เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 302

สรุปบท ตอนที่ 302 ไถเงินเย่เฉิน!: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)

สรุปเนื้อหา ตอนที่ 302 ไถเงินเย่เฉิน! – เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) โดย Internet

บท ตอนที่ 302 ไถเงินเย่เฉิน! ของ เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) ในหมวดนิยายAction เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

ตอนที่ 302 ไถเงินเย่เฉิน!
ในเวลานี้ มียามอีกคนเดินมาที่ประตูแล้วชี้รถ Bently ของเย่เฉินและหลิวเจิ้งคุนพลางกล่าว “ถูกต้อง รถคันนี้เขาต้องเช่ามาแน่ๆ! ฉันเคยเห็นรถคันนี้ พวกเขาไม่ใช่เจ้าของรถ!”

ยามคนเมื่อครู่หัวเราะคิกคัก “อ้อ ที่แท้ยืมรถมาวางท่าเป็นคนรวยมาที่วิลล่าของเรา งั้นพวกเรายิ่งไม่สามารถปล่อยให้พวกคุณเข้ามาแล้วล่ะ””

หลิวเจิ้งคุนหัวเสีย “พวกแกพูดจาไร้สาระ!”

Bently ป้ายเมืองเสินเฉิงคันนี้ ไม่ใช่ของหลิวเจิ้งคุนจริงๆ แต่เป็นเพื่อนในท้องที่ที่เขารู้จัก

เพราะเขาและเย่เฉินนั่งเครื่องบินส่วนตัวเดินทางมาที่นี่ พวกเขาจึงไม่มีรถใช้ หลิวเจิ้งคุนย่อมต้องไหว้วานเพื่อนของเขาให้ส่งรถที่พอจะมีระดับให้เขา

แต่คิดไม่ถึงว่ายามเฝ้าประตูจะจำได้ แถมยังเยาะเย้ยพวกเขาว่ารวยปลอมอีกต่างหาก

ยามเฝ้าประตูหัวเราะคิกคัก “ไม่มีเงินซื้อวิลล่าก็ไปเถอะ อย่ามาขวางหน้าประตูวิลล่าเลย อีกเดี๋ยวเจ้าบ้านคนอื่นในหมู่บ้านน่าจะมาแล้ว”

หลิวเจิ้งคุนหัวเสียเขาเดินกลับมาที่รถแล้วกล่าวกับเย่เฉิน “คุณชายเย่ ผมขอยืมตุ้มหูเพชรของคุณชายหน่อยได้ไหมครับ?”

เย่เฉินพยักหน้ารับ หลิวเจิ้งคุนก็หยิบตุ้มหูเพชรนั้นขึ้นมาแล้วเดินไปหายามที่หน้าประตู “แหกตาของพวกแกดูให้ดีๆ นี่คือตุ้มหูเพชรราคาเจ็ดร้อยล้าน! แค่ตุ้มหูสองคู่นี้ก็มากเพียงพอจะซื้อวิลล่าเน่าๆ ของพวกแกได้หลายสิบหลังแล้ว”

เมื่อคุณอูที่อยู่ข้างๆ มองเห็นเข้า ตาก็เป็นประกายวิบวับ “สวรรค์ พี่คุน ตุ้มหูคู่นี้ใช่ Apollo กับ Artemis ที่เขาลือๆ กันหรือเปล่า? สมบัติที่ใครๆ ก็ลือถึงทำไมถึงอยู่ในมือคนในประเทศเราได้ล่ะ? พี่คุน ท่านที่นั่งคือใครเหรอครับ พี่คุนพอจะแนะนำให้ผมรู้จักได้ไหมครับ!”

คนทั่วไปที่พอจะมีความรู้อยู่บ้างเห็นตุ้มหูราคาเจ็ดร้อยล้านคู่นี้ คงจะลงไปกราบนานแล้ว

ทว่ายามกลับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “นี่หลอกกันใช่ไหม แค่ตุ้มหูเน่าๆ เท่านั้นเอง คุยโวว่าราคาเจ็ดร้อยล้านอะไรกัน ฮ่าๆ เห็นว่าพวกฉันไม่มีความรู้หรือไง?”

จริงด้วย ตุ้มหูคู่นี้แค่ดูก็รู้แล้วว่าเป็นของปลอม ราคาอย่างมากก็น่าจะแค่ 30 หยวน” ยามอีกคนกล่าว

หลิวเจิ้งคุนหงุดหงิดจนไม่รู้จะทำอย่างไร ให้พวกเขาดูของราคาแพงขนาดนี้ แต่เหมือนสีซอให้ควายฟัง!

หลิวเจิ้งคุนคืนตุ้มหูกลับไปแล้วตะคอกใส่ยาม “จะปล่อยให้พวกเราเข้าไปไหม ถ้าไม่ปล่อยให้เข้าไป ฉันจะซ้อมพวกแกแล้วนะ!”

“จะลงไม้ลงมือทำร้ายกันใช่ไหม? รีบแจ้งตำรวจเร็ว!” ยามยังไม่ยอดลดละ

และในเวลานี้เย่เฉินก็เดินลงมาจากรถ

บุคลิกภาพของเย่เฉิน ต่อให้เป็นช่วงกลางคืนคนก็ยังเห็นบุตลิกที่ไม่ธรรมดาของเขา!

“อาคุน ไม่จำเป็นต้องไปมีเรื่องกับพวกยามที่เฝ้าประตูหรอกนะ”

เย่เฉินขวางหลิวเจิ้งคุนเอาไว้

ในเมื่อต้องคุยกับพวกคนระดับล่างแล้วเหมือนคุยกับนกกับกา ก็หาตัวหัวหน้าพวกเขาก็พอ

“ลองไปสืบมาหน่อยว่าเจ้าของโครงการอ้ายฉินไห่ซานจวงคือใคร หาตัวหัวหน้าพวกเขาให้หน่อย” เย่เฉินสั่ง

“ครับ!”

หลิวเจิ้งคุนโทรไหว้วานเพื่อนทันทีหลังจากโทรติดแล้ว หลิวเจิ้งคุนก็รายงานกับเย่เฉินทันที “คุณเย่ครับ เจ้าของอ้ายฉิงไห่ซานจวงชือว่านเจิ้งหาว เป็นเถ้าแก่ในสายงานอสังหาริมทรัพย์ที่มีชื่อเสียงมากทีเดียวที่นี่ ผมเพิ่งบอกชื่อคุณเย่ไป เขากำลังรีบมา”

“อืม”

เมื่อว่านเจิ้งหาวคนนี้รู้กิตติศัพท์ของเย่เฉินและเย่เฉินกรุ๊ป ก็น่าจะง่ายแล้ว

หลิวเจิ้งคุนกล่าวกับยามสองคน “อีกเดี๋ยวเจ้านายพวกแกจะมา ฉันจะให้พวกแกก้มหัวขอโทษฉันต่อหน้าเจ้านาย!”

แต่ยามยังคงไม่มีท่าทีหวาดกลัว “เป็นกฎที่เบื้องบนกำหนดเอาไว้เอง พวกเราไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องขอโทษพวกนายด้วย?”

เย่เฉินเห็นท่าทางเชื่อมั่นในตัวเองของยามทั้งสองคน เหมือนว่าไม่กังวลใจเลยว่าจะตกงาน ก็แอบรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ

อีกทั้งถ้าหากมีแค่เจ้าของบ้านที่เข้าได้ แล้วทำไมเมื่อครู่ฉินเสี่ยวตั่วถึงเข้าไปได้ล่ะ?

ฉินเสี่ยวตั่วไม่ใช่เจ้าของบ้านเสียหน่อย เจ้าของบ้านที่นี่น่าจะมีแค่สวี่ฉู่หมิงคนเดียว

ในเมื่อหล่อนชอบอยู่ที่นี่ งั้นเย่เฉินก็จะซื้อวิลล่าที่นี่ให้หญิงสาว เพื่อที่อนาคตหญิงสาวจะได้อยู่ในวิลล่าที่เขาซื้อ ไม่ใช่วิลล่าของสวี่ฉู่หมิง

เย่เฉินจึงกล่าว “ถูกต้อง ผมกะจะซื้อวิลล่าที่นี่สักหลัง แต่ตอนนี้ผมมีเรื่องด่วนต้องเข้าไปพบคนด้านใน คุณให้ผมเข้าไปก่อนแล้วพรุ่งนี้ผมจะให้คนมาจัดการซื้อ”

เย่เฉินเป็นถึงเจ้าของบริษัทแสนล้านที่โด่งดัง วิลล่าราคาแค่ไม่กี่ล้านเขาย่อมซื้อได้สบายๆ

ตามหลักแล้วว่านเจิ้งหาวไม่มีเหตุผลที่ไม่ที่จะไม่เชื่อเย่เฉิน ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ไว้หน้าเขา

แต่ว่านเจิ้งหาวกลับหัวเราะเจ้าเล่ห์ “คุณเย่ คุณต้องซื้อก่อนนะครับถึงจะเข้าไปด้านในได้”

เย่เฉินและหลิวเจิ้งคุนชะงักไปทันที

หลิวเจิ้งคุนตะคอก “ว่านเจิ้งหาวแกหมายความว่ายังไง? หรือว่าแกสงสัยว่าคุณเย่จะไม่มีปัญญาซื้อวิลล่าที่นี่เหรอ? เชื่อไหมว่าฉันเบิกเงินสดห้าล้านออกมาโยนใส่หน้าแกได้เดี๋ยวนี้เลย!”

“อาคุน ห้ามเสียมารยาท” เย่เฉินตำหนิหลิวเจิ้งคุน

ความจริงแล้วเย่เฉินเองก็รู้สึกไม่พอใจในตัวว่านเจิ้งหาวเช่นกัน

เป็นคนรวยๆ เหมือนกัน วันนี้ว่านเจิ้งหาวมีโอกาสได้รู้จักกับเย่เฉิน อย่าว่าแต่เย่เฉินจะซื้อพรุ่งนี้เลย ต่อให้เย่เฉินจะไม่ซื้อ แต่เขาก็ควรจะพยายามทำให้เย่เฉินพอใจ

อย่างไรเสียในวงการธุรกิจนั้นมีเพื่อนเพิ่มมาหนึ่งคนก็ถือว่ามีหนทางให้เดินเพิ่มขึ้น

ว่านเจิ้งหาวหัวเราะคิกคัก “เชื่อสิครับ ผมเชื่ออยู่แล้ว เพียงแต่ว่าซื้อวิลล่าเพียงหลังเดียวคุณก็ยังเข้าไปไม่ได้”

“หมายความว่ายังไง?” เย่เฉินมีสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก

ว่านเจิ้งหาวกล่าว “ผมรู้ว่าคุณเย่มีเงิน คุณหม่าบอกแล้วว่าคุณเป็นเศรษฐีที่รวยที่สุดในประเทศนี้ บวกกับผมอยากจะก้าวเข้าในวงการเดลิเวิรี่และขนส่ง เอาแบบนี้แล้วกัน คุณซื้อวิลล่าอ้ายฉินไห่ซานจวงของผมก็ได้ แต่ผมไม่เอาเงิน ขอเป็นหุ้น 30% ของเฉินเย่กรุ๊ปแทนได้ไหม?”