เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 392

ตอนที่ 392 แต่งงานจดทะเบียน!

แต่งเข้า!

เรื่องนี้ถือเป็นการดูหมิ่นอย่างมากไม่ว่าสำหรับผู้ชายคนไหน!

เย่เฉินเคยแต่งเข้าตระกูลหวังสามปี จึงรู้ดีอย่างยิ่งว่าการเป็นเขยที่แต่งเข้าจะโดนดูถูกเหยียดหยามขนาดไหน!

คุณอาของซูมู่ชิงหัวเราะ “พี่สะใภ้นี่ความคิดดีจริงๆ ก็น่าจะให้ตระกูลเย่ที่แสนจะสูงส่งแต่งเข้าตระกูลซูของเรา ฮ่าๆ ดูพวกเขาว่าจะกล้าดูถูกเราอีกไหม อีกอย่างพ่อหนุ่มนี่หน้าตาหล่อเหลอเอาการเลย ภาพลักษณ์เหมาะจะเป็นแมงดาดีนะ ฮ่าๆ”

ถ้าไม่มีประสบการณ์ที่เคยแต่งเข้าเมื่อสามปีก่อน บางทีตอนนี้เย่เฉินอาจจะหัวเสียไปแล้ว

แต่ว่าเย่เฉินในตอนนี้สงบนิ่งอย่างมาก กระทั่งภรรยาที่ใจโลเลอย่าหวังเจียเหยา เขายังเคยแต่งงานด้วยเลย หรือว่าแม่ยายอย่างซูหลานเขาเองก็เคยรับใช้คนอย่างนั้นมาตั้งสามปี

ซูมู่ชิงและจางเชี่ยนจือก็น่าจะดีกว่าสองคนแม่ลูกนั่นล่ะมั้ง?

เย่เฉินหันมองจางเชี่ยนจือ “ได้ครับ ผมยินดีแต่งเข้าตระกูลซู!”

“แปะ! แปะ! แปะ!”

ซูมู่ชิงปรบมือแพลางยิ้มร่า “พี่ครับ พี่นี่สุดยอดจริงๆ สมแล้วที่เป็นสาวชาวเมืองหลวง ต้องเจ๋งแบบนี้สิครับ คนอื่นอยากแต่งออก แต่พี่เอาผู้ชายเข้าบ้านเรามาได้! ผมอยากจะบอกทุกคนที่ผมรู้จัก ให้พวกเขามาร่วมงานแต่ง มาดูว่าคนตระกูลซูเราเอาผู้ชายแต่งเข้ามาได้ยังไง ฮ่าๆ”

“ใครก็ได้”

ซูมู่หลินเรียก ลูกน้องของพวกตระกูลซูก็ประคองเขาขึ้นมานั่งบนรถเข็น ดูแล้วเขาคงกะจะไปแล้ว

ตอนที่ลูกน้องเข็นเขาเดินผ่านเย่เฉิน ซูมู่ชิงที่นั่งบนรถเข็นก็กล่าวกับเย่เฉิน “วันนี้ทำได้ดีนี่ ขาดเงินก็มาเอาที่ฉัน”

พูดจบลูกน้องเขาก็เข็นรถเข็นชิงออกจากบ้านไป

ซูมู่เสวี่ยก็ผุดลุกขึ้นแล้วคัดค้าน “แต่งเข้าไม่ได้ พี่เฉิงเจี๋ยเขาหมั้นหมายกับพี่มู่ชิงแล้วนะคะ คนทั้งเมืองหลวงรู้กันหมด อีกทั้งเราก็รับเงินสินสอดมาแล้วด้วย ถ้าเราเปลี่ยนงานแต่งงานแบบนี้แล้วให้มู่ชิงแต่งออกไปกับ ไม่สิไม่ใช่แต่งออก แต่แต่งผู้ชายเข้ามา แล้วคนตระกูลหลี่จะคิดยังไง?”

ในตอนนี้เองซูเจิ้นหางก็เปิดปากเอ่ย “มู่เสวี่ย เธอคิดมากไป ตอนนี้ตระกูลหลี่เองก็ตกอยู่ในที่นั่งลำบาก ต่อให้เราไม่ยกเลิกงานแต่งงาน เขาก็ไม่แต่งงานกับมู่ชิง ฉันจะไปให้คำตอบหลี่อี้อวี่เอง เรื่องนี้ทุกคนไม่ต้องสนใจ”

ซูมู่เสวี่ยเห็นคุณปู่เหมือนจะเห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้ ก็รู้ว่าไม่ว่าตนเองจะพูดอย่างไรก็คงไร้ประโยชน์ แต่หล่อนก็ไม่อยากให้เย่เฉินแต่งเข้าตระกูลซูอยู่ดี

ซูมู่เสวี่ยเม้มปาก “ไม่ว่าอย่างไรหนูก็ไม่เรียกเขาว่าพี่เขย!”

ซูมู่ชิวเปิดปากเอ่ย “เหมือนกัน”

พูดจบทั้งสองคนก็เดินออกไปด้วยกัน

ซูเจิ้นหางยิ้ม “เย่เฉินเอ๊ย ดูแล้วเธอไม่ค่อยเป็นที่ต้อนรับของบ้านเราเลยนะ”

เย่เฉินยิ้มขมขื่น ตนเองทำแบบนั้นกับพวกเขา จะให้คนอื่นต้อนรับตนเองก็แปลกแล้ว

ซูเจิ้นหางถึงไม่สนใจว่าลูกหลานจะเห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้หรือไม่ เขามองการณ์ไกลไปกว่านั้น สิ่งที่เขาสนใจก็คือความลับของตระกูลเย่ รวมไปถึงความช่วยเหลือจากตระกูลเย่ที่ตระกูลซูจะได้รับหลังจากการแต่งงาน

ซูเจิ้นหางยินดีอย่างมาก “หมิงเจ๋อเอ้ย”

และในเวลานี้เองชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างๆ จางเชี่ยนจือก็ลุกขึ้นยืน

เขาก็คือซูหมิงเจ๋อพ่อของซูมู่ชิง

“พ่อครับ มีอะไรไหมครับ?”

ซูหมิงเจ๋อไม่ออกความเห็นเรื่องการแต่งงานครั้งนี้ เพราะเขารู้ว่ามีบิดาอยู่ตนเองพูดอะไรไปก็ไร้ประโยชน์ บ้านหลังนี้ล้วนแต่ขึ้นอยู่กับบิดาของเขาทั้งสิ้น

ซูหมิงเจ๋อเป็นคนธรรมดา แถมยังไม่ละโมบโลภมากด้วย ไม่เหมือนหลี่อี้อวี่ บิดาหลี่เฉิงเจี๋ย ดังนั้นตระกูลหลี่ถึงได้กล้าเสียมารยาทกับซือซือและซูมู่ชิง

ซูเจิ้นหางกล่าวต่อ “ถึงแม้ว่าจะจัดงานในวันเดิมคือวันที่ 1 เมษายน ก่อนนี้ผู้หญิงบ้านเราแต่งไปบ้านฝ่ายชายเลยไม่ต้องจัดงานแต่ง แต่ตอนนี้เราจะแต่งเขยเข้ามาแทน เราจะต้องเป็นฝ่ายจัดงานแต่งงงานแทน”