เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 309

แต่ว่าเสียงนี้ไม่ใช่เสียงของฉินหงเหยียนแต่เป็นฉินเสี่ยวตั่วน้องสาวของหล่อน!

เย่เฉินที่เดิมกำลังดื่มด่ำกับความรู้สึกของการกอดหญิงอันเป็นที่รักหลังจากไม่ได้พบกันมานาน

แต่หลังจากได้ยินเสียงของฉินเสี่ยวตั่วแล้วก็รีบคลายอ้อมกอดลงอย่างรวดเร็ว ราวโดนของร้อน แล้ววถอยกรูดออกมา

โชคดีที่ในห้องไม่ได้เปิดไฟ จึงไม่เห็นความเก้อเขินในตอนนี้บนใบหน้าของเย่เฉิน

“เสี่ยว…เสี่ยว…เสี่ยวตั่ว?”

เย่เฉินเกิดติดอ่างขึ้นมา เมื่อครู่เกือบไปแล้วจริงๆ ถ้าหญิงสาวอุทาออกมาช้าไปเสียหน่อย เย่เฉินคงจะหอมหล่อนไปแล้ว

ถ้าฉินหงเหยียนมาเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า ก็คงจะอธิบายยากกว่าเดิม

เย่เฉินรีบร้อนเปิดไฟ เมื่อเห็นว่าเป็นฉินเสี่ยวตั่วก็กล่าวถาม “เสี่ยวตั่ว ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่? ที่นี่มันห้องพี่สาวคุณไม่ใช่เหรอ?”

เย่เฉินเกิดคลางแคลงใจขึ้นมาว่าว่านเจิ้งหาวกำลังหลอกลวงตนเองหรือไม่

คิดไม่ถึงว่าฉินเสี่ยวตั่วจะหน้าแดงก่ำ ไม่กล้าสบตามองเย่เฉินแล้วกล่าวอย่างเก้อเขินขึ้นมาแทน

“ก็เป็นห้องพี่สาวฉันนี่แหละ ฉันขึ้นมาเอาของ ตอนที่เพิ่งถึงห้องหล่อน จู่ๆ หล่อนก็สั่งให้ปิดไฟ ไฟมืดตึ๊ดตื๋อฉันมองไม่เห็นอะไร ไม่กล้าเดินไปเรื่อย ก็เลยมายืนอยู่ที่นี่”

เย่เฉินกล่าวว่า “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้”

หลังจากฉินเสี่ยวตั่วเห็นเย่เฉินแล้ว ทันใดนั้นเองก็หัเราะคิกคัก “เย่เฉิน นายนี่เก่งดีจริงๆ ติดไม่ถึงเลยว่าจะปีนหน้าต่างเพื่อแอบมาพบพี่ฉัน ฉันล่ะชอบละครบทนี้ของนายนะ!”

เย่เฉินส่ายหน้าแล้วถาม “พี่สาวคุณอยู่ไหน?”

ฉินเสี่ยวตั่วชี้ไปด้านนอก “อยู่ในห้องรับแขกชั้นหนึ่ง รีบไปขอให้พี่สาวฉันให้อภัยเถอะนะ ฉันจะรอข่าวดีของนาย เฮ้อ จะต้องเอาหมอนมาเพิ่มให้นายอีกใบหรือเปล่า? อีกเดี๋ยวถ้าพี่สาวฉันให้อภัยนาย ทั้งสองคนไม่ได้เจอหน้ากันมาตั้งนานขนาดนี้อดทนมานานขนาดนี้แล้วคงต้องนอนด้วยแน่เลย ฮ่าๆ ”

ฉินเสี่ยวตั่วแอบอมยิ้ม แม่หนูคนนี้ชอบกระเซ้าเย้าแหย่เย่เฉินเสมอ

เย่เฉินปรายตามองเตียงของฉินหงเหยียนพลางกล่าว “ไม่ต้องเอามาหรอกนะ อีกเดี๋ยวพอผมกับพี่สาวคุณคืนดีกันแล้ว พวกเราก็จะย้ายออกทันที ที่นี่เป็นบ้านของสวี่ฉู่หมิง ผมไม่อยากให้พวกคุณอยู่ที่นี่ จริงสิ เสี่ยวตั่ว ผมซื้อวิลล่าที่นี่หลายหลัง ผมกับหงเหยียนหลังหนึ่ง คุณหลังหนึ่ง”

พอได้ยินมาถึงตรงนี้แล้วฉินเสี่ยวตั่วก็ชะงักไป “นายพูดอะไรนะ? นายซื้อวิลล่าที่นี่ให้ฉันหลังหนึ่งเลยเหรอ?”

เย่เฉินยิ้มพลางผงกศีรษะรับ

“กรี๊ด!”

ฉินเสี่ยวตั่วมีท่าทีดีใจ แล้วโผเข้ากอดเย่เฉิน ถึงขนาดหอมแก้มอีกฝ่าย “ขอบคุณนะคะพี่เขย! พี่เขยจงเจริญ!”

เย่เฉินเก้อเขินอย่างมาก ถึงขนาดรีบเช็ดตำแหน่งบริเวณที่ฉินเสี่ยวตั่วจุมพิตหล่อน “ถ้าพี่สาวคุณเห็นเข้า เกรงว่าต่อให้ผมอธิบายทั้งคืนหล่อนก็คงไม่สนใจผม ”

ฉินเสี่ยวตั่วเองก็เป็นคนใจกว้างอย่างมาก “ฮ่าๆ ไม่เป็นอะไร ฉันล้างเครื่องสำอางแล้ว ไม่มีลิปสติก ลงไปเถอะ ไม่ต้องกลัว สู้ๆ!”

เย่เฉินเองก็สำรวจตัวเองผ่านทางกระจก เพื่อตรวจให้แน่ใจว่าไม่มีร่องรอยอะไร จึงเดินออกไปนอกห้อง