สิบโมงเช้าวันต่อมา ณ เขตวิลล่าซีซาน เมืองอวิ๋นโจว
วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดครบแปดสิบปีของคุณนายหวังโดยเจ้าตัวเลือกจัดงานในโรงแรมที่ดีที่สุดของอวิ๋นโจว
แต่ก่อนหน้านั้นหญิงชราแซ่หวังสั่งให้ทุกคนมารวมตัวกัน ณ วิลล่าอันเป็นที่พักอาศัยของตนเอง
“คุณย่าคะ สุขสันต์วันเกิดค่ะ!”
“คุณแม่ครับ ขอให้แม่มีอายุยืนยาวสองร้อยปี!”
คนกลุ่มใหญ่ที่มารวมตัวกันในวิลล่าคือบรรดาลูกหลานของหญิงชราทั้งสิ้น
คุณนายหวังมีลูกชายสองคน คนโตชื่อหวังจื้อเฉียง อีกคนชื่อหวังจื้อหย่วน ผู้ซึ่งเป็นบิดาของหวังเจียเหยา
ส่วนหวังจื้อเฉียงมีลูกชายชื่อหวังซ่าวเจี๋ย มีลูกสาวชื่อหวังหยวนหยวนโดยอีกฝ่ายมีอายุไล่เลี่ยกับหวังเจียเหยา
ตอนนี้สมบัติหลายสิบล้านของบ้านตระกูลหวัง รวมไปถึงอำนาจในการตัดสินใจต่างๆ ของบริษัทในเครือขึ้นอยู่กับหญิงชราทั้งหมด
ดังนั้นหวังจื้อเฉียงและหวังจื้อหย่วนสองพี่น้องต่างก็ทุ่มเทเอาอกเอาใจมารดาอย่างสุดความสามารถเพื่อแย่งทรัพย์สมบัติกัน
ในโถงห้องรับแขก คุณนายหวังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้แดงที่มีมูลค่าหลายแสน หญิงชราอุ้มหมาพุดเดิ้ลตัวหนึ่งไว้ในอ้อมแขน ทอดสายตามองเหล่าหลานๆ ทยอยมอบของขวัญให้ตนเอง ฟังคำอวยพรของพวกเขาและผงกศีรษะอย่างมีความสุข
แล้วในทันใดนั้นเองสายตาพลันเหลือบไปเห็นอึกองหนึ่งของเจ้าหมาพุดเดิ้ล คุณนายหวังถามทันทีว่า
“เขยขยะล่ะ เรียกให้รีบมาทำความสะอาดตรงนี้เร็ว”
เขยขยะที่คุณนายหวังพูดถึงก็คือเย่เฉินนั้นเอง
งานเก็บกวาดอึของเจ้าพุดเดิ้ลในสามปีมานี้เป็นหน้าที่เย่เฉิน
หวังจื้อเฉียงมองไปที่ห้องแล้วถามอย่างเซ็งๆ “เอ๋? เหมือนว่าคนเย่เฉินคนไร้ประโยชน์จะไม่มานะ?”
คุณนายหวังหัวเสียทันที “อะไรนะ? วันครบรอบแปดสิบปีของฉัน เขายังกล้าไม่มาเหรอ? หวังเจียเหยาเกิดอะไรขึ้น?”
หวังเจียเหยาตอบหญิงชราด้วยน้ำเสียงนอบน้อม “เขาอาจจะไปทำงานแล้ว”
“ทำงาน? ส่งอาหารเดลิเวอรี่น่ะเหรอ? ฮ่าๆ น่าขันจริงๆ” หวังหยวนหยวนหัวเราะเยาะเย้ย
แล้วหวังซ่าวเจี๋ยก็รับลูกน้องสาวโดยพูดจาดูถูกอีกฝ่ายต่อ “ขายขี้หน้าตระกูลหวังของเราจริงๆ มีครั้งหนึ่งขับผมรถมาเซราติไปเจอเขายังไม่กล้าบอกเพื่อนเลยว่าหมอนี่เป็นคนในครอบครัวเรา!”
แววตาคุณนายหวังฉายแววเกรี้ยวกราด “รีบให้เขากลับมาเจอฉันให้ไวเลย! ไม่ได้รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลย!”
หวังเจียเหยาจำเป็นต้องพูดความจริงออกมาเมื่อเห็นหญิงชราโกรธ
“คุณย่าคะ ที่จริงวันนี้ที่เขาไม่มาเป็นเพราะพวกเราจะหย่ากัน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)