เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 287
เย่เฉินกล่าวกับซือซือ “ซือซือ พ่อจะสอนคอร์ดแรกเป็นของหนู อาจจะยากนิดหน่อยนะ แต่ว่าเป็นคอร์ดที่พิเศษมากๆ เลยนะ”
ซือซือมองเย่เฉินด้วยแววตาแน่วแน่ “ซือซือไม่กลัวยากหรอกค่ะ”
เย่เฉินใช้มือขวากดคอร์ดบนแป้นเปียโน แล้วคอร์ด Fmaj7 ก็ดังขึ้น
เย่เฉินไม่ได้สอนคอร์ด F กับเด็กหญิง แต่สอนคอร์ด Fmaj7 ที่ซับซ้อนกว่า
เพราะในสายตาเย่เฉินนั้น คอร์ด F เป็นคอร์ดธของรรมดาเปรียบเสมือนลูกๆ ที่เกิดมาจากคู่ชีวิตของคู่รักธรรมดาๆ อย่างเขากับฉินหงเหยียนหรือไม่ก็กับหวังเจียเหยา เป็นลูกที่เกิดมาในความคาดการณ์ของเขา
แต่คอร์ด Fmaj7 มีโน้ต E หรือว่าโน้ตตัวมี ทำให้คอร์ดนี้แน่น และพิเศษมากขึ้น
เย่เฉินคิดว่านี่ถือว่าสีสันของซือซือ
ส่วนมือน้อยๆ ของซือซือยังไม่สามารถกดโน้ตทั้งสี่อย่าง F,A,C,E พร้อมๆ กันไม่ได้ ดังนั้นเย่เฉินเลยให้แม่หนูน้อยเล่นแยก
โดยกดโน้ต F,A,C,E ซ้ำไปมาไม่หยุด
จู่ๆ เย่เฉินก็เอ่ยปากถาม “ซือซือ คุณแม่ตั้งชื่อภาษาอังกฤษให้หนูหรือยัง?”
ซือซือส่ายหน้า
เย่เฉิรู้สึกว่าในเมื่อจู่ๆ ซือซือก็มีตัว E โผล่ออกมา ไม่อย่างนั้นก็ตั้งชื่อภาษาอังกฤษที่มีเริ่มต้นด้วยตัว E ก็แล้วกัน
ดังนั้นเย่เฉินก็เลยถามซือซือ “พ่อตั้งชื่อภาษาอังกฤษให้หนูดีไหม?”
ในฐานะที่เป็นลูกหลานตระกูลเย่จะต้องมีชื่อภาษาอังกฤษ เพราะตระกูลเย่มีหน้ามีตาในเวทีโลก ตอนนี้กำลังย้ายการลงทุนไปที่ประเทศอังกฤษ
ซือซือดีใจอย่างมาก “ได้ค่ะ”
เย่เฉินครุ่นคิดแล้วกล่าว “ซือซือชื่อภาษาอังกฤษของลูกคือ Eileen สะกดว่า E-I-L-E-E-N”
ซือซือฟังเสร็จก็กระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ วิ่งโร่ไปหาซูมู่ชิงที่สวนด้านนอกแล้วตะโกนอย่างดีใจ “คุณแม่คะ คุณแม่ หนูมีชื่อภาษาอังกฤษแล้วค่ะ หนูชื่อEileen! คุณพ่อตั้งให้หนู!”
……
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
บนโต๊ะอาหารสไตล์จีน เย่เฉินมองอาหารหลายจานที่วางบนโต๊ะก็ตอบตรงๆ “คุณหนูซู คุณวุ่นอยู่นานสองนาน แต่มีอาหารแค่สองจานเองเหรอเนี่ย?”
อาหารบนโต๊ะมีแค่อาหารจานผักเท่านั้น ไม่มีเนื้อด้วยซ้ำ และยังมีน้ำซุปอีกชาม และมีอาหารหลักเป็นข้าว
ซูมู่ชิงมีสีหน้าเก้อเขิน “ฉัน…ทำกับข้าวไม่ค่อยเป็น”
เย่เฉินชี้สาวใช้ที่อยู่ด้านนอก “แล้วหล่อนล่ะ?”
ซูมู่ชิงกล่าว “หล่อนก็ทำไม่ค่อยเป็นหรอก หน้าที่หลักๆ ของหล่อนก็คือช่วยฉันเลี้ยงลูกตอนที่ฉันเหนื่อยๆ ปกติแล้วฉันกินแต่อาหารเจเป็นหลัก เลยไม่ได้สนใจเรื่องกินเยอะแยะหรอก”
เย่เฉินส่ายหน้า “แต่ผมจะปล่อยให้ลูกสาวผมหิวไม่ได้ ผมจะไปทำอาหารให้ซือซือ!”
เมื่อมาถึงห้องครัวเขาก็เปิดตู้เย็น แล้วพบว่าวัตถุดิบในตู้ก็ไม่ได้มีนักหนา ดังนั้นเย่เฉินถึงได้โทรเรียกให้หลิวเจิ้งคุนเอาวัตถุดิบมาส่งให้
เย่เฉินทำอาหารท้องถิ่นของอวิ๋นโจวอย่าง ‘เนื้อก้อนอวิ๋นโจว’ โดยล้างหมูสามชั้นหั่นเป็นก้อนๆ ก่อนเป็นอันดับแรกหลังจากนั้นก็เติมเกลือ ซีอิ๊วขาว ซีอิ๊วดำและเหล้าจีนคลุกเคล้าให้เข้ากัน
หลังจากนั้นก็พักเอาไว้ครู่หนึ่ง
จากนั้นก็ใส่แป้งมันเทศปั้นให้เป็นก้อน หลังจากนั้นก็เอาไปนึ่งในหม้อ
“อร่อยไหม? ซือซือ?”
เย่เฉินมองซือซืออ้าปากกลืนก้อนเนื้อเป็นก้อนๆ เขาก็พออกพอใจอย่างมาก
“อร่อยค่ะ อร่อย! คุณพ่อทำกับข้าวอร่อยกว่าคุณแม่เยอะเลย! ต่อไปหนูอยากให้คุณพ่อทำอาหารให้หนูกินได้ไหมคะ!”
ซือซือดีใจจนกระโดดโลดเต้น
เย่เฉินไม่ได้ทำอาหารพวกนี้เป็นแค่จานเดียว แต่ยังทำปูผัดขี้เมาและแป้งโมจิผัดได้ด้วย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)