เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 4

ใช้กฎประจำตระกูลจัดการ!

กฎประจำตระกูลหวังค่อนข้างรุนแรงเอาการ สถานเบาคือโดนตีจนเดินไม่ได้หลายวันแต่ถ้าสถานหนักก็คือตัดนิ้ว!

หวังเจียเหยารีบโทรศัพท์หาเย่เฉินทันที

“มีอะไร?” เย่เฉินรับสายอย่างรวดเร็ว

หวังเจียเหยาตอบ “คุณย่าบอกให้นายรีบมา”

“ไม่ไป” เย่เฉินกดตัดสายทิ้งทันที

หวังเจียเหยาคิดไม่ถึงว่าเย่เฉินจะปฏิเสธตนเองรวดเร็วแบบนี้ เธอรีบวางสายแล้วบอกผู้เป็นย่า “เขาไม่มาค่ะ”

ซูหลานเห็นสถานการณ์ไม่สู้ดีจึงรีบพูดต่อ

“คุณแม่คะ วันนี้เป็นวันฉลองครบรอบอายุแปดสิบปีของคุณแม่ พวกเรามาจัดการเรื่องงานเลี้ยงกันก่อนเถอะค่ะ อย่าไปสนใจคนชั้นต่ำพรรค์นั้นเลย”

แต่คุณนายหวังก็ยังคงรั้นต่อ

“ขอแค่เป็นสิ่งของที่ตระกูลหวังของเราเคยเลี้ยง ไม่ว่าจะคนหรือหมาฉันเรียกหาก็ต้องมา!”

พูดพลางชี้มาที่หวังซ่าวเจี๋ย “ซ่าวเจี๋ย แกรีบไปเอาตัวเขามาให้ฉัน!”

“ได้ครับ”

หวังซ่าวเจี๋ยหักนิ้ว ปกติเขาเองก็รังแกเย่เฉินบ่อยๆ ครั้งนี้จะได้ฉวยโอกาสใช้กำลังสักหน่อย

พอหวังซ่าวเจี๋ยไปแล้ว คุณนายหวังก็กลับไปนั่งบนเก้าอี้ไม้แดงแล้วลูบเจ้าพุดเดิ้ลเพื่อสงบจิตใจ

หลังจากนั้นคุณนายหวังก็กล่าวต่อ “วันนี้ที่เรียกทุกคนมาที่นี่ก่อนเพราะมีเรื่องจะบอก”

หวังจื้อเฉียง หวังจื้อหย่วนและคนอื่นๆ ต่างก็นั่งอย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อยเพื่อรับฟังคำสั่งหญิงชรา

คุณนายหวังกล่าวต่อ “เมื่อวานอยู่ๆ บริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ปก็มีประธานบริษัทคนใหม่โผล่มาจากไหนไม่รู้ ไม่มีใครรู้ว่าเขาชื่ออะไร เป็นใครหรือว่ามาจากไหน พวกแกก็รู้ว่าบริษัทอสังหาริมทรัพย์ติ่งเฉิงของพวกเราร่วมมือกับบริษัทหัวเซิ่งมาตลอด แถมไม่พอช่วงนี้ก็กำลังคุยกันเรื่องโปรเจกต์ร่วมลงทุนเจ็ดสิบล้านอยู่ยังไม่ได้ลงนามเซ็นสัญญา ดังนั้นจำเป็นต้องผูกมิตรกับประธานคนใหม่เอาไว้เป็นเรื่องที่ถือได้ว่าสำคัญที่สุดในตอนนี้!”

บริษัทอสังหาริมทรัพย์ติ่งเฉิงคือธุรกิจประจำตระกูลหวัง เขตซินเฉิงที่หวังเจียเหยาอยู่ก็เป็นพื้นที่ของที่บ้าน

ทว่าช่วงนี้เงินทุนของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ติ่งเฉิงกำลังเจอกับปัญหา ดังนั้นจึงต้องการเงินทุนจากฝั่งบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ปอย่างมาก

พอได้ยินคำพูดของคุณนายหวังแล้วทุกคนก็เข้าใจทันที ใครผูกสัมพันธ์กับประธานบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ปแล้วจัดการเอาเงินลงทุนก้อนที่ว่ามาได้ คนผู้นั้นก็จะได้รับคะแนนนิยมจากคุณนายหวัง!

คะแนนนิยมนี้อาจจะเป็นการยกระดับตำแหน่งตนเองในธุรกิจที่บ้านและสุดท้ายอาจจะมีผลกับสิทธิ์ในมรดกและธุรกิจด้วยซ้ำ!

หวังจื้อหย่วนชิงพูดก่อน “คุณแม่ครับมอบหมายเรื่องนี้ให้ผมจัดการเถอะครับ ผมจะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อผูกสัมพันธ์กับประธานบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ปให้ได้!”

หวังจื้อเฉียงพูดเยาะๆ “ทำไมต้องยกให้นายจัดการ? ปกติแล้วเรื่องการลงทุนเป็นหน้าที่ของฉันมาตลอด เรื่องนี้ฉันกับซ่าวเจี๋ยต้องจัดการได้แน่!”

คุณนายหวังเห็นทั้งสองคนต่างเต็มใจจะทำหน้าที่จึงกล่าวขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

“วันนี้เป็นวันฉลองที่ฉันอายุครบแปดสิบปี อีกเดี๋ยวคนที่จะมาอวยพรให้ฉันจะมีแต่คนสำคัญๆ ในแวดวงธุรกิจต่างๆ ของอวิ๋นโจว ตอนพวกแกรับแขกก็ลองหาข่าวเกี่ยวกับประธานบริษัทคนใหม่มาด้วย ใครได้เรื่องฉันจะยกโปรเจกต์ให้คนนั้นจัดการ”

“ครับคุณแม่!” หวังจื้อหย่วนและหวังจื้อเฉียงประสานเสียง