เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 236

สรุปบท ตอนที่ 236 ได้รับข่าวสำคัญ!: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)

สรุปเนื้อหา ตอนที่ 236 ได้รับข่าวสำคัญ! – เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) โดย Internet

บท ตอนที่ 236 ได้รับข่าวสำคัญ! ของ เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) ในหมวดนิยายAction เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

ตอนที่ 236 ได้รับข่าวสำคัญ!
หม่าหนานมองเย่เฉินที่ดวงตาเหมือนจะอ่อนโยนแต่กลับฉายแววโหดเหี้ยมชัดออกมา ตอบกลับมาด้วยท่าทางหวาดกลัว

“ไม่…ไม่ได้จูงมือเลยครับ…พวกเราแค่ไปดูภาพยนตร์กันแค่ครั้งเดียว พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกัน ผมไม่ได้คิดอะไรกับหล่อนเลย!”

ตอนนี้จะมาทำตัวเป็นคนดีเอาในเวลานี้ เย่เฉินจะเชื่อได้อย่างไร?เพราะหม่าหนานเตี้ยมาก เย่เฉินก็ลากคอเขาเดินไปทางอุปกรณ์เวทเทรนนิ่งแล้วพูดไปกับเขาไปด้วย “อ้อ แค่ไปดูหนังด้วยกันเฉยๆ เหรอ ดูหนังอะไรล่ะ?”

หม่าหนานไม่รู้ว่าเย่เฉินคืดจะทำอะไร เขาจึงเดินไปพลางกล่าว “Detective Chinatown 3 ครับ”

เย่เฉินถามต่อ “หนังนานเท่าไหร่?”

หม่าหนานตอบกลับอย่างหวาดกลัว “สอง…สองชั่วโมง”ทั้งสองคนค่อยๆ เดินไปที่เครื่องออกกำลังกายแล้วถึงหยุดลง

จากนั้นเย่เฉินก็เดินไปที่หยิบลูกเหล็กที่มีขนาด 10 กก. ส่งให้หม่าหนานแล้วกล่าว “ชูมันขึ้น ชูไปสองชั่วโมง”

“อะไรนะครับ? สองชั่วโมงเหรอ?” หม่าหนานได้ยินแล้วชะงักไป

เย่เฉินกล่าวอย่างตึงเครียด “ถ้าหากว่าหยุดล่ะก็ ผมจะส่งคุณไปอยู่กับเพื่อนเลยล่ะ”

เย่เฉินรู้ว่าหม่าหนานจงใจโกหกหลอกลวงความรู้สึกของฉินเสี่ยวตั่ว หลอกล่อหล่อน แถมยังจับมือหล่อน

เย่เฉินล้างแค้นหม่าหนาน จึงเลือกล้างแค้นกับมือเขา ส่วนอื่นๆ เขาจะไม่แตะต้อง

“พี่ครับ”

“เรียกพี่ไปก็ไม่มีประโยชน์ เร็วๆ ถ้าไม่รีบยกอีก ผมจะโยนคุณไปแล้วนะ!”

“ครับๆ ผมยกแล้ว ผมยกแล้ว!”

หม่าหนานค่อยๆ ยกขึ้นช้าๆ แล้วก็ยกลงมาช้าๆ

“เร็วๆ หน่อย เร็วๆ!”

เย่เฉินเป็นเหมือนเทรนเนอร์ส่วนตัว เริ่มสั่งสอนเขาขึ้นมา

หม่าหนานเริ่มเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่นานนักมือของเขาก็เหนื่อยล้าจนยกไม่ขึ้น

แต่ว่าเขาก็ไม่กล้าวางลูกเหล็กในมือ เพราะเขากลัวว่าทันทีที่วางลูกเหล็กลงเขาจะโดนเย่เฉินโยนเขาไปฟากนั้น แล้วโดนน้ำลายถ่มใส่หน้า

ทว่าเวลาผ่านไปสิบกว่านาที หม่าหนานก็ทนไม่ไหวลูกเหล็กก็ร่วงจากมือลงพื้น

เย่เฉินก็ไม่พูดไม่จา แล้วคว้าตัวเขาโยนไปฝั่งนั้นทันที

หม่าหนานร้องไห้ออกมาทันที “พี่เย่! อย่าเลยครับ พี่เย่ ผมผิดไปแล้ว! ผมไม่ควรไปแตะเนื้อต้องตัวฉินเสี่ยวตั่ว ก็เป็นฝีมือของไอ้สารเลวจินเซียวข่าย ตัวเองจีบสาวไม่ติด ยังจะให้ผมไปตามจีบหล่อน ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยครับ!”

เย่เฉินแค่นเสียงเย็น “ตอนนี้โทษเพื่อนตัวเองแล้วเหรอ? คุณจีบไม่ติดแล้วทำไมต้องบอกให้หลิ่วอวี่เจ๋อไปจีบต่อล่ะ! พวกสารเลวเอ้ย! ”

ยิ่งคิดเย่เฉินก็ยิ่งหัวเสีย จนอยากจะเตะอีกฝ่ายเต็มแรง

หม่าหนานตะโกนโดยไม่หยุดหายใจสักนิด

“ขอ…ขอโทษครับ”

เมื่อน้ำลายของคนทั้งร้อยคนก็ถ่มรดใบหน้าของจินเซียวข่ายเรียบร้อยแล้ว หลิวเจิ้งคุนก็เดินมารายงานกับเย่เฉิน

“จะให้ลากเจ้านั่นมาไหมครับ?” หลิวเจิ้งคุนถาม

เย่เฉินมองจินเซียวข่ายจากที่ไกลๆ เช่นกัน เมื่อพบว่าใบหน้าและเนื้อตัวของเขาล้วนแต่เปื้อนน้ำลาย ดูน่าขยะแขยงอย่างมาก

“พาเขาเข้าไปอาบน้ำด้านใน แล้วค่อยลากเขาออกมา” เย่เฉินกำชับ

“ครับ!”

ลูกน้องของหลิวเจิ้งคุนพาเขาไปอาบน้ำ จินเซียวข่ายถึงได้เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยเนื้อตัวสะอาดสะอ้าน แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าเย่เฉินเหมือนกับหม่าหนาน

ต่อให้เป็นสถานที่อย่างอวิ๋นโจว ทายาทของตระกูลลึกลับอย่างเย่เฉินยังอยู่ที่นั่นตั้งสามปี

เถ้าแก่ของร้านกาแฟเล็กๆ จะเป็นทายาทของตระกูลร่ำรวยยิ่งใหญ่ในเมืองหลวง ก็คงจะไม่แปลก

พอนึกถึงตรงนี้แล้วเย่เฉินถึงได้ยิ่งสนใจผู้หญิงคนนี้มากขึ้น

ทำไมพี่รองถึงได้ฝากกุญแจไว้ที่นั่นนะ? หรือว่าเป็นเหมือนที่น้องสี่บอกเอาไว้ว่าเห็นหล่อนสวยดี ก็เลยอยากจะแนะนำให้รู้จัก ? แต่ว่าพี่รองจะต้องรู้เรื่องที่บ้านหล่อนแน่ ถ้าเกิดไปตามจีบหล่อนจริงๆ จะไม่ซวยโดนสามีของหล่อนซ้อมเหมือนไอ้พวกหน้าโง่พวกนี้เหรอ?”

เย่เฉินคิดในใจแล้วหันมองทั้งสองคน จากนั้นก็ถาม “หลิ่วอวี่เจ๋อก็จีบไม่ติดเหรอ?”

ในบรรดาพวกเขาห้าคน หลิ่วอวี่เจ๋อหล่อที่สุด รวยที่สุด ตัวสูงที่สุด เขายังเอาหวังเจียเหยามาครอบรองได้ โดยปกติแล้วน่าจะมีผู้หญิงจำนวนน้อยนิดที่เขาจีบไม่ติด

จินเซียวข่ายกล่าว “หลิ่วอวี่เจ๋อเกิดใจป๊อดขึ้นมาครับเลยไม่กล้าตามจีบ เขาไปชิมกาแฟที่ร้านกาแฟของเจ้าหล่อน แล้วแปะสติ๊กเกอร์กากบาทยอมแพ้เอง นี่เป็นผู้หญิงคนเดียวที่จัดการพวกเราทุกคนได้อย่างราบคาบตั้งแต่มีกลุ่มของพวกเรามา! ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ!”

ถุย!

เย่เฉินถ่มน้ำลายใส่หน้าจินเซียวข่าย เพราะเมื่อครู่คนถ่มน้ำลายครบร้อยคนแล้ว เขายังไม่ได้ถ่มน้ำลายใส่อีกฝ่ายเลย

เย่เฉินกล่าว “อะไรคือแค่คนเดียวเท่านั้น? ฉินเสี่ยวตั่วก็เหมือนกัน! คุณคิดว่าหลิ่วอวี่เจ๋อได้นอนกับหล่อนหรือไง? ชาติหน้าก็อย่าหวังว่าจะได้แตะต้องฉินเสี่ยวตั่ว!”

“ครับๆ ผมผิดไปแล้ว” จินเซียวข่ายโดนน้ำลายถ่มใส่หน้า คิดไม่ถึงว่าจะไม่รู้สึกเสียหน้าแต่อย่างใด เขารีบเอามือปาดหน้าลวกๆ แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ดูไปแล้วสาเหตุที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงมากที่สุดก็คือโดนถ่มน้ำลายใส่หน้ามากๆ เข้าก็ไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไป

และในตอนนี้เองจู่ๆ หม่าหนานก็กล่าวขึ้นมา “ถึงแม้ว่าหลิ่วอวี่เจ๋อจะเป็นฝ่ายขอยอมแพ้ ไม่กล้าตามจีบ แต่ว่าเขาคุยกับหล่อนถูกคอมากทีเดียว เขาเลยได้ข้อมูลที่มีประโยชน์อย่างมากกลับมาด้วย!”

“ข้อมูลอะไร?” เย่เฉินถาม

หม่าหนานและจินเซียวข่ายประสานเสียง “ผู้หญิงคนนั้นไม่มีสามี!”