เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 335

ตอนที่ 335 ไปเมืองหลวง!

ไปเมืองหลวง!

ปู่ของเย่เฉินเคยเตือนเขา ว่าจะประมาทอิทธิพลของตระกูลซูในประเทศนี้ไม่ได้ ถ้าเย่เฉินไปเมืองหลวงชีวิตอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้ทุกเมื่อ!

แต่ว่าตอนนี้หลิวเจิ้งตุนและซีกวาโดนจับ อีกเดี๋ยวจะโดนจับขังตลอดชีวิตเย่เฉินไม่สามารถมองทั้งสองคนติดคุกได้

แล้วเย่เฉินตอนนี้เองก็โดนอายัดทรัพย์สิน ติดต่อคนในตระกูลไม่ได้ ดังนั้นทั้งเส้นสายและอิทธิพลไม่มีทางตระกูลซูได้เลย

นอกจากจะไปตระกูลซูเท่านั้น ก็ไม่มีหนทางอื่นจะช่วยเหลือซีกวาและหลิวเจิ้งตุน

ถึงแม้ว่าทั้งสองคนนั้นจะเป็นแค่ลูกน้องของเขาแต่เย่เฉินเห็นทั้งสองคนเป็นมากกว่านั้น เขาไม่อาจเห็นแก่ความสุขของเขาและฉินหงเหยียน แล้วทิ้งให้พวกเขาติดคุกไปตลอดชีวิตไม่ได้

เย่เฉินหันมองซูมู่หลินแล้วกล่าว “ได้ ผมจะไปเมืองหลวง เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมจะไปพบคุณปู่ของคุณด้วยตัวเอง!”

ใบหน้าซูมู่หลินแต้มรอยยิ้มบางๆ “ดีมาก งั้นฉันจะรอการมาถึงของคุณชายเย่! พวกเราไป!”

ซูมู่หลินพูดพลางโอบเอวหวังเจียเหยาเข้าลิฟต์ไป

ตอนที่ลิฟต์ใกล้จะปิด เย่เฉินก็ตะโกนใส่หวังเจียเหยา “หวังเจียเหยา คุณรีบถนอมเวลาที่จะได้อยู่กับลูกชายให้คุ้มค่าเถอะ ยังเหลือเวลาอีกนานในการหาผู้ชายนะ แต่ลูกน่ะไม่ได้อยู่กับคุณไปตลอดนะ”

เมื่อได้ยินเสียงเตือนของเย่เฉิน หวังเจียเหยาก็รีบร้อนกล่าว “เดี๋ยวฉันจะกลับอวิ๋น…”

หญิงสาวยังไม่ทันพูดจบลิฟต์ก็ปิดไป

หลังจากทั้งสองคนเดินไปแล้ว ฉินหงเหยียนถามอย่างเป็นกังวล “เย่เฉิน คุณจะไปเมืองหลวงจริงๆ เหรอ? ฉันเคยได้ยินสวี่ฉู่หมิงเคยพูดว่าตระกูลซูนั้นทรงอิทธิพลอย่างมาก แถมเมืองหลวงยังเป็นพื้นที่ของพวกเขายิ่งไม่ต้องพูดถึง”

เย่เฉินกล่าว “หลิวเจิ้งคุนและซีกวาโดนจับเพราะผม ผมไม่สามารถนั่งเฉยๆ โดยไม่ทำอะไรได้ อีกทั้งทรัพย์สินของผมก็โดนอายัดแล้ว ผมต้องให้พวกเขาจัดการถอนอายัด หงเหยียน หรือไม่งั้นคุณรอผมอยู่ที่เมืองเสินเฉิง ผมจัดการอะไรเสร็จแล้วจะรีบกลับมาหาคุณ”

“ไม่เอา!” ฉินหงเหยียนคว้าแขนชายหนุ่ม “ฉันอยากจะไปเมืองหลวงกับคุณ คุณไปที่นั่นคนเดียวฉันไม่สบายใจ!”

เย่เฉินรู้ว่านิสัยของฉินหงเหยียน ยิ่งอันตรายเท่าไหร่หล่อนก็ยิ่งไม่อยากแยกจากเขา

“ได้ งั้นเราไปด้วยกัน”

และในเวลานี้ สีหน้าของหวังเอ้อร์เชอก็ฉายแววกังวล “คุณชายเย่ คนของเราส่วนมากโดนจับไปหมดแล้ว เหลืออีกแค่สิบกว่าคน อีกทั้งยังต่อยตีไม่ค่อยเก่ง ผมได้ยินมาว่าท่านหลิวมีลูกน้องตั้งพันคนที่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เขาเอามาที่ประเทศนี้แค่ร้อยกว่าคน ยังเหลืออีกตั้งเก้าร้อยกว่าคน หรือไม่งั้นเราไปเอาตัวลูกน้องเขาเก้าร้อยคนมาที่นี่ก่อน แล้วค่อยไปเมืองหลวงดีไหมครับ?”

หวังเอ้อร์เชอหวาดกลัว รู้สึกว่าพวกเขาสิบกว่าคนไปถึงเมืองหลวง แทบจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตระกูลซู

เย่เฉินกล่าว “อาคุนยังมีนักเลงมืออาชีพเก้าร้อยกว่าคนในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จริงๆ พวกเขาเป็นคนที่อาคุนสอนเองมากับมือ ฟังแต่คำสั่งของอาคุน ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะไปหาพวกเขาที่ไหน”

หวังเอ้อร์เชอรีบร้อนกล่าว “หรือไม่งั้นผมส่งคนไปส่งจดหมายหาท่านหลิว ให้เขาหาโอกาสโทรหาลูกน้องเขาดีไหมครับ?”

เย่เฉินส่ายหน้า “ไม่ล่ะ ตอนนี้อาคุนมีความผิดมากพอแล้ว อย่าให้เขาไปก่อเรื่องอะไรอีก แล้วอีกอย่างเราไม่ต้องใช้คนเยอะมากมาย แค่ฉันกับนายก็พอแล้ว”

หวังเอ้อร์เชอยิ้มเขินๆ “ขอบคุณครับคุณชายเย่ที่เชื่อมือผม อาจเพราะปกติผมวางท่าเก่ง คุณชายเลยไม่แน่ใจในความสามารถของผมเท่าไหร่ ที่จริงแล้ว ผมยังเอาชนะผู้ใหญ่ง่อยๆ ยังไม่ได้เลย…”

เย่เฉินยิ้มแล้วกล่าวกลางๆ “ฉันรู้ว่านายมันอ่อน ฉันก็ไม่ได้ให้นายไปมีเรื่องในเมืองหลวง นายคอยจัดการอยู่เบื้องหลังก็ได้”

“เบื้องหลัง? เบื้องหลังอะไรครับ?” หวังเอ้อร์เชอประหลาดใจ

เย่เฉินไม่ตอบ “เดี๋ยวถึงที่นั่นแล้วเดี๋ยวบอก”

เห็นได้ชัดว่าตอนที่เขาออกจากเมืองหลวงเมื่อคราวก่อน เขาทิ้งอะไรเอาไว้!

เรื่องนี้ไม่มีใครรู้!

ก่อนจะไปเย่เฉินและฉินหงเหยียนไปเก็บสัมภาระที่วิลล่าของสวี่ฉู่หมิง จากนั้นก็ไปบอกลาฉินเสี่ยวตั่ว