เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 237

เย่เฉินตกตะลึงอย่างมาก ตั้งแต่เขาเจอเถ้าแก่ร้านกาแฟเขาก็สงสัยมาตลอดว่าสามีของหล่อนคือใคร

ตอนแรกๆ เย่เฉินยังสงสัยว่าสามีของหล่อนคือเย่เซวียนพี่ชายคนที่สองของเขา แต่ว่าหญิงสาวกลับเป็นคนปฏิเสธจากปากตัวเอง

ดังนั้นเย่เฉินถึงได้รู้สึกว่าหญิงสาวอาจจะเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ ที่มีลูกมีสามีแล้ว

แต่จินเซียวข่ายกลับบอกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีสามี?

“ไม่มีสามีแปลว่าอะไร? หย่าแล้ว หรือม่าย?” เย่เฉิสถาม

จินเซียวข่ายส่ายหน้า “พวกเราเองก็ไม่รู้แน่ชัดหรอกครับ แต่หลังจากที่หลิ่วอวี่เจ่อกลับมาแล้วก็ดูเสียใจมากเลยเขาเอาแต่บอกว่า ถ้ารู้ว่าจะได้เจอหล่อนคงไม่แต่งงานกับหวังเจียเหยาแล้ว แแถมยังบอกว่าผู้หญิงคนนี้ถึงจะเป็นคนที่คู่ควรกับเขา”

หม่าหนานเองก็กล่าวว่า “จริงด้วย ตอนนี้หลิ่วอวี่เจ๋อก็แต่งงานแล้ว ดังนั้นถึงไม่กล้าไปจีบหล่อน อย่างไรเสียพื้นเพครอบครัวของผู้หญิงคนนั้นก็เจ๋งมาก หากว่ารู้ว่าเขาคั่วหล่อนระหว่างแต่งงานตระกูลหลิ่วน่าจะโดนเล่นงานแน่”

เย่เฉินเองก็ประหลาดใจมากทีเดียว ถึงหลิ่วอวี่เจ๋อจะเคยคบหากับสาวๆ สวยๆ เป็นจำนวนมาก คนที่ทำให้เขาเสียดายได้ เห็นจะมีแต่ผู้หญิงคนนี้คนเดียว แปลว่าหล่อนคงจะมีเสน่ห์มากจริงๆ

เย่เฉินจึงยิ่งสงสัยในตัวผู้หญิงคนนี้มากขึ้นกว่าเดิม

“เอาล่ะ พวกคุณกลับไปกันได้แล้ว ต่อไปก็อย่าไปทำเรื่องไร้สาระแบบนี้อีกล่ะ ไม่อย่างนั้นคราวหน้าจะให้คนพันคนมาถ่มน้ำลายใส่อีก!”

เย่เฉินเตือนทั้งสองคนนั้น

“ครับ ต่อไปพวกเราไม่กล้าทำแบบนั้นแล้ว”

จินเซียวข่ายและหม่าหนานรีบลุกขึ้นแล้วลนลานเดินออกจากฟิตเนสไป

คุณชายที่แสนร่ำรวยแห่งเทียนไห่ยังไม่เคยขายหน้าเท่าวันนี้ด้วยซ้ำตั้งแต่เกิดมา

หลังจากที่ทั้งสองคนไปแล้ว หลิวเจิ้งคุนก็สาวเท้าขึ้นไปด้านหน้าแล้วถาม “สอนเจ้าเด็กสองคนนั่นแล้ว ส่วนอีกสามคน คุณชายจะไปสั่งสอนพวกเขาไหมครับ?”

เย่เฉินมองเวลาแล้วกล่าว “พวกสารเลวอย่างพวกเขายังไม่มีสิทธิ์ให้ฉันไปสั่งสอนด้วยตัวเอง นายส่งคนไปสั่งสอนพวกเขาสักหน่อยก็ได้ ตอนนี้นายพาคนไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย”

“ครับ!” หลิวเจิ้งคุนรับคำเสียงแข็งขัน

เย่เฉินคุยกับเถ้าแก่หลี่อีกเล็กน้อย เถ้าแก่หลี่ส่งบัตรสมาชิก VIP ตลอดชีพให้เขาบอกว่าให้เย่เฉินมาใช้บริการที่นี่ได้ตลอดเวลา

เมื่อเดินออกจากฟิตเนสแล้ว เย่เฉินก็นั่งรถเดินทางไปที่ร้านกาแฟซือเฉิน ที่เขตนอกเหมืองเทียนไห่

เย่เฉินอยากจะพบผู้หญิงคนนี้อย่างมาก!

ที่เจอหล่อนก่อนหน้านี้รู้สึกว่าหล่อนเป็นคนใสซื่อ ใบหน้างดงามปานเตียวเสี้ยน แต่ตอนนี้พอรู้ว่าหล่อนเป็นลูกสาวของตระกูลใหญ่โตรู้สึกว่าไม่เหมือนคนทั่วๆ ไป

ลูกสาวเศรษฐีอย่างหล่อนทำไมถึงได้ระหกระเห่เร่ร่อนมาเปิดร้านกาแฟเล็กๆ ที่นอกเมืองได้นะ?

จากการคาดการณ์ของเย่เฉิน ผู้หญิงคนนี้จะเปิดร้านที่แพงที่สุดในเทียนไห่สักร้อยแห่งก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร

เย่เฉินผลักประตูร้านกาแฟด้วยความสงสัยระคนประหลาดใจ

เย่เฉินเดินเข้ามาภายในร้านเพียงคนเดียว โดยที่หลิวเจิ้งคุนและลูกน้องหลายคนต่างก็ซ่อนตัวอยู่ด้านนอก

กรุ๊งกริ๊ง…

เสียงโมบายสไตล์ญี่ปุ่นที่แขวนไว้บนประตู เพื่อส่งสัญญาณบอกเจ้าของร้านว่ามีแขกมาถึง

ในร้านกาแฟยังคงไม่มีแขก มีเพียงหญิงสาวและลูกสาวของหล่อนเหมือนเดิม

“ครั้งแรกที่มาก็ไม่มีแขก ครั้งที่สองก็ยังไม่มีแขก ครั้งที่สามมาก็ยังไม่มีแขกเหมือนเดิม”

เย่เฉินเพิ่งจะตระหนักได้ว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

ต่อให้ที่นี่คือชานเมือง ต่อให้กาแฟที่นี่จะแพงมาก แก้วละร้อยก็เถอะ