เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 348

ตอนที่ 348 คุณไม่คู่ควรจะเป็นพ่อเลี้ยงลูกสาวผม!

ตัวอักษร ‘มงคลคู่’ ถูกฉีกครึ่ง กลายเป็นตัวอักษรมงคลที่โดนแยกออกจากกันแต่ก็ยังแปลว่ามงคลเหมือเดิม

ดังนั้น เย่เฉินจึงฉีกอีกครั้ง โดยฉีกอักษรมงคลออกเป็นสองท่อน แล้วโยนขึ้นไปบนท้องฟ้า!

“กลืนไปสิ!” เย่เฉินกล่าว

ตัวอักษรมงคลคู่สีแดงถูกฉีกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยปลิวว่อนในอากาศ ส่วนชายจากเมืองหลวงที่เป็นคนส่งอักษรตัวมงคลคู่นี้ตกใจอย่างมาก

“คุณ…คุณกล้าฉีกตัวอักษรมงคลของคุณชายหลี่เชียวเหรอ? ผมขบอกเลยนะคุณซวยแล้ว คุณเกิดเรื่องใหญ่แล้ว! ผมจำเลขที่บ้านคุณได้แล้ว ถ้าแน่จริงก็อย่าหนีล่ะ ผมจะไปฟ้องคุณชายหลี่เดี๋ยวนี้ ถ้าคุณชายหลี่ทราบเรื่องแล้วต้องจับคุณถลกหนังเป็นชิ้นๆ แน่!”

ชายคนนั้นตะโกนใส่เขาแล้วเดินจากไป

“ชิ”

เย่เฉินไหนเลยจะกังวลกับการล้างแค้นของลูกน้องที่ขี้แพ้ของหลี่เฉิงเจี๋ย?

แต่ว่าหลังจากที่รู้ว่าหลี่เฉิงเจี๋ยจะแต่งงานกับซูมู่ชิงแล้ว เย่เฉินก็อารมณ์เสียมาก เขาไม่อยากให้ซูมู่ชิงแต่งงานกับอีกฝ่ายอย่างมาก

เย่เฉินรู้สึกกังวลใจ เนื่องด้วยเมื่อคืเขาพูดจาทำร้ายจิตใจซูมู่ชิง หญิงสาวถึงได้ตัดสินแต่งงานด้วยโทสะ

“ไม่ได้การละ ต้องไปคุยกับซูมู่ชิงหน่อย”

เย่เฉินรีบล็อคประตูเรือนสี่ประสาน แล้วเรียกแท็กซี่ตรงไปบ้านของซูมู่ชิง

นอกจากจะไปคุยกับซูมู่ชิงแล้ว เขาจะได้ไปเยี่ยมซือซือลูกสาวที่รักของเขาด้วย

เย่เฉินอยู่ไม่ไกลจากที่พักของซูมู่ชิง ขับรถเพียงสิบนาทีก็ถึงแล้ว

ทว่าในขณะที่กำลังจะถึงที่พักของซูมู่ชิง ทันใดนั้นก็มีรถลินคอล์น เนวิเกเตอร์ SUV บีบแตรตลอดทาง และขับมาทางนี้อย่างรวดเร็ว

ปี๊ด ปี๊ด ปี๊ด…

รถลินคอล์นที่เมื่อวินาทีก่อนหน้านั้นตามหลังรถแท็กซี่ของเย่เฉิน แต่พอวินาทีถัดมาก็บีบแตรเพื่อพยายามจะแซงขึ้นมาด้านหน้า

คนขับรถแท็กซี่เองก็ไม่พอใจ “ใครเนี่ย ขับรถกร่างขนาดนี้ ฉันไม่ยอมให้แกไปหรอก โห รถลินคอล์น เนวิเกเตอร์ แม่ง ราคารถคันนี้เกินล้านไหมเนี่ย? ทะเบียนรถตองสาม! ยุ่งไม่ได้ ยุ่งไม่ได้ ปล่อยให้ไปแล้วกัน”

เดิมทีคนขับรถแท็กซี่ก็ไม่คิดจะให้อีกฝ่ายแซงไป เพราะจุดหมายของเย่เฉินกำลังจะถึง แค่อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว

แต่ว่า ทันทีที่เห็นเป็นรถหรูราคาล้านกว่า บวกกับป้ายทะเบียนรถตองสามของเมืองหลวงที่ราคาแพงเสียยิ่งกว่ารถหรู ก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

เขารู้ว่าคนที่ขับรถแบบนี้ได้ ต้องเป็นคนใหญ่คนโตในเมืองหลวงแน่ๆ ทั้งรวยทั้งมีอำนาจ ไม่ใช่คนที่ปุถุชนคนธรรมดาอย่างพวกเขาจะหาเรื่องได้!

ทว่าทันทีที่เย่เฉินเงยหน้าเห็นตัวรถก็จำได้ทันที “นี่มันรถของหลี่เฉิงเจี๋ย!”

เมื่อก่อน ตอนเย่เฉินกับซูมู่ชิงไปศูนย์ตรวจสอบ DNA เพื่อทำการตรวจ DNA กับซือซือ หลี่เฉิงเจี๋ยก็เคยขับรถคันนี้มาตัดหน้าเย่เฉินที่ลานจอดรถ

เมื่อรู้ว่าเป็นรถของหลี่เฉิงเจี๋ย เย่เฉินก็รู้ดีว่าหลี่เฉิงเจี๋ยมาหาซูมู่ชิงเหมือนกับเขา

“สารเลวนี่ จะมาคู่ควรเป็นสามีของซูมู่ชิงได้อย่างไร!”

ใจเย่เฉินร้อนรน หากไม่ใช่เพราะคำพูดของเขาที่ทำร้ายซูมู่ชิงเมื่อคืนนี้ หลี่เฉิงเจี๋ยก็ไม่มีโอกาสที่จะได้แต่งงานกับซูมู่ชิงอย่างแน่นอน!

“คุณลุงครับ ห้ามให้เขาแซงนะครับ! เร่งเลย!”

เย่เฉินกำชับกับคนขับรถทันที

คนขับรถเหลือบมองเย่เฉินที่นั่งอยู่ข้างคนขับด้วยท่าทีลำบากใจ “หา? ไม่ยอมเหรอ? นี่มันรถหรูเลยนะ คุณดูป้ายทะเบียนนั่นสิ!”

เย่เฉินพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “อย่ายอมครับ! เร่งความเร็วต่อเลย ถ้าเกิดอะไรขึ้นผมรับผิดชอบเอง!”

คนขับรถแท็กซี่เจอคนมามาก มองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่าเย่เฉินไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปจึงยิ้มแล้วตอบตกลง “ได้เลย!”

ดังนั้นคนขับแท็กซี่จึงเหยียบคันเร่ง รถลินคอล์น SUV ที่กำลังจะแซงได้อยู่แล้วก็แซงรถแท็กซี่ไม่ได้ จึงจำใจต้องเบียดข้างรถแท็กซี่ในตรอกซอยเล็กๆ