เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 350

ตอนที่ 350 คุณจะแต่งงานกับเขาไม่ได้!

สีหน้าของเย่เฉินดูไม่ค่อยสู้ดีทันที!

เมื่อเห็นท่าทางของเย่เฉิน คนขับแท็กซี่ก็พูดด้วยท่าทางประหลาดใจ “อย่าบอกนะว่าแค่เงินสิบห้าหยวนคุณก็ไม่มีจ่ายน่ะ?”

เย่เฉินอับอาย เขากล่าว “ขอโทษด้วยครับ คุณลุง ผมรีบออกจากบ้านเลยลืมพกเงินมาด้วย คุณให้เบอร์ติดต่อผมไว้ ผมจะหาคนมาโอนเงินให้คุณอย่างแน่นอนครับ”

เมื่อหลี่เฉิงเจี๋ยและเฉียนช่วนจื่อได้ยินต่างก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

หลี่เฉิงเจี๋ยหัวเราะแล้วพูดว่า “เย่เฉินนะเย่เฉิน ค่าเสียหายรถห้าพันหยวนนานยไม่ยอมจ่าย ค่ารถแค่สิบห้าหยวนก็ไม่มีปัญญาจ่ายเหรอเนี่ย? คนแบบนายยังเรียกว่าลูกผู้ชายได้อยู่หรือเปล่า? คู่ควรจะเป็นพ่อของซือซือแล้วเหรอ?”

กลุ่มคนที่มุงดูเหตุการณ์นั้นต่างก็ถกเถียงกัน

“ดูท่าทางของเขา ใส่แบรนด์เนมทั้งตัว ไม่อยากจะเชื่อว่าเงินค่ารถสิบกว่าหยวนยังไม่ยอมจ่าย งกเกินไปแล้วมั้ง!”

“ทำไมในโลกใบนี้ถึงมีคนที่จ่ายเงินสิบกว่าหยวนไม่ได้นะ? เขายากจนขนาดไหนกัน?”

“ฉันว่านะ เป็นไปได้มากเลยว่าเขาจะขโมยเสื้อผ้าและแหวนพวกนี้ แล้วมาวางท่าแสร้งเป็นคนรวย!”

คนขับแท็กซี่พูดด้วยความโมโหว่า “ไม่ใช่สิ คุณไม่ได้พกเงินแล้วเรียกแท็กซี่ทำไม? ผมไม่สนหรอกนะเงินห้าพันหยวน ผมไม่เอาเงินห้าพันของคุณก็ได้ ถือเสียว่าผมมันโง่ ตาถั่วเข้าใจผิดว่าคุณเป็นคนรวย! แต่ว่าค่ารถสิบห้าหยวนนี้ผมต้องได้ ถ้าไม่จ่ายให้ผมตอนนี้ คุณก็ไปไหนไม่ได้!”

เฉียนช่วนจื่อที่อยู่ข้างๆ ยุแยง “คุณลุง โทรแจ้งตำรวจให้มาจับเขาเลย!”

เย่เฉินโกรหัวเสีย เขาเพิ่งเข้าใจว่า ‘ทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่!’ คืออะไร

ก่อนหน้านี้ถึงจะเป็นช่วงเวลาที่เขาเป็นเขยแต่งเข้าตอนอยู่อวิ๋นโจวก็ยังไม่อับอายเท่าวันนี้!

คิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่มีปัญญาเงินค่ารถ!

ตอนนี้ติดต่อฉินหงเหยียนไม่ได้ จะติดต่อคนในบ้านก็ยิ่งไม่ได้ ในมือถือของเขามีเบอร์ของพนักงานหลายคน ที่น่าจะโอนเงินให้เขาได้

แต่ว่าตอนนี้ทั้งวีแชทและอัลลิเพย์ของเขาใช้งานไม่ได้ทั้งคู่ เกรงว่าน่าจะโดนระงับการรับเงินเช่นกัน

นอกเสียจากว่าจะมีคนเอาเงินสดมาให้เย่เฉินด้วยตนเอง

ตอนนี้หลิวเจิ้งคุนกับซีกวายังคงถูกจับอยู่ที่เมืองเสินเฉิง ไม่รู้ว่าถูกปล่อยออกมาหรือยัง มีแค่หวังเอ้อร์เชอที่อยู่ในเมืองหลวง

แต่ว่า UFO ที่ควบคุมโดยหวังเอ้อร์เชอเป็นปราการความปลอดภัยเดียวในเมืองหลวงของเย่เฉิน ซึ่งจะให้เขาปรากฏตัวไม่ได้

เพราะทันทีที่เขาปรากฏตัว เย่เฉินอาจตกเป็นเป้าหมายที่จะถูกสังหารได้ทุกเมื่อ และเขาจะไม่สามารถต่อสู้กับตระกูลซูได้อีก

ในช่วงเวลาที่เย่เฉินกำลังตกที่นั่งลำบากไม่รู้จะทำอย่างไร อยู่ๆ ก็มีเด็กหญิงตัวน้อยๆ วิ่งมาหาเขา

“คุณพ่อ!”

เมื่อเย่เฉินได้ยินเสียงที่คุ้นเคยก็รีบมองไปข้างหน้า แล้วจึงเห็นบุตรสาววิ่งมาหาเขา ด้านหลังมีสาวใช้ที่อยู่ในเรือนสี่ประสานกัซุมู่ชิงวิ่งตามหลังมา

“คุณพ่อ คุณพ่อจริงๆ ด้วย!”

เหมือนว่าซือซือที่กำลังเล่นอยู่หน้าบ้านจะเห็นเย่เฉินจากที่ไกลๆ จึงได้วิ่งมาหา

“ซือซือ!”

เย่เฉินก็สาวเท้าไปอุ้มบุตรสาวขึ้นมา

“ว้าว แม่หนูน้อยคนนี้หน้าตาสวยมากจริงๆ”

“พันธุกรรมดีมากแน่ๆ แม่ของเด็กเองก็น่าจะต้องสวยมาก”

ใบหน้าอันงดงามของซือซือทำเอาป้าๆ น้าอาแถวนั้นต่างกื่นชอบและอิจฉา

“คุณพ่อมาหาหนูเหรอคะ?” ซือซือถามด้วยรอยยิ้ม

เย่เฉินพยักหน้า

ซือซือดึงมือของเย่เฉินแล้ว “ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับบ้านกัน หนูอยากให้คุณพ่อสอนเล่นเปียโน”

“เดี๋ยวก่อน!” คนขับแท็กซี่เรียกทั้งคู่แล้วพูดขึ้นว่า “คุณยังไม่ได้จ่ายค่ารถห้ามไปไหน!”

เย่เฉินโกรธมาก แต่เขาก็ติดเงินคนขับรถแท็กซี่จริงๆ ถึงแม้จะไม่มากแต่ก็เป็นเงินที่ควรต้องจ่าย