เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 397

ตอนที่ 397 หวังเจียเหยาก่อเรื่อง!

“แม่ของซูมู่ชิงจะทำอะไรน่ะ?”

เย่เฉินขมวดคิ้ว เขารู้ว่าแม่ยายคนใหม่ของตัวเองคนนี้เกลียดชังเขาเพราะเรื่องของลูกชายคนเล็ก

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าหล่อนจะฉีกหน้าเขาในงานแต่งงาน

วันนี้จางเชี่ยนจือแต่งตัวสวยพริ้ง หล่อนถือไมค์ในมือแล้วกล่าวกับแขกเหรื่อ

“ทุกท่านคะ ต้องขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมงานแต่งงานของซูมู่ชิงลูกสาวฉันและเย่เฉิน แต่ทุกท่านอาจจะยังไม่ทราบว่างานแต่งงานในวันนี้ตระกูลซูเป็นคนจัดงานรับเขยแต่งเข้า เย่เฉินเป็นคนแต่งเข้าที่บ้านเรา!”

ซีกวาที่อยู่ด้านล่างเวทีกล่าวกับหวังเอ้อเชอร์อย่างไม่ค่อยพอใจ

“ป้าจะย้ำเรื่องคุณชายแต่งเข้าตระกูลซูเพราะอะไร? นี่มันจงใจทำให้คุณชายของเราเสียหน้าชัดๆ!”

เย่เฉินทีท่าทีเรียบเฉยเขาเองก็ไม่ได้สนใจสายตาของคนในงานมากนัก

มีแค่คนจนๆ เท่านั้นที่จะใส่ใจสายตาเดียดฉันท์ว่าพวกเขาจน คนรวยไม่แคร์หรอกว่าคนอื่นจะมองยังไง

มารดาของซูมู่ชิงกล่าวต่อ “แน่นอนว่า ลูกเขยของฉันคนนี้เป็นคนเก่ง ก่อนนี้เขาเป็นประธานบริษัทในตลาดหลักทรัพย์ และเคยมีวินาทีที่รุ่งโรจน์มาก่อน”

แขกในทั้งงานต่างก็หันหน้าหันตามาดู คนจำนวนมากต่างก็ยังไม่รู้ว่าเย่เฉินก่อนหน้านี้เคยเป็นประธานบริษัท

จางเชี่ยนจือเอ่ย “ในเมื่อแต่งเข้าก็ย่อมต้องต่างจากงานแต่งงานทั่วไป ในฐานะที่ฉันเป็นมารดาของซูมู่ชิง เลยต้องขอตั้งเงื่อนไขกับลูกเขยคนนี้หน่อย ข้อแรกคือหลังจากที่แต่งงานเข้าตระกูลซูของเราต้องรับผิดชอบทำอาหารให้ลูกสาวและหลานสาวทั้งสามมื้อ แล้วต้องดูแลชีวิตประจำวันของทั้งสองคน เธอยินดีไหม?”

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเย่เฉินเองก็ทำแบบนี้ ดังนั้นเย่เฉินจึงกล่าวพลางพยักหน้า “ผมยินดี”

จางเชี่ยนจือกล่าวต่อ “ข้อที่สองหลังจากแต่งเข้าตระกูลซูแล้ว ห้ามมีเพื่อนต่างเพศ ต้องถึงบ้านก่อน 4 ทุ่ม ห้ามกินข้าว ดูหนังกับเพื่อนต่างเพศโดยลำพัง เธอยินดีไหม?”

หลังจากที่แขกเหรื่อได้ยินแล้ว ก็หัวเราะคิกคักไม่ได้ เป็นเขยที่แต่งเข้าของตระกูลซู เรื่องนี้จะต้องเข้ามายุ่งด้วยเหรอ?

เย่เฉินพูดไม่ออกแต่ยังก็ก้มศีรษะ “ผมยินดี”

จางเชี่ยนจือกล่าวต่อ “ข้อที่สามหลังจากแต่งงานกับลูกสาวฉันแล้ว นายห้ามค้นมือถือ ไดอารี่หรือข้าวของส่วนตัวของลูกฉัน ลูกสาวฉันไปกินข้าว ดูหนังกับเพื่อนต่างเพศได้ ไม่กลับบ้านได้ นายต้องห้ามโวยวาย”

เมื่อแม่เจ้าสาวยื่นเงื่อนไขข้อที่สามออกมา ก็ทำให้ทุกคนในงานวิจารณ์กันเซ็งแซ่ทันที

“แม่ง เขยที่แต่งเข้านี่สุดยอดจริงๆ แปลว่าไม่ให้ผู้ชายไปมีผู้หญิงคนอื่น แต่ผู้หญิงมีผู้ชายได้เสมอล่ะสิ?”

“จริงด้วย คุณหนูซูไปค้างคืนนอกบ้านได้ สามีก็ถามไม่ได้ด้วย นี่ออกจะน่าสงสารเกินไปแล้วมั้ง?”

“หึหึ ไอ้เราก็ว่าแล้ว เขยแต่งเข้าของตระกูลซูเป็นง่ายๆ เสียที่ไหน”

ส่วนซูมู่ชิงที่อยู่บนเวทีก็อดทนไม่ไหวจนต้องพูดกับแม่ตนเองเบาๆ โดยที่เย่เฉินยังไม่ได้ตอบอะไรทั้งสิ้น“แม่คะ…นี่มันเงื่อนไขอะไรของแม่คะ?”

เดิมทีเป็นงานแต่งงานที่แสนโรแมนติก คิดไม่ถึงว่าจะโดนมารดาซูมู่ชิงทำให้เป็นแบบนี้

จางเชี่ยนจือพูดแบบนี้ เหมือนว่าซูมู่ชิงแต่งงานแล้วจะไปค้างอ้างแรมกับผู้ชายสักคนแน่ๆ เหมือนจะนอกใจเขาแน่ๆ

หล่อนแอบรู้สึกได้เลยว่าแขกที่อยู่ในงานคงจะมองหล่อนแบบนี้แน่

ซูเจิ้นหางเองก็หัวเสียอย่างมาก “จางเชี่ยนจือทำบ้าอะไร! พูดเรื่องบ้าอะไร! ซูหมิงเจ๋อไปรีบลากเมียแกลงมาจากเวทีเดี๋ยวนี้ อย่าให้เมียแกทำฉันขายหน้าไปมากกว่านี้เลย!”

ซูมู่หลินที่นั่งบนรถเข็นหัวเราะเอิ๊กอ๊าก เขารู้ว่าที่มารดาจงใจพูดจาทำร้ายจิตใจเย่เฉินแบบนี้เพราะเขา

“ฮ่าๆ ถ้าพี่เขาสวมเขาให้เย่เฉินคงจะสนุกดี ฮ่าๆ”

ซูมู่หลินรู้ว่าอดีตภรรยาของเย่เฉินเคยทรยศเขามาก่อน หากว่าแต่งงานอีกครั้งแล้วยังเกิดเรื่องแบบนี้อีก เย่เฉินคงเป็นบ้าแน่

และในเวลานี้เองซูหมิงเจ๋อก็ค่อยๆ ลุกขึ้น“ครับ คุณพ่อ”

ในตอนที่ซูหมิงเจ๋อจะขึ่นไปลากภรรยาลงมาจากเวทีนั้น ทันใดนั้นเองก็มีหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งผุดลุกขึ้นท่ามกลางแขกเหรื่อ แล้วตะโกนไปทางเวที