เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 324

ตอนที่ 324 คิดไม่ถึงว่าฆาตกรตัวจริงคือ!

คำพูดของชายคนนี้ทำให้เย่เฉินเกิดสนใจอย่างมาก!

หลายชั่วโมงก่อน มีคนจำนวนมากมาพบเขา แต่คนจำนวนมากล้วนแต่พูดเรื่องเรื่อยเปื่อย เหลวไหลเกินไปกว่าความเป็นจริงมาก กระทั่งเมื่อ 11 ปีก่อนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ยังไม่รู้แน่ชัดด้วยซ้ำ

แต่ชายฝรั่งวัย 50 คนนี้ไม่ใช่อย่างนั้น ทำไมเขาถึงใช้คำว่าเย่เฉินก็ตามสืบเรื่องนี้ด้วยเหรอ

นี่แปลว่าเขารู้ว่าเรื่องที่มีคนมาตามสืบเรื่องนี้ก่อนหน้านั้น!

ไม่แน่ว่าตอนนั้นคนที่ให้ข่าวกับสวี่ฉู่หมิงอาจจะเป็นเขาก็ด้วย!

เย่เฉินสนใจอีกฝ่ายทันที ในที่สุดก็น่าจะกลับไปทันขัดขวางงานแต่งงานของพวกเขาสองคนแน่นอน!

เย่เฉินกล่าวอย่างนับถือ “คุณผู้ชาย คุณรู้อะไรมาใช่ไหม? ถ้าหากว่าคุณให้เบาะแสที่มีประโยชน์ ผมจะให้เงินห้าสิบล้านฟรังค์กับคุณ ไม่ผิดคำพูดแน่นอน!”

ชายฝรั่งหัวเราะ เขาโบกมือขวาที่สวมนาฬิกา Van Cleef & Arpels เหมือนอยากจะแสดงให้อีกฝ่ายเห็นว่าเขาเองก็ฐานะมากเช่นกัน

เขาถือแก้วเหล้า แล้วยกขึ้นดื่มอึกใหญ่จากนั้นก็ย้อนนึกถึงอดีต “วันที่ 29 เดือนสิงหาคม เมื่อ 11 ปีก่อน ผมมาดื่มเหล้าที่นี่ ผมจำได้แม่นเลยเพราะวันนั้นคือวันเกิดผมืลูกสาวผมบินจาก Toulouse เพื่อมาหาผม ตอนใกล้เที่ยงคืนหล่อนถึงจะมาถึง แล้วอยากจะเซอร์ไพรส์ผม

หล่อนโทรหาผมถามว่าทำอะไรอยู่ ผมบอกว่าผมอยู่ที่บาร์ LEBALL หล่อนไปผมไปหาที่หน้าประตู พอออกไปก็เห็นหน้าหล่อนพอดี ผมดีใจมาก อยากจะวิ่งไปกอดหล่อน แต่หล่อนกลับนึกสนุกอะไรไม่รู้ใช้กล้องโซนี่ที่เพิ่งซื้อใหม่มาถ่ายรูปผม

ในรูปถ่ายนั้นบันทึกความตื่นเต้นที่ผมมีตอนเห็นหน้าลูกสาว ผมดื่มไปนิดหน่อย ยิ้มหน้าบาน กางแขนออกแล้วเดินตรงไปเหมือนอยากจะกอดหล่อน ว้า นั่นมันเป็นวินาทีที่ควรค่าให้จดจำ ผมไม่มีทางลืมสีหน้าในตอนนั้นของหล่อนเลย รูปถ่ายใบนั้นที่ลูกผมถ่าย ผมเก็บเอาไว้ เพราะไม่นานจากนั้นหล่อนก็เกิดรถชน แล้วไม่สามารถถ่ายภาพให้ผมได้อีกเลย”

พูดมาตั้งมาก ชายฝรั่งก็ดื่มเหล้าเข้าไปอึกใหญ่

เย่เฉินฟังเงียบๆ ก็เปิดปากเอ่ย “ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่ให้คุณเล่าเรื่องที่ไม่สบายใจ ผมขอซื้อภาพใบนั้นด้วยเงินจำนวนห้าสิบล้านฟรังค์”

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “คุณจะซื้อรูปภาพใบนั้นไปทำไม?”

เย่เฉินกล่าว “ถ้าหากว่าผมทายไม่ผิดล่ะก็ ภาพใบนั้นไม่น่าจะถ่ายได้แค่คุณ แต่น่าจะมีคนที่ผมตามหาด้วย”

ชายฝรั่งหัวเราะพลางพยักหน้ารับ “คุณนี่เป็นเด็กที่ฉลาดหลักแหลมจริงๆ เมื่อสิบปีก่อน มีชาวจีนมาหาข่าวเรื่องนี้ ภาพใบนี้ผมเลยก็อปปี้เอาไว้หนึ่งแผ่นแล้วส่งให้คนๆ นั้นแล้ว ทำไมล่ะ ยังหาตัวฆาตกรไม่เจอเหรอ? ดูแล้วฆาตกรคนนั้นเป็นน่าจะลึกลับมากทีเดียว”

ชายชาวจีนผู้นั้นที่ฝรั่งบอกว่าได้รูปภาพใบนั้นไปเมื่อสิบปีก่อนน่าจะเป็นสวี่ฉู่หมิง

สวี่ฉู่หมิงได้รับภาพถ่ายของฆาตกรเมื่อสิบปีก่อน หงเหยียนก็น่าจะรู้แล้ว แต่ว่าทำไมพวกเขาถึงเพิ่งนึกจะอยากแก้แค้นเอาในตอนนี้นะ?

“หรือว่าตัวตนของฆาาตกรคนนั้นลึกลับมากจริงๆ จนสวี่ฉู่หมิงสืบเป็นสิบปีก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร? คิดไม่ถึงว่าโลกนี้นอกจากตระกูลเย่ของเราแล้วจะยังมีคนลึกลับขนาดนี้อยู่อีก โลกนี้นี่มีพยัคฆ์ซ่อนตัวอยู่เยอะจริงๆ”

เย่เฉินเดาได้แล้วว่าสวี่ฉู่หมิงจะต้องเพิ่งมาสืบเจอว่าฆาตกรตัวจริงคือใครถึงได้เพิ่งบอกกับฉินหงเหยียน

เย่เฉินร้อนรน ถ้าไม่หาข่าวตั้งแต่ตอนนี้ เขาคงจะไปช่วยหญิงในดวงใจของเขาไม่ทันแล้ว

เขาจึงกล่าว“ผมขอรูปถ่ายนั้นได้ไหมครับ?”

ฝรังคนนั้นกลับส่ายหน้า “ผมชักจะสนใจเรื่องของคนตายไปแล้วสิ คุณต้องบอกผมก่อนว่าคุณเป็นใคร คนตายเป็นใครแล้วทำไมคุณต้องยอมควักเงินตั้งห้าสิบล้านมาสืบเรื่องนี้”

เย่เฉินคว้าแขนฉินเสี่ยวตั่วที่นั่งฟังภาษาฝรั่งเศสหน้าเหลอหลาเพราะไม่เข้าใจแล้วกล่าวต่อ “ผู้หญิงคนนี้คือลูกสาวของคนตาย เราเป็นคนในครอบครัวของเขา เราแค่อยากรู้ความจริง อยากล้างแค้นให้พ่อของเธอ!”

ฝรั่งคนนั้นอุทานด้วยความตกใจ “หล่อนเป็นลูกสาวของผู้ชายคนนั้นเหรอ?”

เห็นชายคนนั้นไม่เชื่อ เย่เฉินถึงกล่าวกับฉินเสี่ยวตั่ว “คุณมีรูปถ่ายคู่กับพ่อคุณไหม?”

หญิงสาวพยักหน้า พ่อแม่ของหล่อนตายไปนานแล้ว หล่อนเปลี่ยนมือถือมานับครั้งไม่ถ้วนแต่ว่ารูปของบิดาจะอยู่ในโทรศัพท์ทุกเครื่องที่มี

“รีบหาให้เจอเร็วๆ แล้วเอาให้เขาดู!” เย่เฉินเร่ง เขารอไม่ไหวแล้ว

“เร่งอะไรนักหนาเนี่ย”

ฉินเสี่ยวตั่วกดเปิดคลังภาพส่วนตัว ในคลังภาพส่วนตัวนั้นมีรูปหลายใบ ทว่าแค่มองผ่านๆ ก็จะพบว่ามีแต่รูปถ่ายขาอ่อนอะไรพวกนั้น

“แค่ก”

ฉินเสี่ยวตั่วเก้อเขิน ตอนตัวเองเบื่อๆ ชอบถ่ายรูปเรียวขาอยู่บ่อยๆ แล้วหล่อนก็ไม่กล้าเก็บภาพพวกนี้ไว้ในคลังภาพแต่จะถูกย้ายมาไว้ตรงนี้แทน

เย่เฉินรีบร้อนเสสายตา ไม่กล้ามองอีก

พลางคิดในใจว่าผู้หญิงสวยๆ พวกนี้วันๆ ทำอะไรกัน ในมือถือมีรูปเซลฟี่ก็ว่าเยอะแล้ว คิดไม่ถึงว่าในคลังภาพส่วนตัวจะมีรูปที่ทำให้ผู้ชายต้องหวั่นไหวแบบนี้อยู่ด้วย!