เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 250

ระหว่างที่รอฉินหงเหยียน ก็มีผู้ชายหลายคนเป็นฝ่ายเดินมาคุยกับเย่เฉินก่อน พวกเขาเป็นผู้ชายที่มีภรรยากำลังตั้งท้อง

แต่ความสุขของการได้เป็นพ่อคนกระจายอยู่เต็มใบหน้าพวกเขา พวกเขาไม่จำเป็นต้องตรวจ DNA กับลูกของตนเองเพราะาพวกเขาเชื่ออย่างเต็มหัวใจว่าเด็กๆ เป็นลูกเขา

นั่นสิคนทั่วไปไหนเลยจะเจอเรื่องราวโหดร้ายบ้าบอแบบนี้?

แต่งงานกับผู้หญิงที่หน้าสะสวยเป็นที่หมายปองของชายหนุ่มมากมายอย่างหวังเจียเหยา ก็กำหนดแล้วว่าเขาจะต้องเจอกับผ่านความทุกข์ยาก

ฉินหงเหยียนตามมาที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว หญิงสาวมาพบเขาในพื้นที่สูบบุหรี่ แล้วกำชับให้เขารอหล่อนที่นี่ หล่อนจะไปเองคนเดียว

ฉินหงเหยียนก็ซื้อผลไม้ตระกร้าใหญ่และอาหารเสริมไปฝากอีกฝ่ายเหมือนเย่เฉิน หล่อนถือมันไปที่ห้องพัก VIP ของหวังเจียเหยา

ห้องพักผู้ป่วยนั้นก็ยังมีรปภ. เฝ้าอยู่สองคนเหมือนเดิม ถึงไม่ใช่สองคนก่อนหน้าอต่ก็ยังพูดไม่รู้เรื่องเหมือนเดิม

“ชื่ออะไร ทำงานบริษัทไหน” รปภ. ที่เฝ้าอยู่เห็นเรือนร่างที่โดดเด่นของฉินหงเหยียนกล่าวถามเสียงเรียบ

ฉินหงเหยียนตอบกลับอย่างวางมาด “ฉินหงเหยียน ประธานบริษัทไป๋ลี่!”

บอดี้การ์ดสองคนหน้าถอดสีทันที!

“ประ…ประธานบริษัทไป๋ลี่? คุณ…คุณฉิน?”

ประธานบริษัทไป๋ลี่ถือเป็นคนในระดับเดียวกับหลิ่วอวี่เจ๋อเจ้านายของพวกเขา อีกทั้งชื่อเสียงและราคาหุ้นในตอนนี้ของไป๋ลี่นั้นอยู่เหนือกว่าชุนเฟิงเสียอีก!

บอดี้การ์ดค้อมตัวลงอย่างนอบน้อม “คุณฉินเชิญด้านใน…”

ฉินหงเหยียนถือของเดินเข้าไปด้านใน

“อ้าว พี่หงเหยียนมา!”

เมื่อเห็นฉินหงเหยียนแล้ว หลิ่วอวี่เจ๋อก็รีบร้อนเดินมาต้อนรับหญิงสาว “พี่หงเหยียน พี่ทำงานยุ่งตัวเป็นเกลียว แต่ยังมีเวลามาเยี่ยมภรรยาผม แล้วยังหอบของขวัญมาให้อีก ผลไม้พวกนี้ดูแล้วน่าจะอร่อย ส่งมาให้ผมเถอะครับ”

ฉินหงเหยียนส่งตระกร้าผลไม้และอาหารสุขภาพให้หลิ่วอวี่เจ๋อแล้วจึงเดินไปหาฉินหงเหยียยน

“พี่หงเหยียน” หวังเจียเหยาทักทายฉินหงเหยียนอย่างว่าง่าย

“น้องเจียเหยา” ฉินหงเหยียนเองก็เรียกอีกฝ่ายอย่างสนิทสนม

หากพูดเรื่องความสามารถในระดับในการพูดจาแบบเป็นมารยาทของพวกผู้หญิงนั้น หวังเจียเหยายังห่างจากฉินหงเหยียนอีกหลายขุม

“น้องเจียเหยา เป็นยังไงบ้าง?” ฉินหงเหยียนเลือกจะแสดงความเป็นห่วงหวังเจียเหยาก่อน

อีกฝ่ายกล่าวพลางยิ้ม “ดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณนะคะพี่หงเหยียนที่เป็นห่วง”

ฉินหงเหยียนปรายตามองคู่แฝดเล็กน้อยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “เด็กสองคนนี้น่ารักจริงๆ โตขึ้นมาต้องเป็นหนุ่มหล่อสาวสวยแน่นอนเลลย”

หวังเจียเหยาเชื่อมั่นในรูปลักษณ์ของลูกแฝดของตัวเองอย่างมากเช่นกัน

เมื่อคุยกันเรื่อยเปื่อยเล็กน้อย ฉินหงเหยียนกล่าว “ที่จริงที่ฉันมาครั้งนี้เพราะเพราะอยากจะมาดูคุณกับเด็กๆ สองเพราะมีเรื่องอยากจะขอให้ช่วยหน่อย”

“ช่วยอะไรคะ?” หวังเจียเหยาถาม

ฉินหงเหยียนกล่าว “พอจะให้เด็กๆ ตรวจ DNA กับเย่เฉินได้ไหม?”

หวังเจียเหยาเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าฉินหงเหยียนมาเพื่อเย่เฉิน

สีหน้าหวังเจียเหยาเปลี่ยนไปทันที “ไม่ได้!”

ฉินหงเหยียนคิดไม่ถึงว่าหวังเจียเหยาจะแน่วแน่ขนาดนี้จึงกล่าวว่า “น้องเจียเหยาคิดว่าเด็กๆ ยังเล็กเกินไปเลยไม่อยากทำตอนนี้ใช่ไหม? เรารอไปอีกสักพัก สักสัปดาห์หนึ่งดีไหม? หรือว่าสักครึ่งเดือนดีล่ะ? คุณเลือกมาเลยอย่างน้อยๆ เย่เฉินจะได้มีความหวังบ้าง”

แต่หวังเจียเหยากลับแน่วแน่ไม่เปลี่ยนใจ “ฉันไม่มีทางให้ลูกของฉันตรวจ DNA กับเย่เฉินหรอกค่ะ ไม่มีวัน!”

“เพราะอะไร?” ฉินหงเหยียนถาม

หวังเจียเหยาตอบอย่างตรงไปตรงมา “ก็เพราะว่ามันไม่มีความหมายอะไร! ถึงจะตรวจแล้วผลออกมาว่าเด็กเป็นลูกเขาแล้วมันจะทำไม? เด็กๆ จะได้รับมรดกของตระกูลเย่เหรอคะ? พอสุดท้ายคนเลี้ยงก็ยังต้องเป็นฉันกับอวี่เจ๋อไม่ใช่เหรอคะ?”

ฉินหงเหยียนคิดน้อยๆ แล้วกล่าว “หรือไม่อย่างนั้นถ้าผลตรวจออกมาว่าเด็กๆ เป็นลูกของเย่เฉิน ฉันยินดีจ่ายค่าเลี้ยงดูให้ร้อยล้านดีไหม?”

ร้อยล้าน!

หวังเจียเหยาและหลิ่วอวี่เจ๋อต่างก็นิ่งชะงักไป ฉินหงเหยียนที่เป็นแฟนสาวของเขาจะใจกว้างเกินไปหรือเปล่า?