เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 388

ตอนที่ 388 หลี่เฉิงเจี๋ยอ้อนวอน!

เมื่อเห็นท่าทางเศร้าสร้อยของลูกสาว น้ำตาของเย่เฉินก็ไหลลงจากดวงตาเขาหยดลงบนเรือนผมดำขลับของลูกสาว

เย่เฉินเคยผ่านประสบการณ์สงครามมาก่อน แล้วได้เห็นการตายมาจำนวนนับไม่ถ้วน แถมยังเคยเป็นเขยแต่งเข้าถึงสามปี หนำซ้ำเคยโดนหวังเจียเหยาทรยศหลายครั้ง

ทั้งการตายและทรยศ เย่เฉินก็ยังไม่เคยร้องไห้เสียใจอีกครั้ง

แต่พอเห็นท่าทางของลูกสาวเย่เฉินก็หลั่งน้ำตา!

มือสองข้างของเย่เฉินปาดน้ำตาซือซือ เขาก็พบว่าลูกสาวไร้เรี่ยวแรง เขาจัดการถอดถุงเท้าสีแดงลายโดราเอม่อนคู่นั้นที่ลูกสาวสวมใส่ พบว่าขาของหล่อนบวมและฟกช้ำดำเขียว

เย่เฉินมองซือซืออย่างอ่อนหวาน “คนดี บอกพ่อมา เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

ซือซือร้องไห้พลางกล่าว “คุณอาหลี่ให้หนูฝึกวิชาค่ะ บอกให้หนูทำท่าเก้าอี้ลมให้หนูยืนแบบนั้นครึ่งชั่วโมง หนูยืนได้พักหนึ่ง ปวดขามาก ก็เลยยืนไม่ไหวค่ะ เขาก็เลยพูดว่าพ่อเป็นขยะ ลูกสาวที่เกิดมาเป็นขยะ พ่อไม่ใช่ขยะ พ่อไม่ใช่ขยะ!”

เย่เฉินกำหมัดแน่น เขาอยากจะแล่เนื้อหลี่เฉิงเจี๋ยเป็นชิ้นๆ!

เย่เฉินกล่าวกับซือซือ “ลูกเลยพยายามยืนเก้าอี้ลมเพราะไม่อยากให้เขาว่าลูก ขาหนูเลยเป็นตระคริวใช่ไหม?”

ซือซือพยักหน้ารับ “หนูจะไม่ยอมให้คนมาดูถูกพ่อ!”

ไม่ว่าอย่างไรเย่เฉินเองก็คิดไม่ถึงว่า เหตุการณ์ที่ทำให้ซือซือต้องตกอยู่ในสภาพนี้จะเป็นเพราะเด็กหญิงอยากจะพิสูจน์ให้หลี่เฉิงเจี๋ยเห็นเย่เฉินพ่อของหล่อนไม่ได้เป็นขยะ!

ซือซือยอมรับความเจ็บปวดแบบนี้เพื่อเย่เฉิน!

“ซือซือ!”

เย่เฉินคว้าซือซือเข้ามาในอ้อมกอด น้ำตาของเขาไหลพรั่งพรูเหมือนสายฝน

ตนเองยังเพิ่งจะเริ่มดูแลซือซือมาแค่ครึ่งเดือนนี้เอง สามปีที่ผ่านมาเขาหายไป!

เขามีบุญมาจากไหนกันถึงได้รับความรักเช่นนี้จากซือซือ?

ซือซือกล่าวกับเย่เฉิน “คุณพ่อคะ หนูอยากกลับบ้าน หนูไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว คนที่นี่น่ากลัวมาก พ่อพาหนูกับแม่ออกไปจากที่นี่ได้ไหมคะ?”

เย่เฉินพยักหน้ารับ “เราจะไปหาคุณแม่เดี๋ยวนี้ เราจะกลับบ้านเราเดี๋ยวนี้”

เย่เฉินอุ้มซือซือเดินไปนอกประตู ได้ยินเสียงตะโกนของซูมู่ชิงดังมาจากชั้นบน เขาจึงอุ้มซือซือเดินขึ้นไปบนตึก

คิดไม่ถึงว่าบนชั้นสามยังมีบอดี้การ์ดของตระกูลหลี่เฝ้าอยู่

“ใคร?”

เย่เฉินเพิ่งจะปรากฏตัวขึ้นมา บอดี้การ์ดทั้งสองคนที่เดินขึ้นมาด้านบน

เย่เฉินเพิ่งจะเอาชนะคนสิบคนได้โดยตัวเองลำพัง ถึงแม้ว่าจะใช้เรี่ยวแรงไปมากแล้ว แต่พอตอนนี้เห็นลูกสาวโดนรังแก เรี่ยวแรงทั้งหมดก็กลับมา

เย่เฉินเตะพวกเขา โดยที่ไม่วางตัวซือซือลงออกจากอ้อมกอดด้วยซ้ำ เขาเตะทั้งสองคนจนล้มพับไป!

จากนั้นเย่เฉินก็ผลักประตูเดินเข้าไปแล้วพบว่ามารดาของหลี่เฉิงเจี๋ย กำลังดึงทึ้งเสื้อผ้าและเรือนผมของซูมู่ชิง!

“แกมันเด็กบ้า ยังไม่ได้แต่งเข้าตระกูลหลี่เรา คิดไม่ถึงว่าแกจะเรียกผู้ชายเถื่อนๆ มาบุกบ้านเรา นังสารเลวที่ไม่ช่วยคนกันเองแต่กลับไปช่วยคนนอก วันนี้ฉันต้องสั่งสอนเธอให้ดีๆ!”

แม่ของหลี่เฉิงเจี๋ยตัวใหญ่ อีกทั้งก็ยังเป็นคนตัวสูงมากด้วย น่าสูง 175 ซม. ไม่อย่างนั้นคงจะไม่สามารถคลอดลูกตัวสูง 190 ซม.อย่างหลี่เฉิงเจี๋ยได้

ซูมู่ชิงที่ดูอ่อนแอบอบบางไม่มีทางสู้กับหญิงวัยกลางคนที่โหดเหี้ยม เรือนผมยาวสลวยของหล่อน ถูกมารดาหลี่เฉิงเจี๋ยดึงทึ้งจนหมดสภาพ เสื้อผ้าของหล่อนก็เช่นกัน

“รนหาที่ตาย!”

เย่เฉินวางซือซือลงบนเก้าอี้ จากนั้นก็เดินตรงลิ่วไป แล้วกระชากแม่หลี่เฉิงเจี๋ยที่กำลังทึ้งผมของซูมู่ชิงอยู่

เขาอยากจะช่วยล้างแค้นแทนซูมู่ชิง แต่เขาก็ไม่อยากจะทำร้ายใครต่อหน้าลูก