เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 301
เย่เฉินคว้าแขนของฉินเสี่ยวตั่ว แล้วถามด้วยท่าทีขึงขัง “เสี่ยวตั่ว พี่สาวคุณช่วงนี้ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”
ฉินเสี่ยวตั่วเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปมาของเย่เฉิน ทันใดนั้นเองก็ตกใจจนอ้าปากกว้าง
“อ๊าก! นายคงจะไม่คิดว่าพี่ฉันป่วยเป็นโรคอะไรร้ายแรงใช่ไหม? นายอย่าทำฉันกลัวสิ!”
ในละครทีวี พระเอกนางเอกที่รักกันมากมายจู่ๆ ก็เลิกกัน ส่วนมากเป็นเพราะคนหนึ่งป่วยหนักไม่อยากเป็นภาระอีกฝ่าย
ดังนั้นถึงได้จงใจบอกเลิกกัน อีกทั้งยังต้องทำทีไร้เยื่อใย ทั้งที่ความจริงแล้วยังรักอีกฝ่าย ไม่อยากให้อีกฝ่ายเสียใจ
เย่เฉินเพียงแต่เดามั่วๆ เท่านั้น เขาจึงปลอบ “เปล่าหรอก คุณอย่าเครียดเลย ผมแค่ถามไปเรื่อยเท่านั้นเอง”
ฉินเสี่ยวตั่วกล่าว “พี่สาวฉันไม่ได้ป่วยอะไร ไม่ได้ฉีดยา ไม่ได้กินยา แล้วก็ไม่ได้ไอ ไม่ได้ตัวร้อน เพียงแต่ดูเครียดๆ”
“แต่ถึงแม้ว่าหล่อนจะดูไม่ค่อยมีความสุข แต่มุ่งมั่นตั้งใจเรียนมากเลย!”
“เรียนเหรอ? เรียนอะไร?” เย่เฉินถามอย่างประหลาดใจ
ฉินเสี่ยวตั่วหัวเราะพลางเล่า “เรียนภาษาอังกฤษ ภาษาฝรั่งเศส แถมยังกลับไปเรียนมวยด้วย”
“ภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศส มวย?”
เย่เฉินไม่เข้าใจจริงๆ ว่าไอ้สิ่งที่ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกันพวกนี้ เกี่ยวข้องกันยังไงแล้วมันจะอธิบายอะไรได้
เย่เฉินมองไปที่ฉินเสี่ยวตั่วแล้วกล่าว “เสี่ยวตั่ว ผมสงสัยว่าที่พี่สาวคุณเลิกกับผมแล้วไปแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิงปุปปับแบบนี้ จะต้องมีเรื่องอะไรที่ลำบากใจแน่ๆ เลยไม่ได้บอกกับพวกเรา คุณจะต้องเข้าข้างผมนะ อย่าไปคิดว่าตาแก่นั่นเป็นคนดีอะไร เขาคิดมิดีมิร้ายกับพี่สาวคุณมานานแล้ว ไม่ได้เห็นพี่สาวคุณเป็นลูกเป็นหลานเฉยๆ”
ฉินเสี่ยวตั่วครุ่นคิด ถึงแม้ว่าหล่อนจะเคารพสวี่ฉู่หมิงเห็นเขาเป็นผู้อาวุโสมาตลอดเวลาที่ผ่านมาก็ตาม
แต่ว่าภรรยาของอีกฝ่ายยังจากไปไม่ถึงสองปี เขาก็แต่งงานกับฉินหงเหยียนที่เด็กกว่าเขาตั้งหลายปี หนำซ้ำยังเป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทด้วย ทำให้ฉินเสี่ยวตั่วไม่เข้าใจ
ฉินเสี่ยวตั่วมองเย่เฉินแล้วกล่าว “ก็ได้ ฉันเข้าข้างนาย! พี่สาวฉันไม่ให้ฉันติดต่อกับนาย ฉันเลยลบ WECHAT ของนายไปแล้ว แต่ฉันยังมีอีก WECHAT นายแอดฉันมา”
“ได้”
เย่เฉินสแกนอีก WECHAT ของฉินเสี่ยวตั่วแล้วกล่าว “เสี่ยวตั่ว คุณพาผมไปหาพี่สาวคุณตอนนี้เถอะ”
ฉินเสี่ยวตั่วปฏิเสธพัลวัน “ไม่ได้ พี่สาวฉันห้ามเราติดต่อกันแล้ว ถ้าฉันพานายไปเจอหล่อน พี่สาวฉันเอาฉันตายแน่”
เย่เฉินไม่อยากทำให้อีกฝ่ายลำบากใจ “ก็ได้ งั้นคุณกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผมหาวิธีไปเจอหล่อนเอง”
ฉินเสี่ยวตั่วหัวเราะคิกคัก “คืนนี้นายอยากจะแสดงหนังรักโรแมนติกเหรอ? ฉันจะรอนายที่บ้านนะ ฉันน่ะชอบดูฉากโรแมนติกพวกนี้ที่สุดเลย”
ฉินเสี่ยวตั่วสัมผัสได้ว่าคืนนี้เย่เฉินอาจจะต้องปีนหน้าต่างเพื่อมาพบหน้าฉินหงเหยียน
เย่เฉินยิ้มพลางลูบศีรษะฉินเสี่ยวตั่ว แล้วให้ซีกวาส่งหล่อนกลับ
หลังจากนั้นเย่เฉินก็เปลี่ยนชุดแล้วให้หลิวเจิ้งคุนหารถ Bently ในเมืองเสินเฉิงให้เขาสักคัน
เย่เฉินขับรถ Bently ไปที่วิลล่าอ้ายฉินไห่ซานจวง
ทว่าตอนที่ผ่านประตูใหญ่กลับเจอเข้ากับความยุ่งยากเล็กน้อย
ยามที่วิลล่าไม่ได้ปล่อยให้รถเย่เฉินผ่านเข้าไปในทันที แต่สอบถามเขาก่อนว่า “สอบถามหน่อยนะครับ คุณใช่เจ้าของวิลล่าในนี้หรือเปล่าครับ?”
หลิวเจิ้งคุนที่ประจำตำแหน่งคนขับรถกล่าว “ไม่ใช่ พวกเรามาพบลูกบ้านด้านใน”
ยามหน้าวิลล่ากล่าว “ต้องขอโทษด้วยนะครับ หมู่บ้านเราเป็นวิลล่าที่หรูหราที่สุดในเมืองเสินเฉิง เราไม่สามารถปล่อยให้คนที่ไม่ใช่ลูกบ้านเข้าหมู่บ้านได้ เพราะเหตุผลด้านความปลอดภัย ต้องขอโทษด้วยนะครับที่เราไม่สามารถปล่อยคุณเข้าด้านในหมู่บ้านได้”
หมู่บ้านเศรษฐีจำนวนมาก จะไม่ยอมปล่อยคนเข้ามาเพ่นพ่านให้หมู่บ้าน เรื่องนี้ก็ไม่ได้แปลกอะไร
หลิวเจิ้งคุนหันไปรายงานเย่เฉินที่นั่งอยู่ด้านหลัง “คุณชายเย่ ผมรู้จักเถ้าแก่คนหนึ่ง เขาอยู่ที่นี่พอดี เดี๋ยวผมโทรหาเขาให้เขามารับพวกเรา คุณชายรอสักครู่นะครับ”
“อ่อ” เย่เฉินพยักหน้ารับ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)