เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 393

ตอนที่ 393 เลือกนางเอกสักคน หงเหยียน มู่ชิงหรือเสี่ยวตั่ว?

“ครับ?”

ซีกวามองซูมู่ชิงอย่างเหลือเชื่อ พูดตรงๆ เขาเองไม่ค่อยมีความรู้สึกอะไรกับแม่สาสวผู้ดีจากเมืองกลวงคนนี้เท่าไหร่

แต่คนที่ลูกน้องอย่างซีกวาชอบนั้นคือฉินหงเหยียนและฉินเสี่ยวตั่ว

ซีกวาจึงถาม “งั้นนายหญิงฉินหงเหยียนล่ะครับ…”

เย่เฉินกล่าวต่อ“ฉินหงเหยียนไปไม่ลาทิ้งแค่ข้อความไว้ บอกว่าฉันกับหล่อนคงเป็นไปไม่ได้แล้ว”

ก่อนนี้ซีกวาโดนจับขังที่เมืองเสินเฉิงตลอด เลยไม่รู้เรื่องที่ฉินหงเหยียนหายตัวไป ตอนนี้เขาเองก็สับสน

“นายหญิงไปแล้ว? ไม่จริงมั้ง?”

เขาเองก็รู้ดีแก่ใจว่าเจ้านายทั้งสองคนของเขารักกันลึกซึ้งขนาดไหน ทำไมฉินหงเหยียนถึงได้จากไปโดยไม่ร่ำลานะ? จะต้องหายตัวไปแน่ๆ!

ซูมู่ชิงอยู่ด้วย เย่เฉินเลยไม่สามารถบอกซีกวาตรงๆ ได้เขาจึงกล่าว “สรุปก็คือต่อไปไม่ต้องพูดถึงฉินหงเหยียนอีก”

“อ้อครับ…”

จากนั้นเย่เฉินก็ขับรถพาซูมู่ชิงไปยังบ้านของหญิงสาวก่อน แล้วไปโรงแรมที่เขาพัก ทั้งสองคนต่างก็กลับไปหยิบเอาบัตรประชาชนที่บ้านของตนเอง

จากนั้นก็ขับรถไปที่สำนักงานกิจการพลเรือนเพื่อจดทะเบียน

ยุคสมัยนี้แล้ว คนที่หย่ากันมีเป็นจำนวนมากจนต้องต่อแถวเพื่อยื่นเรื่อง แต่คนที่แต่งงานนั้นมีจำนวนน้อยนิดจนสามารถจดทะเบียนได้เลยในทันที

เมื่อมาถึงปากทางสำนักงานกิจการพลเรือน เย่เฉินก็ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วหันไปกล่าวกับซูมู่ชิง “ไปกันเถอะ”

แต่หญิงสาวกลับนั่งในรถตัวแข็ง

หล่อนกหันมองเขาแล้กล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “เย่เฉิน คุณอยากจะแต่งงานกับฉันจริงๆ เหรอ? ฉันพอจะรู้มาว่าคุณยังรักฉินหงเหยียนอยู่ ถ้าคุณทำไปเราะคุณปู่เลยต่องจำใจแต่งงานกับฉัน ฉันคุยกับคุณปู่บอกให้เขาอย่าบังคับคับคุณได้นะคะ”

ถึงแม้ว่าหล่อนจะอยากแต่งงานกับเย่เฉินเต็มแก่ แต่หล่อนก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่เห็นแก่ตัว หล่อนรู้ดีอย่างยิ่งว่า ในใจเย่เฉินนั้นยังรักฉินหงเหยียนอยู่

เย่เฉินลูบเรือนผมหล่อนเบาๆ พลางกล่าวว่า “ที่ผมแต่งงานกับ ไม่ใช่เพราะโดนคุณปู่คุณบังคับหรอกนะ ในโลกใบนี้ไม่มีใครบังคับให้ผมแต่งงานได้หรอก ผมแต่งงานกับคุณเพราะผมชอบคุณ อยากจะใช้ชีวิตอยู่กับคุณ ส่วนฉินหงเหยียน…ผมหวังว่าหล่อนจะปลอดภัยเท่านั้น ผมยอมรับนะว่าผมยังไม่ลืมหล่อนแต่ว่าผมกับหล่อนไม่มีวาสนาต่อกัน ต่อให้พ่อผมไม่ได้ฆ่าพ่อหล่อน แต่ตระกูลเย่ของเราทำให้ฉินหงเหยียนไม่ได้เจอหน้าพ่อหล่อนมาสิบกว่าปี ผมกับหงเหยียนไม่สามารถใช้ชีวิตด้วยกันได้หรอก”

ส่วนเรื่องพ่อของฉินหงเหยียนนั้น ซูมู่ชิงเองก็พอจะรู้เรื่องเหมือนกัน นี่ถือได้ว่าเป็นหนึ่งในอุปสรรคชิ้นใหญ่ที่ขัดขวางไม่ให้เขากับฉินหงเหยียนได้อยู่ด้วยกัน

ซูมู่ชิงไม่พูดอะไรอีก แต่ลงรถไปกับเย่เฉินแล้วทั้งสองคนก็ไปรับหนังสือเล่มสีแดงๆ มาด้วยกันอย่ารวดเร็ว

เย่เฉินแต่งงานอีกครั้งแล้ว!

คราวก่อนยังไปจดทะเบียนกับหวังเจียเหยาอยู่ เดิมคิดว่าครั้งต่อไปจะเป็นฉินหงเหยียน แต่คิดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นซูมู่ชิง

เวลาเย็นมาถึงอย่างรวดเร็ว เย่เฉินจึงกลับไปที่บ้านพร้อมซูมู่ชิง เมื่อกินข้าวเสร็จแล้วก็เล่นกับซือซือ จนถึงห้าทุ่ม เขาก็กล่อมบุตรสาวให้เข้านอน

ส่วนตอนนี้สาวใช้ซวงเอ๋อร์ก็มาที่ห้องส่วนตัวของซูมู่ชิง แถมยังอุ้มซือซือที่กำลังหลับไป ทิ้งเย่เฉินกับซูมู่ชิงอยู่ด้วยกันสองต่อสอง

วันนี้ดึกมากแล้ว เย่เฉินกล่าวขณะลุกยืนขึ้น “ซือซือนอนแล้ว เดี๋ยวผมต้องกลับแล้ว ”

แต่ซูมู่ชิงกลับยื่นเขียนเรียวเสลาออกมาดึงนิ้วเย่เฉิน แล้วกล่าวเสียงแผ่ว “หรือไม่งั้นคืนนี้คุณอยู่ต่อไหม เย่เฉิน เราจดทะเบียนกันแล้ว เป็นสามีภรรยากันตามกฎหมายแล้ว น่าจะ…นอนด้วยกันได้แล้ว”

เย่เฉินมองใบหน้าแดงก่ำของซูมู่ชิง มองสาวงามล่มเมืองคนนี้