เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 391

ตอนที่ 391 แต่งเข้าตระกูลซู!

ทุกคนที่นั่นตกตะลึง!

กระทั่งซูเจิ้นหางที่วางท่าทีนิ่งเฉยอยู่ตลอด ยังผุดลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วถามเสียงดัง “นายพูดว่าอะไรนะ”

เย่เฉินหันมองซูมู่ชิงอย่างลึกซึ้ง เขากล่าวกับคนตระกูลซูเสียงดัง

“ผมบอกว่าผมจะแต่งงานกับซูมู่ชิง!”

หลังจากที่ตามสืบข่าวในช่วงนี้เย่เฉินก็คิดได้

ถ้าหากอยากจะรู้ข่าวคราวขอฉินหงเหยียนจะต้องแต่งงานกับซูมู่ชิง มีแค่การทำแบบนี้เท่านั้นถึงจะสามารถแทรกซึมเข้าบ้านตระกูลหลี่ได้ เพื่อจะได้หาความจริงเรื่องเบาะแสของฉินหงเหยียน

เย่เฉินเองก็ไม่ได้ทรยศหญิงสาว แต่กลับกันอย่างสิ้นเชิงเลย เขาแต่งงานกับซูมู่ชิงก็เพื่อฉินหงเหยียน!

บางทีอาจจะไม่ยุติธรรมกับซูมู่ชิงนัก แต่ว่าตอนนี้เย่เฉินเองก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว!

บวกกับที่หลังจากผ่านพ้นเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับหญิงสาว เย่เฉินเองก็พบว่าตนเองชอบหล่อนจริงๆ

ส่วนซูมู่ชิงเองนั้นเฝ้ารอคอยวันที่จะได้อยู่กับเย่เฉินมานานแล้ว!

บนใบหน้าแก่ชราของซูเจิ้นหางนั้นเกิดรอยยิ้มขึ้นมา สำหรับเขาแล้วเย่เฉินเป็นตัวเลือกหลานเขยที่ดีกว่าหลี่เฉิงเจี๋ยมากนัก!

ศักยภาพของตระกูลเย่นั้นร้ายกาจกว่าตระกูลหลี่อย่างมาก อีกทั้งตระกูลเย่เองก็กุมความลับที่เขาอยากจะรู้มาโดยตลอด

เขาอยากจะใช้หลานสาวตนเองเป็นใบเบิกทางเข้าตระกูลเย่ เพื่อจะสืบความลับและสมบัติที่แท้จริงของตระกูลเย่!

ซูเจิ้นหางกล่าวกับเย่เฉิน“เย่เฉิน ฉันไม่ชอบให้คนมาล้อเล่นกับฉันแบบนี้นะ! เธอจะต้องรับผิดชอบคำพูดตัวเองด้วยนะ!”

เย่เฉินเชิดหน้าเขากล่าว “ผมไม่เคยกลับคำ! ผมพูดแล้วว่าผมจะแต่งงานกับซูมู่ชิงก็จะแต่งงานกับหล่อน!”

มือเรียวของซูมู่ชิงโดนเเย่เฉินกอบกุมเอาไว้ มืออีกข้างจึงยกขึ้นมาอุดปาก หล่อนตื้นตันใจ ไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้เป็นเรื่องจริง “เย่เฉิน…”

ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาหล่อนเอาแต่ฝันว่าจะได้ใช้ชีวิตอยู่กับเขา

วันนี้ฝันจะได้กลายเป็นจริงแล้วหรือ?

ทว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะเห็นด้วยที่ทั้งสองคนนี้จะแต่งงานกัน

จางเชี่ยนจือผุดลุกขึ้นทันทีอย่างไม่พอใจแล้วกล่าว “แกบอกว่าจะแต่งงานกับลูกสาวฉันก็จะได้แต่งเหรอ? แกคิดว่าแกเป็นใคร อย่าว่าแต่หล่อนหมั้นกับตระกูลหลี่แบบนี้เลย ต่อให้ไม่มี แกในตอนนี้มีสิทธิ์อะไรมาขอลูกฉัน?”

ซูมู่หลินดีใจแทนพี่สาว แต่เขาโดนเย่เฉินยิงขาจึงไม่ช่วยเย่เฉินแต่กลับช่วยมารดารังแกเขา

“แม่พูดถูกครับ พี่สาวฉันเป็นถึงสาวงามลำดับหนึ่งในเมืองหลวง ไม่ว่าจะหน้าตาหรือเรือนร่างล้วนแต่ไร้ที่ติ ไม่นับชาติกำเนิดอีก ตอนนี้นายเป็นแค่ยาจก แล้วมีนักเลงหัวไม้เป็นลูกน้อยไม่กี่ร้อยคน แกมีสิทธิ์อะไรมาขอพี่ฉันแต่งงาน?”

ซูมู่หลินเองก็ไม่ได้กลัวเลยว่าคำพูดค่อนแคะนี้จะทำให้เย่เฉินไม่ได้แต่งงานกับซูมู่ชิง

เขาเข้าใจอีกฝ่ายมากจริงๆ ยิ่งทำให้อีกฝ่ายลำบากใจ เย่เฉินก็จะยิ่งดึงดันจะแต่งงานกับพี่สาวเขา

ซูมู่ชิงร้อนรน “แม่คะ มู่หลิน เรา…”