เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 387

ตอนที่ 387 คุณพ่อมาช้าเกินไป!

“แย่แล้ว!”

เฉียนช่วนจื่อเห็นสถานการณ์ไม่สู้ดี ก็รีบวิ่งไปรายงานหลี่เฉิงเจี๋ยทันที

“คุณชาย! คุณชาย! แย่แล้ว ไอ้เด็กเย่เฉินเรียกพวกมาแล้ว!”

เฉียนช่วนจื่อลนลานวิ่งเข้าไปในห้องรับแขก สะดุดขาตัวเองล้มคุกเข่าลงบนพื้น

หลี่เฉิงเจี๋ยเองก็เริ่มลนลานขึ้นมา เขาเองก็พอจะได้ยินเสียงผิดปกติจากด้านนอก “พวกเขามากันกี่คน?”

เฉียนช่วนจื่อตอบ “พวกเขาทั้งหมดเป็นคนจากเอเชียตะวันออกเฉียงใต้”

หลี่เฉิงเจี๋ยกล่าว “ไม่ต้องกลัว พวกเขาบุกเข้ามาไม่ได้หรอก!”

และในเวลานี้เองพ่อของหลี่เฉิงเจี๋ยเองก็รีบเดินมาหาลูกชาย กล่าวด้วยท่าทีตึงเครียด “เฉิงเจี๋ย แกไปทะเลาะกับใครกันแน่ คิดไม่ถึงว่าเขาจะพาพวกมาถล่มบ้านเรา! ถ้าข่าวแพร่ออกไปฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!”

มารดาของหลี่เฉิงเจี๋ยกล่าว “ต้องเป็นฝีมือนังเด็กบ้าซูมู่ชิงแน่นอนที่โทรหาชู้รัก นังแพศยานี่ฉันสั่งสอนไม่เท่าไหร่ คิดไม่ถึงว่าจะวิ่งโร่ไปฟ้องให้คนมาถล่มบ้านเรา คราวนี้ฉันจะต้องสั่งสอนหล่อนให้ดีๆ!”

พูดพลางมารดาหลี่เฉิงเจี๋ยก็วิ่งโร่ไปหาซูมู่ชิงที่บนบ้าน

หลี่เฉิงเจี๋ยละอายใจ ถ้าเขาไม่ชะล่าใจแล้วรังแกอีกฝ่าย ถ้าเขาแค่ปล่อยอีกฝ่ายเข้ามาบางทีอาจจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น

ดังนั้นเขาจึงกล่าวกับบิดาของเขา “ขอโทษด้วยนะครับพ่อ ผมประมาทไปหน่อย”

“ฮึ ประมาทศัตรูถือเป็นเรื่องใหญ่ แกอายุก็ตั้งสามสิบกว่าแล้ว ทำไมถึงยังทำผิดแบบนี้อีก!”

บิดของหลี่เฉิงเจี๋ยสบถด่าอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “แต่ไม่เป็นไร ใครให้แกเป็นลูกฉัน ฉันจะช่วยแกคิดแล้วกัน”

เขาลองโทรศัพท์หาใครคนหนึ่ง แต่ปลายสายไม่มีใครรับ เขาเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องพวกเทคโนโลยีจึงหันไปถามลูกชาย “เฉิงเจี๋ย ทำไมโทรออกไม่ได้ล่ะ?”

หลี่เฉิงเจี๋ยหยิบโทรศัพท์มาดูก็พบว่าโทรศัพท์นี้ไร้สัญญาณ!

หลี่เฉิงเจี๋ยหยิบโทรศัพท์ตนเองออกมา ซิมของทั้งสองเครือข่ายที่มีในประเทศนี้ต่างก็ไร้สัญญาณ!

อีกทั้งสัญญาณ WIFI ในบ้านก็ต่อไม่ได้ สัญญาณเน็ตก็ใช้ไม่ได้!

“ซวยแล้ว!”

ในขณะที่หลี่เฉิงเจี๋ยลนลานอยู่นั้น สิ่งที่ทำให้เขาคาดคิดไม่ถึงก็คือเย่เฉินและซีกวาได้บุกกลุ่มคนเข้ามา กรูกันเข้ามาในสวนของตระกูลหลี่!

“อะไรนะ? นี่เป็นไปไม่ได้! นี่มันยังไม่ถึงสิบนาทีเลย ทำไมเขาบุกเข้ามาได้แล้วล่ะ!”

หลี่เฉิงเจี๋ยและเฉียนช่วนจื่อต่างก็ตกใจจนตัวสั่นเทิ้ม

พวกเขาเชื่อมั่นในตัวเองมาเกินไป!

คนพวกนี้เป็นนักเลงที่หลิวเจิ้งคุนตั้งใจฟูมฟักอย่างตั้งอกตั้งใจมาตลอดสิบปี!

คนพวกนี้โดนฟูมฟักดูแลแต่ละคนมีค่าตัวหลายล้าน พวกนักเลงหัวไม้ที่วันๆ ไปขลุกที่บาร์จะสู้กับพวกเขาได้ยังไง!

พวกเขาคนเดียวสามารถรับมือคนห้าคนได้อย่างสบายๆ!

ดังนั้นแค่ไม่กี่นาทีจึงต้องพ่ายแพ้อย่างราบคาบแน่นอน!

ส่วนลูกน้องของตระกูลหลี่นั้น ส่วนมากต้องคอยเฝ้าปกป้องหลี่เฉิงเจี๋ยและพ่อของเขา ดังนั้นถึงไม่สามารถไปขวางเย่เฉินขึ้นไปด้านบนได้

เย่เฉินเดินไปเปิดประตูห้องตามเสียงร้องไห้ แล้วก็พบว่าบุตรสาวเขาอยู่ในนั้นจริงๆ!

ซือซือกำลังนอนบนพื้นร้องไห้ตาปูดตาบวม ส่วนคนที่ยืนตรงหน้าเด็กหญิง เป็นคุณป้าคนหนึ่งคิดว่าน่าจะเป็นคนใช้ของตระกูลหลี่

หล่อนยืนสั่งสอนซือซือไม่หยุด “ร้องไห้อะไรนักหนา เด็กอนาถาของเธอ ร้องไห้อีกเดี๋ยวแม่จับไปโยนให้หมาป่ากินในป่าเลยนะ!”

เย่เฉินที่เห็นภาพนี้และได้ยินเช่นนี้ หมัดของเขาก็กำแน่นก็สั่นระริก!

ไม่มีใคร ไม่มีใครทั้งนั้นที่จะพูดแบบนี้และทำแบบนี้กับลูกสาวของเขา!

คนใช้แก่ๆ ยังไม่รู้ว่าเย่เฉินยืนอยู่ตรงประตู เขาเดินตรงไปคว้าแขนของหญิงรับใช้แล้วกระชากหล่อนออกไปอีกทาง!

หญิงแก่กระเด็นไปที่ประตู แล้วไถลลงบันได

“คุณพ่อ!”

ซือซือเห็นเย่เฉินก็ร้องไหขี้มูกโป่งทันที เด็กหญิงชันตัวลุกขึ้นมาจากพื้น เพื่อจะวิ่งเข้าไปหาอ้อมอกบิดา

แต่ว่าทันทีที่หล่อนเพิ่งจะลุกขึ้น ขาก็ไร้เรี่ยวแรงและล้มลงกองพับพื้นทันที

เย่เฉินรีบร้อนทรุดตัวนั่งยองๆ เขากอดบุตรสาว “ซือซือ ลูกเป็นอะไรไป? ขอโทษด้วยนะที่พ่อมาช้า”

ซือซือที่ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดบิดา น้ำหูน้ำตาไหล เด็กหญิงที่อายุไม่ถึง 4 ปีจะพูดแบบนี้กับบิดาตนเองด้วยเสียงสะอึกสะอื้น

“พ่อหนูไม่ใช่ขยะ พ่อหนูไม่ใช่ขยะ…! ฮือๆ…”