เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 2

เพื่อที่จะได้สะดวกในการรับสายลูกค้า เย่เฉินจึงใส่หูฟังบลูทูธตลอดเวลา แต่ในตอนนี้เขากำลังเปิดเพลง The Morning Train ของ Beyond อยู่

ทำนองที่ค่อนข้างจะมีกลิ่นอายคลาสสิคที่ดังก้องในหู ทำให้หัวสมองของเย่เฉินย้อนกลับไปนึกถึงตอนที่เพิ่งรู้จักกับหวังเจียเหยาเมื่อสามปีก่อน

เย่เฉินเกิดในครอบครัวของแวดวงสังคมชั้นสูง คนอื่นอาจจะรู้จักแต่ตระกูลที่ลึกลับอย่างพวกรอธส์ไชลด์ ดูปองท์และมอร์แกน

แต่กลับไม่ได้ล่วงรู้เลยว่าตระกูลที่ลึกลับที่สุดนั้นก็คือตระกูลเย่

ตระกูลเย่นั้นมีสมบัติมากกว่าแสนล้านแต่กลับเก็บเนื้อเก็บตัว ในรายชื่อมหาเศรษฐีไม่มีชื่อพวกเขาปรากฏอยู่ด้วยซ้ำ

ไม่เพียงเท่านั้นวิธีการสั่งสอนคนรุ่นหลังของพวกเขาก็ไม่เหมือนคนอื่น

ปู่ของเย่เฉินให้ความสำคัญกับการสั่งสอนลูกหลานอย่างมาก

ยกตัวอย่างเช่นเย่เฉิน เขาเริ่มเรียนวิชาป้องกันตัวตั้งแต่ห้าขวบ พร้อมกันนั้นก็เรียนเปียโนและไวโอลินด้วย

ตอนอายุสิบแปดปีก็เรียนจบคณะบริหารธุรกิจจากมหาวิทยาลัยในอเมริกา

เพื่อจะฝึกฝนจิตใจของเย่เฉิน เมื่อสามปีก่อนปู่ของเขาได้จัดแจงให้เขาเข้าไปอยู่ในตระกูลหวังที่เป็นตระกูลชั้นสูงในระดับสองของเมืองอวิ๋นโจว

สามปีมานี้ เย่เฉินซึ่งอาศัยอยู่ที่บ้านตระกูลหวังโดนดูถูกและเหยียดหยาม แต่เขาก็อดทนอดกลั้นจนบรรลุการทดสอบระยะเวลาสามปีได้อย่างสมบูรณ์!

เดิมคิดว่าวันนี้จะกลับไปสารภาพความจริงกับภรรยา บอกว่าตนเองเป็นทายาทหมื่นล้าน เสียดาย…

“ฮ่าๆ หวังเจียเหยา ไม่รู้ว่าหากวันที่คุณรู้สถานะที่แท้จริงของผมจะเป็นอย่างไร!”

เย่เฉินรอคอยวันนั้นมากทีเดียว!

ณ ห้องชุดขนาดใหญ่ของชั้นเก้า เขตซินเฉิง เมืองอวิ๋นโจว

เวลาสองทุ่ม เย่เฉินส่งอาหารเสร็จก็กลับบ้าน

“นายกลับมาแล้วเหรอ? วันนี้นายไม่ต้องทำอาหารแล้วล่ะ ฉันสั่งอาหารมา นายมากินสิมา”

หวังเจียเหยากลับบ้านก่อน แถมยังเตรียมอาหารให้เย่เฉินอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

ก่อนนี้ทุกมื้อเป็นฝีมือของเย่เฉิน

เย่เฉินเปลี่ยนรองเท้าแตะใส่ในบ้านแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่ต้อง ผมมาเก็บของ”

พูดพลางสาวเท้าตรงไปที่ห้องนอนตนเอง

เย่เฉินกับหวังเจียเหยาแยกห้องนอนกัน ทั้งสองคนเป็นสามีภรรยากันเพียงในนามเท่านั้น สามปีมานี้กลับไม่เคยอยู่ด้วยกันมาก่อน

หวังเจียเหยาโกรธอย่างเห็นได้ชัด เธอเดินเข้ามาแล้วเท้าเอวที่เพรียวบาง

“ทำไม? นายอยากจะออกจากบ้านหรือไง? เรื่องแค่นี้เอง มันต้องขนาดนี้หรือไง?”

เย่เฉินยัดเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าเดินทางไม่หยุดแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว “เรื่องแค่นี้เหรอ? คุณคิดว่าการที่คุณนอกใจผมมันเป็นแค่เรื่องเล็กๆ หรือไง?”