผู้ชายคนหนึ่งในเมืองที่ตนเองใช้ชีวิตมาตลอด 20 กว่าปีล่ะก็ไม่รู้สึกถึงความโรแมนติกเลยสักนิดเดียว

ทางที่จะไปโรงแรมนั้น พวกหล่อนหลับตาก็นึกออก ส่วนพวกพนักงานในโรงแรม พวกหล่อนอาจจะถึงขั้นใช้ภาษาถิ่นทักทายใส่ได้ด้วยซ้ำไป จะเอาความโรแมนติกกับความแปลกใหม่จากไหนมา?

แต่ถ้าหากว่าเรื่องนี้ไปเกิดที่ปารีส นิวยอร์คหรือลอนดอน คงจะต่างไปอย่างมาก

พวกหล่อนจะต้องรู้สึกได้ถึงความแปลกใหม่ ตื่นเต้นและลืมเลือนไม่ลง เหมือนถูกขายแต่ก็ยังช่วยนับเงินให้ลูกค้าด้วยซ้ำ พวกหล่อนโดนฟันแต่น่าจะยังขอบคุณที่มานอนกับเจ้าหล่อนด้วย

เกรงว่าต่อให้หลายปีหลังจากนี้ เจ้าหล่อนก็จะไปแต่งงานมีลูกที่เมืองตัวเอง ไปมีชีวิตที่มั่นคงแล้วไม่มีโอกาสบินกลับมาที่ประเทศพวกนั้นอีก

พวกหล่อนคงจะมีนึกถึงขึ้นมาได้บ้างในเวลากลางวัน ในตึกเอ็มไพร์สเตทหรืออาจในห้างสรรพสินค้าบางแห่ง พวกหล่อนอาจจะพบใครบางคน ไปเดินจับมือ ช็อปปิ้ง ดื่มเหล้าแล้วไปร่วมหลับนอนกับใครบางคน

ทั้งหมดนี้ล้วนแต่โรแมนติกแถมยังสมบูรณ์แบบสุดๆ…