เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 336

ตอนที่ 336 อาวุธลับของเย่เฉิน!

เย่เฉินบรรจงสวมตุ้มหูเพชรมูลค่าเกินร้อยล้านสองชิ้นนั้นลงบนหูของหญิงคนรัก

ตุ้มหูสองข้างนี้เป็นสีฟ้าและชมพู เมื่ออยู่บนหูสองข้างของฉินหงเหยียนแล้วก็ทำให้เจ้าหล่อนดูสูงสง่ามากกว่าที่เคย!

“ที่รัก คุณสวยจังเลย…”

เย่เฉินอดใจไม่ไหวจนต้องชมหญิงสาว เขาอยากจะให้ตุ้มหูนี้ให้หญิงสาวนานแล้ว

คราวก่อนตอนที่ฝากฉินเสี่ยวตั่วเอาไปให้นั้น หญิงสาวยังโกรธเขาจึงคืนตุ้มหูคู่นี้มา

ฉินหงเหยียนเองก็เป็นคนรักสวยรักงาม หญิงสาวรีบหยิบกระจกบานเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าแล้วชมไม่ขาดปาก “สวรรค์ ตุ้มหูเพชรคู่นี้สวยเกินไปแล้วมั้ง!”

ของมูลค่าตั้งเจ็ดร้อยล้านประดับอยู่บนหูของตนเอง แค่คิดก็รู้แล้วว่ามีน้ำหนักเท่าไหร่กัน!

แต่ว่าฉินหงเหยียนไม่คิดจะรับมันเอาไว้

“ที่รัก ตอนนี้คุณโดนอายัดทรัพย์สิน ตุ้มหูคู่นี้คุณเก็บเอาไว้เถอะ”

ฉินหงเหยียนชอบของขวัญชิ้นนี้มากก็จริงแต่พอคิดเถึงสถานการณ์ในตอนนี้ของชายคนรัก หล่อนก็คิดว่าคืนให้เขาน่าจะดีกว่า เผื่อเกิดเรื่องอะไรจะได้แลกเป็นเงินสดก็ยังดี

แต่เย่เฉินกลับส่ายหน้า “ในเครื่องบินมีของแพงๆ ตั้งเยอะแยะ ผมยังไม่เอาลงมาเลย ที่เอาแต่ของชิ้นนี้ออกมาจากเครื่องก็เพราะว่าผมอยากให้คุณ คุณเก็บตุ้มหูเอาไว้เถอะ พอถึงเมืองหลวงไม่แน่ว่าที่นั่นอาจจะยิ่งทำให้ผมต้องลำบากกว่านี้ พวกเขาอาจจะค้นตัวดูว่าผมมีของมีค่าอะไรไหม เอาไว้ที่ผมเสี่ยงจะโดนพวกเขายึดของไปอีก เรายังไม่ได้จดทะเบียนกัน ทางกฎหมายคุณกับผมยังไม่ได้เป็นอะไรกัน พวกเขาไม่สามารถทำอะไรกับคุณได้”

พอฟังแบบนี้แล้วฉินหงเหยียนก็พยักหน้า “ค่ะ ฉันจะต้องเก็บรักษาเอาไว้ให้ดี ที่รัก ตั้งแต่วันนี้ไปฉันจะเลี้ยงคุณเอง ต่อไปถ้าคุณไม่มีเงินก็มาเอาที่ฉัน เงินโดนอายัดก็ช่างมันปะไร!”

เย่เฉินหัวเราะ “ได้เลยครับ ฮ่าๆ ดูแล้วชะตาของผมน่าจะถูกกำหนดให้เกาะผู้หญิงกินแน่ๆ เลย”

ก่อนนี้ตอนเย่เฉินปลอมตัวเป็นคนจนก็ไปเกาะคนที่บ้านหวังเจียเหยากับฉินหงเหยียน แต่คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะต้องเกาะผู้หญิงกินจริงๆ แล้ว

แต่ว่าเย่เฉินไม่มีทางปล่อยให้เรื่องดำเนินไปแบบนี้เรื่อยๆ แน่

เขาตั้งใจไว้แล้วว่าหลังจากจัดการเรื่องของหลิวเจิ้งคุนกับซีกวาแล้ว ถ้าทรัพย์สินของตนเองยังโดนอายัดอยู่ล่ะก็ เขาก็จะไม่สนใจแล้ว แต่จะบินไปใช้ชีวิตที่อังกฤษกับหญิงสาว

พอมาถึงสนามบินเย่เฉินก็กล่าวกับหวังเอ้อร์เชอ “เสี่ยวหวัง ฉันกับหงเหยียนจะไปเมืองหลวง นายไม่ต้องนั่งไฟล์ทเดียวกับพวกเรา ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวพวกคนตระกูลซูจะคอยตามนายเหมือนกัน นายนั่งไฟล์ทกลางคืนไปแล้วกัน”

หวังเอ้อร์เชอกล่าวพร้อมระบายยยิ้ม “ครับคุณชาย!”

เมื่อมาถึงเมืองหลวงในตอนที่ทั้งสองคนกำลังจะออกจากสนามบินนั้นเอง พวกเขาก็พบกับคนรู้จัก

“คุณเย่ คุณฉิน พวกคุณมาทำอะไรที่เมืองหลวงเหรอ?”

ผู้หญิงท่าทางคล่องแคล่วปราดเปรียวในวัยประมาณ 40 เดินมาหยุดตรงหน้าพวกเขา

หล่อนก็คือเหอหมิ่นรองผู้บริหารคนหนึ่งในไป๋ลี่

เหอหมิ่นคนนี้รู้จักกับฉินหงเหยียนมานานแล้ว แถมฉินหงเหยียนยังเป็นคนเลือกหล่อนมาด้วยหลังจากที่เป็นประธานบริษัทแล้วก็เลือกหญิงสาวมาเองกับมือ

“คุณเหอ?”

“เหอหมิ่น! บังเอิญจังเลย นี่เธอจะไปไหน?” ฉินหงเหยียนถาม

เหอหมิ่นกล่าวว่า “ค่ะ ฉันจะไปประชุมที่เทียนไห่ ที่นั่นวุ่นวายไปหมดแล้วคุณเย่ คุณฉิน ไม่งั้นพวกคุณก็ไปกับฉันเถอะค่ะ”

เย่เฉินรู้ดีว่าเรื่องนี้ตนเองโดนสืบและอายัดทรัพย์สินน่าจะแพร่กระจายทั่ววงการแล้ว และน่าจะส่งผลต่อหุ้นของบริษัทไป๋ลี่ด้วย