เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 396

ตอนที่ 396 แม่ยายจงใจทำให้ลำบากใจ!

ซูเจิ้นหางเองก็รู้ว่าเย่เฉิน ฉินหงเหยียนและสวี่ฉู่หมิงมีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างจะยุ่งเหยิง

“ฉู่หมิงเอ้ย เรื่องมันยาวน่ะ นายไปนั่งก่อนนะ เดี๋ยวไว้ค่อยหาโอกาสเหมาะๆ คุยกัน”

“ได้ครับ”

สวี่ฉู่หมิงไม่กล้าขัดคำสั่งของซูเจิ้นหาง เขานั่งลงอย่างว่าง่าย

เสียงฮือฮาดังขึ้นไม่หยุด แขกเองก็ทยอยมาเรื่อยๆ ไม่ขาดสาย ทำให้ซีหวาเหนื่อยหน่าย

“แขกมาร่วมงานแต่งงานเยอะแยะขนาดนี้แต่ไม่ได้มาเพราะคุณชายเย่ พวกเขาทุกคนมาที่นี่เพราะตระกูลซู”

“นี่ นายว่านายหญิงเสี่ยวตั่วจะมาล่มงานแต่งเมื่อไหร่”

ซีกวาคิดถึงฉินเสี่ยวตั่วจนจะบ้า จากนั้นก็จัดการยัดกล้วยที่ปอกเปลือกแล้วเข้าปาก

แต่เพิ่งจะกินไปแค่คำเดียว แล้วเห็นสาวสวยที่มาใหม่ก็สำลักอาหารทันที

“แค่กๆ”

ซีกวาสำลักเพราะความตื่นเต้น นิ้วมือชี้ไปที่กลุ่มคนที่ยืนจอแจตรงประตู

หวังเอ้อร์เชอไม่เข้าใจสาเหตุ เขาลูบหลังซีกวาเพื่อให้กล้วยไหลลงคออีกฝ่ายแล้วถาม

“เป็นอะไรครับพี่กวา? อย่าบอกนะว่าฉินเสี่ยวตั่วมางานด้วยน่ะ? ผมเป็นแฟนคลับนายหญิงซูมู่ชิงนะครับ ถ้าพี่สนับสนุนให้ฉินเสี่ยวตั่วมาถล่มงานแต่ง วันนี้เราสองคนคงต้องมีเรื่องกันสักหน่อยแล้ว!”

ซีกวาตายกล้วยที่เพิ่งกินเข้าไปออกมาแล้วกล่าวอย่างหมดอาลัยตายอยาก “ฉินเสี่ยวตั่วอะไร คนที่มาคือนังแพศยาหวังเจียเหยาต่างหาก!”

หวังเอ้อร์เชอก็ตกใจ “อดีตภรรยาคุณชายเย่เหรอ?”

หวังเจียเหยาที่ตั้งใจแต่งตัวเป็นพิเศษ เรือนร่างแวววาวไปด้วยแสงเพชรนิลจินดา เสื้อผ้าแบรนด์เนมเข็นรถเข็นเด็กเดินเข้างาน

เพราะใบหน้างดงามของหวังเจียเหยา ทำให้หล่อนตกเป็นเป้าสายตาของแขกไม่น้อย

“สวรรค์ ผู้หญิงคนนี้สวยจังเลย สวยเหมือนซูมู่ชิงเจ้าสาวเลย!”

“หน้าตาเหมือนคุณหนูซูมากๆ เลย เหมือนพี่น้องแท้ๆ กันเลย!”

“เสียดายจริงๆ เข็นเด็กสองคนอยู่เห็นไหมนะ คิดว่าคงจะเป็นแม่คน ไม่โสดแล้ว เสียดายจัง”

หวังเจียเหยาดื่มด่ำไปกับช่วงเวลาทีได้ตกเป็นสายตาของผู้คน แต่เพิ่งเดินเข้างานไม่ถึงสองก้าวก็โดนซีกวาขวางเอาไว้

“ซีกวาเหรอ?”

ซีกวากล่าวด้วยใบหน้าเข้มงวด “หวังเจียเหยา ที่คุณมาทำอะไรที่นี่! ผมขอเตือนคุณไว้เลยนะ วันนี้เป็นวันดีของคุณชาย คุณอย่าคิดจะก่อเรื่องที่นี่เชียว!”

หวังเจียเหยาไม่ได้หวาดกลัวซีกวาแม้แต่น้อย หากเป็นเมื่อปีก่อน ตอนเย่เฉินยังไม่ได้หย่ากับหวังเจียเหยา หล่อนคงจะต้องกลัวนักเลงแบบนี้มากๆ แน่

แต่ว่าเวลาปีกว่านี้ หวังเจียเหยาเผชิญเรื่องราวต่างๆ มาไม่น้อย ไม่ใช่สาวน้อยที่ชื่อหวังเจียเหยาคนที่เอาแต่ฝันจะเอาแต่มรดกของตระกูลหวังคนเดิมอีกแล้ว

หวังเจียเหยาวางท่าเย่อหยิ่ง “ไอ้ขี้ข้าอย่างแก กล้าพูดแบบนี้กับฉันเชียวเหรอ? ดูให้ชัดๆ ว่าในรถคือใคร นั่นคือสายเลือดของเจ้านายแก! ในอนาคตเขาจะเป็นคนสืบทอดของตระกูลเย่ทั้งหมด! แกกล้าไม่เคารพฉันก็เหมือนแกกำลังเหยียดหยามคนตระกูลเย่เหมือนกัน!”

“แก…” ซีกวาพูดไม่ออก

หวังเจียเหยาพูดเรื่องจริง หล่อนมีลูกชายให้เย่เฉินจริงๆ

นี่คือลูกชายคนโตของเย่เฉิน ในอนาคตไม่แน่ว่าจะได้สืบทอดสมบัติของตระกูลเย่ขึ้นมาจริงๆ เขาจะล่วงเกินไม่ได้

ซีกวาจึงจำใจต้องเปลี่ยนท่าที “คุณหนูหวัง ผมรู้ว่าคุณอยากจะแต่งงานกับคุณชาย และกลับมาใช้ชีวิตคู่ด้วยกันใหม่แต่คุณชายเย่มีภรรยาแล้ว หวังว่าคุณจะยอมรับความจริง อย่าก่อเรื่องในงานแต่งของคุณชายเลย”

หวังเจียเหยาแค่นเสียง “งานแต่งงานของเย่เฉิน? นายแหกตาของนายดูให้เต็มๆ ตา งานแต่งงานมีแต่ชื่อของซูมู่ชิง แถมยังอยู่ด้านหน้าชื่อเจ้านายแกด้วย นี่มันคืองานแต่งงานของตระกูลซูชัดๆ เลย!แกไม่ต้องมาคิดเผื่อเจ้านายตัวเองหรอกนะ!”

พูดจบหวังเจียเหยาก็ไม่สนใจเขาอีก แล้วผลักรถเข็นเด็กเข้าไปด้านใน

“พี่กวาทำยังไงกันดี? จะให้แจ้งคุณชายไหม?” หวังเเอ้อร์เชอถาม

ซีกวากล่าว “คุณชายกำลังยุ่งๆ อย่าไปรบกวนเขาเลย ตระกูลซูมีอิทธิพลขนาดนี้ ฉันเชื่อว่าหวังเจียเหยาไม่กล้าก่อเรื่องในงานแน่ๆ ”