เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 257

“สวี่ฉู่หมิง คุณหมายความว่ายังไง? ทำไมผู้หญิงคนอื่นแต่งงานกับเย่เฉินได้ แล้วฉันแต่งไม่ได้? หรือเพราะคุณเคยรับเลี้ยงฉันมาสามปีเหรอ? หรือว่า… คุณอยากจะใช้รูปในอดีตพวกนั้นมาขู่ฉัน?”

ตอนที่ฉินหงเหยียนคบหากับสวี่ฉู่หมิงนั้น ยังเป็นแค่ผู้หญิงใสซื่อ ไม่ได้มีพิษภัยอะไร

ดังนั้นเขาจึงมีสิ่งของจำนวนมากที่น่าจะสามารถใช้ข่มขู่หล่อนได้ในตอนนี้

ทว่าหลังจากที่อีกฝ่ายได้ยินข้อสันนิษฐานของเจ้าหล่อนก็ยิ่งโมโหกว่าเดิม

“หงเหยียน! ฉันเป็นเพื่อนสนิทพ่อเธอ! ฉันเป็นญาติเธอนะ! เธออย่าคิดกับฉันให้มันน่าเกลียดขนาดนั้นได้ไหม”

ที่จริงแล้วในใจฉินหงเหยียนเองก็คิดว่าอีกฝ่ายไม่น่าจะเป็นคนสารเลวขนาดนั้น

อย่างไรเสียสวี่ฉู่หมิงเองก็อายุปาเข้าไปห้าสิบแล้ว แถมยังเป็นประธานบริษัทมูลค่าหลายแสนล้าน

ถ้าหากไม่ได้ครอบครองใครสักคนก็ควรจะปล่อยมือไปเสียดีกว่า ไม่ต้องใช้วิธีต่ำต้อยแบบนี้มารั้งกันเอาไว้

“งั้นเป็นเพราะสาเหตุอะไร?” ฉินหงเหยียนเองก็เริ่มประหลาดใจ

แต่ว่าวี่ฉู่หมิงเองก็ไม่ได้บอกเหตุผลหล่อนตรงๆ “สาเหตุเพราะอะไรนั้น เธอมาหาฉันแล้วฉันจะบอกเธอต่อหน้า”

ฉินหงเหยียนขมวดคิ้ว สงสัยว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ถึงพูดในโทรศัพท์ไม่ได้ ต้องให้ฉินหงเหยียนไปพบเขาแล้วเขาถึงจะยอมพูด

จากที่รู้จักอีกฝ่ายมานาน หญิงสาวรู้ดีอย่างยิ่งว่าสวี่ฉู่หมิงคนนี้ไม่ได้กำลังพูดเรื่อยเปื่อย แต่จะต้องมีเรื่องสำคัญอะไรแน่เขาถึงได้พูดแบบนี้

ฉินหงเหยียนครุ่ยคิดแล้วกล่าว “ช่วงนี้ฉันไปไม่ได้ อีกสัปดาห์ก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันขอดูก่อนแล้วจะบินไปหา”

สัปดาห์นี้เป็นช่วงที่เย่เฉินรอผลตรวจ DNA ฉิงหงเหยียนรู้ว่าในช่วงสัปดาห์นี้เย่เฉินคงจะทรมานมาก หล่อนอยาจะอยู่ที่เทียนไห่เป็นเพื่อนเขา

สวี่ฉู่หมิงกล่าว “ดี งั้นสัปดาห์หน้า แต่ว่าฉันเตือนเธอไว้ก่อนนะก่อนจะมาพบกัน ห้ามจดทะเบียนกับเย่เฉินเด็ดขาด แล้วอย่าเพิ่งคิดเรื่องจัดงานหมั้นอะไรทั้งนั้นเข้าใจไหม?”

ฉินหงเหยียนรู้ดีว่าก่อนที่ผล DNA จะออกเย่เฉินคงไม่มีกะจิตกะใจจะไปทำเรื่องจดทะเบียนอะไรกับตนเอง

ดังนั้นหล่อนจึงตอบรับ “ได้!”

……

หวังเจียเหยาที่เพิ่งกลับมาถึงบ้าน ก็ไม่ได้มีอารมณ์จะกล่อมลูก แต่ดื่มน้ำไม่หยุด

ดื่มน้ำแก้วโตจนหมดแก้วเสียด้วย

ซูหลานเองเห็นท่าทางของหวังเจียเหยาผิดปกติจึงถามอย่างห่วงใย “ลูกรัก ลูกบอกแม่มาจริงๆ เด็กสองคนไมใช่ลูกเย่เฉินใช่ไหม?”

หวังเจียเหยาปฏิเสธทันควัน “แม่คะ แม่พูดอะไร เด็กๆ เป็นลูกเย่เฉิน! เป็นสายเลือดตระกูลเย่แน่ๆ”

ซูหลานถึงได้ผ่อนลมหายอย่างโล่งอก “งั้นก็ดี ฮ่าๆ ตระกูลหวังเราชักจะรุ่งเรืองใหญ่แล้ว มีเด็กแฝดตระกูลเย่คู่นี้ เจียเหยาชีวิตนี้ลูกไม่ต้องห่วงเรื่องเงินอีกแล้ว”

……

อีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา ฉินหงเหยียนยังคงไปทำงานตามปกติ แล้วยังสานต่อแผนการ ‘พนักงานส่งของหญิงจากต่างประเทศ’ ของเย่เฉินต่อ

ส่วนเย่เฉินเองก็สร้างตึกของเฉินเย่กรุ๊ปในเทียนไห่ โดยดีไซน์ของตัวตึกนั้นล้วนแต่ได้ทีมออกแบบระดับโลกมาออกแบบให้ หลังจากที่สร้างเสร็จแล้วจะต้องกลายเป็นตึกที่สวยที่สุดในเทียนไห่อย่างแน่นอน

แต่ถึงแม้เย่เฉินจะเป็นประธานบริษัท มีธุระปะปังมากมายให้ต้องสะสาง แต่เขากลับไม่มีอารมณ์จดจ่อกับการทำงาน

เขาทำงานไปแค่วันเดียวก็ยอมแพ้ไป เพราะว่าทั้งหัวเขาคิดแต่เรื่องตรวจ DNA

เขาจึงตัดใจอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านแทน

ใครจะรู้เสียงของหวังเจียเหยาก็ลอดออกมา “หลิ่วอวี่เจ๋อนายไปทำไม! ปู่นายสั่งให้เราหย่ากันแล้ว ฉันไม่ใช่สะใภ้ตระกูลนายแล้ว!”

ตั้งแต่ที่เย่เฉินไปป่วนงานเลี้ยงของเด็กแฝด แล้วหลิ่วหย่วนหางรู้เรื่องว่าเด็กไม่ใช่ลูกหลานชายตนเอง หลิ่วหย่วนหางก็สั่งให้พวกเขาหย่ากันทันที

ตอนนี้ทั้งสองคนยังไม่ได้ทำเรื่องหย่า แต่พวกเขาจะต้องหย่ากันแน่ๆ

หลิ่วอวี่เจ๋อไม่ได้รักหวังเจียเหยามากมาย ส่วนหวังเจียเหยาก็อยากกลับมาคบหากับเย่เฉิน

เย่เฉินประหลาดใจ “พวกคุณไม่รับหวังเจียเหยาเป็นสะใภ้แล้ว?”

หวังเจียเหยาเดินมาแล้วกล่าว “ใช่ เย่เฉิน ตระกูลหลิ่วสั่งให้ฉันหย่า ฉันไม่ใช่สะใภ้บ้านนี้แล้ว ไม่ใช่ภรรยาของหลิ่วอวี่เจ๋อแล้ว! รอทำเรื่องหย่าเสร็จฉันก็จะเป็นอิสระแล้ว!”

เย่เฉินถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ หวังเจียเหยาคนนี้เก่งจริงๆ แค่ระยะเวลาสองปีเท่านั้น หล่อนแต่งแล้วก็หย่า หย่าแล้วก็แต่งใหม่ พอแต่งใหม่ก็หย่าอีกที

แถมทุกชีวิตการสมรสก็สั้นจิ๋ว

แต่ว่าชีวิตสมรสระหว่างหวังเจียเหยาและหลิ่วอวี่เจ๋อ จะโทษหล่อนก็ไม่ได้

ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะเย่เฉินแฉหลิ่วอวี่เจ๋อ คาดว่าทั้งสองคนก็น่าจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

หวังเจียเหยาเป็นฝ่ายเอื้อมมือมาจูงมือเย่เฉินแล้วกล่าวด้วยเสียงอ่อนหวาน “เย่เฉิน หลังจากที่ผล DNA ออกมาแล้วว่าเด็กๆ เป็นลูกนาย เรากลับมาคบกันนะ”

หลิ่วอวี่เจ๋อเห็นทั้งสองคนสนิทสนมกันแบบนี้ต่อหน้าตัวเอง ก็หัวเสีย “หวังเจียเหยา! คุณยังไม่ได้ทำเรื่องหย่ากับผมนะ! ตอนนี้ผมยังเป็นสามีคุณอยู่! คุณจูงมือผู้ชายคนอื่นต่อหน้าผมเห็นผมตายไปแล้วหรือไง!”

ก่อนนี้หวังเจียเหยาเคยสวมเขาให้เขา ตอนนี้ทั้งสองคนหย่ากันไปแล้ว หวังเจียเหยาไม่สนใจความรู้สึกเขาหรอก

หวังเจียเหยากล่าว “เราหย่ากันแล้ว เงิน 30 ล้านที่บ้านนายแบ่งมายังไม่พอค่าเสื้อผ้ากระเป๋าของฉันเลย! ฉันนอนกับนายมาสิบเดือน ให้เงินฉันมาเท่านี้ยังมีหน้าจะให้ฉันเคารพนายเหรอ?”