เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 242

หลิ่วหย่วนหางมาที่งานแถลงข่าวด้วยตัวเอง เพื่อขอโทษสาธารณะชนและฉินหงเหยียน อีกทั้งยังประกาศกับทุกคนว่าถึงแม้หลิ่วอวี่เจ๋อจะเป็นหลานชายเขาแต่ไม่ได้มีตำแหน่งในบริษัทเอ็กซ์เพรสชุนเฟิงแต่อย่างใด

เรื่องนี้เองไม่ได้เกี่ยวข้องกับการแข่งขันทางธุรกิจระหว่างไป๋ลี่และชุนเฟิงแม้แต่น้อย หวังว่าทางสื่อและคนอื่นๆ จะไม่คาดเดากันไปเรื่อยเปื่อย

ทว่าการชี้แจงของหลิ่วหย่วนหางก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไร

ในระยะเวลาหนึ่งเดือนต่อมา ราคาหุ้นของบริษัทเอ็กซ์เพรสชุนเฟิงร่วงระเนระนาด จนท้ายที่สุดแล้วมูลค่าตลาดเหลือแค่ห้าหมื่นล้าน

จากลูกพี่ในสายงานขนส่งในประเทศกลายเป็นแค่ธุรกิจที่มีมูลค่าเหลือเพียงแค่ครึ่งเดียวของไป๋ลี่ที่เป็นบริษัทขนาดรองลงมา

วันที่ 25 เดือนธันวาคม เป็นวันคริสมาสต์อันเป็นเทศกาลที่มีชื่อเสียงโด่งดังของทางยุโรป และเริ่มเป็นที่นิยมของในประเทศเช่นกัน

หลิ่วอวี่เจ๋อซื้อของขวัญให้หวังเจียเหยา ทว่าภรรยากลับไม่สนใจเรื่องของขวัญแต่อย่างใด

หวังเจียเหยาถาม “อวี่เจ๋อ ทำไมราคาหุ้นของบริษัทร่วงจนไม่ยอมขึ้นเลยล่ะ? ปู่ของนายเก่งมากไม่ใช่หรือไง? ทำไมถึงไม่มีวิธีแก้ไขอะไรเลยล่ะ? ตอนนี้ชุนเฟิงก็กลายเป็นบริษัทขนส่งขนาดรองแล้ว เพื่อนฉันน่ะไม่ใช้ชุนเฟิงส่งของกันแล้ว”

หวังเจียเหยาสนใจสถานการณ์ของบริษัทตระกูลหลิ่วมากกว่าของขวัญชิ้นน้อยๆ นี่อย่างเห็นได้ชัด

หลิ่วอวี่เจ๋อโทรมกว่าเมื่อหลายเดือนก่อนมาก ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยไรหนวดเครา เห็นได้ชัดว่าไม่ได้จัดการมาหลายวัน

“สบายใจเถอะ เจียเหยาปีหน้าชุนเฟิงเราต้องกลับมาผงาดแน่ ตอนนี้ปู่ของผมกำลังจัดการพวกผู้บริหารใหม่อยู่ อีกทั้งยังได้ตกลงร่วมมือกับบริษัทต่างๆ เป็นจำนวนมาก ราคาหุ้นในปีหน้าจะต้องเด้งกลับมามีราคาเท่าเดิมแน่”

หลิ่วอวี่เจ๋อรับรองกับภรรยา

“หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ”

หวังเจียเหยากล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

ท่าทีของหญิงสาวที่มีต่อหลิ่วอวี่เจ๋อนั้นนับวันแย่ลงไปทุกทีตามการตกอับของตระกูลหลิ่ว

ตอนนี้ตระกูลหลิ่วมีมูลค่าทรัพย์สินเหลือเพียงห้าหมื่นล้าน ตระกูลหลิ่วมีลูกชายสองคน ถ้าหารๆ กันแล้ว หลิ่วอวี่เจ๋อจะได้เงินมาแค่สองหมื่นล้านเท่านั้น

แต่จากการขยายตัวของธุรกิจในครึ่งปีนี้ของตระกูลหวัง ทำให้ทรัพย์สินของตระกูลหวังของเจ้าหล่อนเกือบจะไปแตะสองหมื่นล้านแล้ว!

พอเปรียบเทียบกันแบบนี้ ตระกูลหวังของหล่อนก็สูสีกับตระกูลหลิ่วอยู่เหมือนกัน แล้วหวังเจียเหยาจะต้องอาลัยอาวรณ์หลิ่วอวี่เจ๋อไปทำไม?

“เอ่อ เจียเหยา เทศกาลคริสมาสต์ปีนี้ พวกเสี่ยวหม่าเขาจะจัดงานเลี้ยง ผมมีเรื่องจะคุยกับพวกเขาพอดี วันนี้ผมไม่กลับบ้านนะครับ”

หลิ่วอวี่เจ๋อสวมเสื้อโค้ทเตรียมตัวจะออกบ้าน

หวังเจียเหยาขมวดคิ้วแล้วกล่าวอย่างไม่พอใจ “วันคริสมาสต์นายยังไม่อยู่บ้านเป็นเพื่อนฉัน! ฉันตั้งท้องมาตั้งนาน นายดูแลฉันกี่ครั้งเชียว? ผัวแบบนายนี่ใช้ได้ที่ไหนกัน?”

หลิ่วอวี่เจ๋อคิดในใจว่าเด็กในท้องไม่ใช่ของฉันสักหน่อน ทำไมฉันต้องมาคอยดูแลคุณที่นี่ด้วย ไปหาเย่เฉินให้มาดูแลสิ!

ทว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงความคิดเท่านั้น หลิ่วอวี่เจ๋อกล่าวอย่างอ่อนโยน “แม่คุณก็อยู่ด้วยไม่ใช่เหรอครับ มีแม่คอยดูแลคุณ ผมเองก็สบายใจ”

ซูหลานมารดาของหวังเจียเหยา ย้ายมาพำนักที่นี่เป็นระยะเวลานานแล้วเพื่อดูแลลูกสาวที่กำลังตั้งครรภ์

หวังเจียเหยาพึมพำ “แม่ของฉัน แม่ของฉัน ไม่เห็นว่าแม่นายจะมาดูแลฉันบ้าง”

หลิ่วอวี่เจ๋อหัวเราะ “เอ่อ ผมไปก่อนนะครับ สุขสันต์วันคริสมาสต์ครับผม”

เพิ่งจะพ้นประตูไป หลิ่วอวี่เจ๋อก็พึมพำเช่นกัน “ให้แม่ฉันมาดูแลมารหัวขนในท้องเธอกับเย่เฉินเนี่ยนะ! หวังเจียเหยาเธอไม่คู่ควร”

หวังเจียเหยาเพิ่งเดินออกจากบ้าน ซูหลานมารดาของหญิงสาวก็เดินลงมาด้านล่าง เมื่อเห็นลูกสาวสีหน้าไม่สดใสก็เอ่ยถาม

“เป็นอะไรไปจ้ะลูกรัก ทะเลาะกับหลิ่วอวี่เจ๋ออีกแล้วเหรอ? อย่าเอาแต่ทะเลาะกับเขาสิ ยอมๆ เขาหน่อย”